Mijn ontgroening
Dit jaar was het eindelijk dan zover. Na meerdere boeken te
hebben gelezen over deze prachtige en historische wielerronde
zou het gaan gebeuren. Ik zou deze dag gaan ervaren, in
sportief gezelschap van onze bluetrain mannen: (Hushovd) Daan,
Martin (Tinus), RonJ en John. Midden
vorige week kwamen de opbeurende sms'jes van Daan al binnen,
variërend van windkracht 9, harde regen, gladde en natte
kasseitjes tot het regelen van de bankzaken voor de zondag na
de rit... De voorspelling bleek echter totaal anders, volgens
onze weerman zou het een zomerse dag worden met het kwik op
25'. Ik besloot mijn nieuwe fiets nog even bij vriend Hans in
het magazijn te laten staan, die zou immers nooit ongeschonden
vanuit Vlaanderen komen. Mijn trouwe Principia zou de klus
moeten klaren.
Zaterdagochtend om half 5 verzamelen bij de kerk, dus ongeveer
3 uur nachtrust in lijf en leden. Best wat gespannen, de
mannen hadden namelijk al wat meer kilometers in de benen,
hadden vorig weekend nog een kleintje IJsselmeer gedaan en de
machtsstrijd tussen Daan en Martin was al in volle gang. Zou
ik me wel kunnen handhaven tussen zoveel wielergeweld? Bij
het instappen in Oostzaan trok Martin even nonchalant z'n
rugzak los, gevolg was dat zijn verse en geurende
krentenbolletjes op het wegdek lagen. Gelukkig konden ze
worden afgestoft en dus gingen wij snel vol goede moed naar
het Zuiden. De comfortabele bus van Daan (een echte A1
locatie !!) bracht ons in 2,5 uur naar de startplek in
Ninovë. Het was volgens de mannen drukker dan andere
jaren. De zon kwam al op, dus we konden in zomers tenue
richting de startlocatie. Na de nodige formaliteiten
vertrokken we om 7.45 uur naar het Vlaanderens landschap. Wat
een fantastisch parcours is dat. De literatuur bleek volledig
te kloppen, mooie glooiende vergezichten, molens, vee in de
weide en natuurlijk de kasseien maakten op mij diepe indruk.
Zo kwamen we door het plaatsje Zwalm, waar 364 dagen per jaar
echt helemaal NIETS te beleven valt, maar zich nu opmaakt voor
die ene grote route des Flandres, waarna het gewone leven zich
weer voltrekt. Ik voel me vandaag prima, het gaat zeer
voorspoedig en de klimmetjes vallen ook best wel mee.
De uurtjes tikken vlot weg. We rijden met een gemiddelde van
ruim 24 per uur en de prima verzorging op de route maakte ook
dat we nergens van het parcours afgaan, anders dan ons
onderweg te laven met stroopwafels, Luikse wafels, banaantjes,
Red Bull en nog andere lekkernijen. De klimmetjes doen we
ieder op eigen tempo, al is de competitie tussen Daan en
Martin duidelijk merkbaar. Het is mij niet helemaal duidelijk
geworden wie nou eigenlijk fietsles kreeg, of ging een derde
(John) er met het been vandoor?? Zo'n 2 uur voor het einde
kreeg Daan even wat lentekriebels en reed hij een stuk naar
voren, waarna hij lekker in het zonnetje op een muurtje op ons
zat te wachten. Toen de bluetrain voorbij kwam stapte hij op,
maar kwam niet ver. Ik had niets in de gaten maar werd
verderop door een Belg gewezen op het feit dat mijn fietsmaat
"plat" was gegaan. Ik vroeg hem geschrokken of hij soms
onderuit was gegaan, maar het bleek gelukkig zijn band te
zijn. Met vereende krachten de band verwisseld en weer verder.
Het hoogtepunt bleek toch wel de Kapelmuur van Geraardsbergen
en aansluitend de Bosberg. Wat een fantastische ervaring is
dat. De combinatie met de kasseien maakt het allemaal nog
fraaier. In de aanloop naar de Bosberg volop mooie
karakteristieke tekeningen van mannen als Boonen, Cancellara
en Nuyts. De vlag van de leeuw wappert fier en bovenop de
berg hangt een heli laag in de lucht. Het lijkt wel de
ambiance van de profkoers. Er werd na de klimmetjes netjes
gewacht, dus en groupe hebben we de ronde kunnen afmaken. In
vliegende vaart terug naar Ninovë. Op de kop af 6 uur
fietsen, 140 kilometer later, passeren we de boog bij de
finish. Dat is een fotomoment waard. Als echte helden laten we
ons vereeuwigen op het podium, waarschijnlijk staat een dag
later Cancellara op die plek, of toch niet..?
In het finishdorp gaan we op zoek naar het herinnerings
t–shirt, uiteraard voor Martin en mij een echte
medaille, Belgische friet en natuurlijk bier... Het was bij
binnenkomst zelfs 26 graden geworden. Wat een prachtige
zomerse dag!
Moe maar voldaan keren we terug naar de bolide van Daan en
rijden we tegen 4 uur weer richting het Noorden. We blijken
met meer wielerfans te zijn. Bijna 20.000 liefhebbers kwamen
aan de start. Die willen natuurlijk ook allemaal weer weg,
maar de file valt mee en na een kwartiertje kan Daan z'n bus
op volle snelheid naar Nederland koersen. Om half 7 staan we
weer bij de kerk in Oostzaan, 14 uur na ons vertrek in alle
vroegte. Alle vijf hebben we een glimlach op onze bruine kop
van oor tot oor. Die dag pakt niemand ons meer af. De plannen
voor volgend jaar zijn al weer gemaakt, misschien wel die 260,
of is dat overmoed ?? Ik denk dat deze omstandigheden uniek
waren.
Mijn ontgroening is een feit. Mannen, bedankt voor de
fantastische en onvergetelijke wielerdag, in het bijzonder
onze chauffeur Hushovd. De Principia staat inmiddels weer
schoon en gepoetst in de garage, klaar voor de inruil. De
volgende eigenaar krijgt een fiets met een verhaal. Het
verhaal van de Ronde van Vlaanderen. Hij is nog helemaal heel,
die Deense handarbeid heeft z'n nut volop bewezen. Dat
betekent voor mij volgend jaar dus weer een ontgroening,
althans voor mijn nieuwe fiets. Vlaanderen, "here we come".
PrinciPiet.
Naar boven
|
Nadat de familie op de hoogte is gebracht reden we naar de
startplaats. Na het ophalen van de vertrouwde diploma's werd
er natuurlijk nog een Belgisch frietje en biertje gedronken. 
