Proloog
Schrijf het op man, zeggen ze. Leuk voor later.
V.l.n.r. staand: Daan, Wijb, Hans, Piet, Dirk, Gerard en
Richard
Knielend v.l.n.r.: Johan, Ron, Aart en Jan
Liggend: Martin
Is het dan zo bijzonder? Gewoon een groepje mannen die met
elkaar sporten, elkaar soms proberen te overtreffen in
snelheid, afstand of ontberingen. Ja, dat is wel bijzonder
want in dit gezelschap gaan sporten en lachen hand in hand.
Natuurlijk is ieder van hen wel eens aan de beurt om langer
op kop te rijden of in de maling genomen te worden om zijn
eigenaardigheden. Maar niemand van de 12 die daar echt een
probleem van maakt en dan als het iets te gek wordt, gewoon
antwoorden met een prima prestatie en het respect krijgen dat
je verdient.
Vooral dit voorjaar is er veel en fanatiek getraind door de
mannen want er was weer een doel net als 2 jaar geleden. In
2001 trainden we ook voor die ene grote tocht: La Marmotte!
Een begrip in wielerland, iedereen die sportief fietst wil
eens deze zwaarste tocht van Europa fietsen net zoals een
schaatser een keer de Elfstedentocht wil uitrijden! Om die
175 km in het Franse Alpenland goed te volbrengen moet je
trainen, kilometers maken en veel op dat zadeltje zitten.
Ieder geval met de groep elke zondagochtend, vanaffFebruari,
100 of soms 120 km door de Noord–Hollandse polders naar
Hoorn en via Alkmaar weer terug of via Beverwijk naar Schoorl
en natuurlijk niet te vergeten Rondje Schermerhorn met koffie
in café "Lands Welvaren" tussen de leden van
visvereniging "Vislust" . Al was het alleen maar voor de
heerlijke appeltaart.
Soms hard, soms ook gewoon ; 2 handen op het stuur.
Goed trainen , ja daar zijn genoeg boeken over geschreven.
Hoe train je dan het klimmen daar in het vlakke polderland? Je
kan natuurlijk in de Wijde Wormer de brug over de A7 50x
bestormen, maar dan nog voelt het niet als klimmen. Voor wat
bergen of liever heuvels, moesten wij naar het zuiden van
Nederland. LIMBURGSMOOISTE , 5 Mei, 150km.
Naast de benen moet ook op mentaal vlak het een en ander op
scherp gezet worden want echt afzien komt ook voor als je
conditie goed lijkt. Daarvoor leent het "klein rondje
IJsselmeer" zich prima: Hoorn–Enkhuizen–Lelystad
–Almere–Amsterdam–Oostzaan, lange rechte
stukken zonder veel beschutting en gewoon zitten en "rammen".
Die oneindige dijk heeft hetzelfde als een berg: verstand op
nul en doorrijden...... . Traditioneel is dit rondje samen met
de groep uit Landsmeer, meestal zo rond de paasdagen. Dit jaar
met ongeveer 35 mensen , vaste plek voor de koffie is de
stationsrestauratie in Enkhuizen, vlak voor de lange dijk
richting Lelystad begint. Aart, onze onvolprezen tijdrijder,
besluit vlak na de koffie even naar het toilet te gaan en dat
terwijl de anderen aanstalten maken om te vertrekken voor het
tweede deel van de tocht! En het was, omdat iemand een lekke
band kreeg zo halverwege de dijk en dus de groep even wachtte,
Ron die opmerkte "het lijkt wel of er daar nog eentje achter
ons aankomt in een blauw shirt" En ja hoor, met een rood
aangelopen hoofd en briesend als een opgefokte stier komt Aart
aanstormen in een poging de groep te achterhalen. "Toen ik van
de WC terugkwam was iedereen weg, waarom wachten jullie niet"?
Hilariteit alom en Aart heeft dit nog lang moeten aanhoren!
En zo gebeurde er elke tocht wel iets wat het spannend maakte.
Soms ook minder leuke dingen: Gerard afgevoerd per ambulance
na een lelijke val, Lekke banden , Bakken regen op een
trainingsritje richting Wijk aan Zee, Wielen uit de fietsen
gestolen enz.
12 mannen is een relaas van een paar dagen in de Franse Alpen,
doordrenkt met enige spot en misschien hier en daar iets
overdreven , maar niettemin leuk....... voor later.....!
Tekst: Hans D
Illustraties: Guus Lagrand
Deelnemers: Daan, Wijbrand, Hans D, Piet, Dirk, Gerard, Jan,
Richard, Johan, Ron R, Aart en Martin G.
Naar boven
Vrijdagavond 4 juli, The day
before
 Op de camping,
Bij de meeste deelnemers gieren de zenuwen door de keel,
Jan–Dik den Das heeft 11x zijn banden opgepompt en
remmen gecontroleerd en Tom loopt nog eens z'n reservespullen
na. Zoniet Martin, deze atleet met de meeste medailles achter
zijn naam heeft er veel vertrouwen in; dit jaar moet het weer
lukken, het wordt voor hem de achtste keer en hij is er klaar
voor. Genoeg getraind, genoeg gerust. Laat maar komen. Stiekem
hoopt hij op een tijd binnen de 8 uur. Rinus weet niet waar
hij nou nerveuzer voor is: La Marmotte of Opa worden, niemand
vraagt hoe het met zijn benen is maar wel of hij nog iets van
zijn dochter heeft gehoord die op het punt staat haar eerste
kindje te krijgen. Goud halen en Opa worden is het ultieme
doel! Zo heeft iedereen wel een doel in gedachte . Ook Hans is
bezig met de wedstrijd. De voorgaande keer was met 12 uur
eigenlijk onder zijn niveau gepresteerd maar het excuus was
altijd onder handbereik: de foto met het bar slechte weer op
de Galibier,regen, sneeuw en wind verhinderde toen een goede
eindtijd.
10 uur of daaromtrent moet toch mogelijk zijn denkt hij maar
laat niets los tegen anderen over deze ambitie.
Ondertussen in het appartement.....
Het wordt Ron allemaal teveel en hij gaat om 20.00 uur op bed
liggen. Hij heeft zich toch over laten halen door Wijbrand en
durft tegenover deze niet meer op zijn besluit terug te komen.
Wegdommelend droomt hij over Victorie op de Galibier maar
schrikt wakker als hij aan de voet van Alpe D' Huez de eerste
bocht bekijkt, 21%? Daar is niet tegen op te fietsen! Gelukkig
bleek het een droom.
"lig je te slapen"? vraagt Aart belangstellend. Hij deelt met
Ron een slaapkamer en was eigenlijk ook wel toe aan wat rust.
Verstoord en enigszins afwezig zegt Ron "Nee hoor, ik dacht
na". Zuchtend gaat Aart op zijn bed zitten en verklaard
vreselijk tegen de tocht op te zien, maar hij is hier nou
eenmaal en......
"Aart, niet zo zeiken" ! roept Ron "Als er iemand tijd
heeft gehad om te trainen ben jij het wel" Aart slikt een
protest in want hij weet dat zijn fietsmaatje gelijk heeft,
met zijn job bij de grootste bank van Nederland is een
36–urige werkweek allang gemeengoed en dan blijft er
altijd een dag in de week over om extra te trainen.
"Wat is er Aart"? informeert Jan vanuit de andere kamer "We
zorgen toch goed voor je"? "Je wordt s'ochtends op tijd wakker
gemaakt, eerst je knuffels weggehaald en dan een kopje
thee....."
"Moet je mij weer hebben, Homo" roept Aart geirriteerd. "Ik
word hier alleen maar in de maling genomen". "Niet door mij
hoor Aart" schreeuwt Dirk van beneden, "Maar eh...., heb jij
jouw benen al geschoren"? Zoniet dan mag je daar wel eens mee
beginnen want voordat je daar mee klaar bent......"
Aart denkt terug aan zondag, de dag dat ze hier in het
appartement arriveerden. "perfect plekkie" zei Ron onderweg.
"geregeld via internet dus dan moet het wel goed zijn..." De
auto kreunde toen ze de laatste 7 km aflegden naar hun
onderkomen voor de komende week. Stijging van 10% ! "moeten we
hier elke dag na de training weer omhoog"? vraagt Gerard
ongelovig. "Ja sorry, maar dit stond niet in de beschrijving",
volgens Ron.
Naar boven
Maandag 31 juni,
Eerste training
Afgesproken om 10.30 Uur, wel te laat volgens MartinV
want het wordt erg heet vandaag. Bij de afslag op de N91
richting Ornon verzamelen de renners zich: Martin, Daan, Hans,
Ron, Gerard, Aart en Jan. Daan staat met zijn gezin op een
camping in Venose ongeveer 25 km verderop, Martin op Le
Colporteur in Bourg en Hans op de Camping aan de voet van
Alpe D Huez. En ook Richard en Johan zullen erbij zijn, zij
staan op een camping in Allemont. Voor sommigen zal het de
eerste echte bergervaring zijn dus moet de eerste klim een
makkie worden. Col D'Ornon is zo'n berg. Een klim van 12 km
waarvan het begin even lastig is maar daarna "redelijk goed te
doen": 4% en de laatste 5 km varieert van 6 tot 8%.
Direct na de start plaatst Daan een demarage en krijgt
natuurlijk Martin in z'n wiel mee. De rest kijkt ze na en rijd
hun eigen race. Gerard blijft bij Ron om hem bij te staan in
z'n eerste klim op een Alpen Col. Ook Jan is solidair met deze
2 mannen en begint rustig. Richard en Johan verteren de eerste
paar honderd meter en willen zich sparen want ze hoorden dat
het venijn in de staart zit bij dit bergje. Hans voelt zich
goed en besluit de aansluiting te zoeken met Daan en Martin
want die zijn nog in zicht. Hij kijkt om of iemand met hem mee
komt, misschien Aart? Maar nee, deze past wel op, hij is bang
te exploderen en met "volle benen" het laatste gedeelte in te
moeten. Kort nadat Hans de 2 koplopers heeft bijgehaald
besluiten ze na 6 km te stoppen om even te wachten op de rest.
Al snel komt de groep weer bij elkaar echter zonder Jan en
Ron. "Ze willen er van genieten" volgens Gerard, "dus laten we
maar weer gaan rijden". Prompt gooit Martin "het spel op de
wagen" en neemt de kop met Daan en Hans in zijn wiel.
Aangezien het hier slechts licht omhoog loopt is het hoge
tempo van Martin goed te volgen, zo goed zelfs dat Daan en
Hans tijd krijgen om iets te drinken. Ze wisselen een blik van
verstandhouding en zien Martin krachten verspillen door hard
op kop te rijden en zo hen in z'n wiel mee te nemen.
De laatste 5 km wordt Col D'Ornon iets lastiger en het hoge
tempo van de drie koplopers wordt geleidelijk minder tot het
moment dat Daan definitief afstand neemt en besluit Martin en
ook Hans hun eigen klim rijden. De rest van de groep wordt ook
uit elkaar geslagen en opeens is iedereen alleen met zichzelf
want klimmen is een "individuele sport". De niveauverschillen
die er zijn op het vlakke kun je compenseren of bedekken door
zo min mogelijk kopwerk te doen maar in de Alpen is het
anders; dan is in ieder geval niet per definitie de snelste in
de polder ook de snelste op de berg! Col D'Ornon is evenwel
een berg voor krachtpatsers en zo komt Daan dus als eerste
boven, gevolgd door Martin en even later Hans. Gerard komt er
fluitend achteraan en ook Aart verschijnt weldra op 1371 mtr.
Dan opeens zien deze mannen in de verte Richard aankomen en ze
zijn benieuwd naar z'n ervaring. "Als dit de toonzetting is
voor de rest van de week, verkoop ik nu mijn fiets" hijgt
Richard. "Wat een klotenberg"! "Johan zit steenkapot en heeft
al in een bocht staan kotsen" Col D'Ornon heeft een
slachtoffer. "Ik moet iets eten, wie heeft er iets te eten
voor me"? "Heb je dan niets meegenomen?" vraagt Martin
verbaasd. En daar ligt meteen een probleem voor de
"nieuwkomers" in de Franse Alpen. Er is hen nooit uitgelegd
wat voor voeding ze bij zich moeten hebben en dat ze vooral
genoeg drinken mee moeten nemen hoe klein het tochtje ook
is........
In de bergen gelden andere wetten en zo heb je natuurlijk niet
op elke hoek van de straat een kroeg als bijv. Vislust in
Schermerhorn. Goede voorbereiding is het halve werk ,
W–Cup,
Born, PowerBar en ook Right koekjes van Peijnenburg kunnen je
over de toppen duwen, maar verzuim je naar je lichaam te
luisteren, word je van het ene moment op het andere een
"Kantlijnrijder"! Johan opperde nog om een avond van deze week
te reserveren als info avond voor de debutanten. Dan zouden de
mensen die al eerder de Monstertocht gereden hebben enige
uitleg kunnen geven over de start en o.a. het benodigde
energiepakket. Dat leek een goed idee maar kreeg weinig steun
vanuit de groep. Dat dit later de "nieuwelingen" zou opbreken
zal nog blijken. (!)
 De groepsfoto boven op Col D'Ornon zal beslist leuk zijn als
herinnering. De afdaling verliep voorspoedig en beneden wordt
afgesproken om iets te drinken danwel te eten in
Bourg D'Oisans. Na deze lunch wilde Gerard wel even naar Les
Deux Alpes rijden en ook Jan en Aart besloten mee te gaan.
Hans adviseerde Richard en Johan rustig uit te fietsen naar
hun camping en bij te komen in het zwembad en daar hun eerste
klim te "evalueren". Johan volgde de raad op. Maar Richard
voelde zich sterk genoeg om met de rest mee te gaan naar
"Deuks Alpes" zoals Gerard zei.. Zeker na het bord Spaghetti
Bolognese op het terras van Hotel Milan kwamen de krachten
weer terug in de lichamen van de Renners.
Ron besluit ook via de N91 terug te keren naar het
appartement. Martin en Daan vonden het onzin om te gaan eten
na zo'n klein klimmetje en besloten met z'n tweeen Alpe
D'Huez te proberen. Na een Colaatje haakte ook Hans af en ging
naar z'n camping aan de voet van de meest gevreesde berg met
de 21 bochten. Hij wenste de 4 overgebleven vrienden succes
met hun klim naar Les Deux Alpes en fietste rustig naar zijn
tent. Op de Camping aangekomen wachtte hem een verassing. Daar
trof hij Martin en Daan al wachtend bij Karin. Tot zijn
verbazing zat Daan met z'n voeten in het afwasteiltje en z'n
fiets lag in de heg. Martin riep al van afstand "Die wielen
van Shimano zijn helemaal naar de kloten, dat japanse spul is
gewoon shit ...." De rest was niet te verstaan. "Wat is er
gebeurd Daan en wat moet dat in mijn afwasteiltje?"
 Het bleek dat in bocht 17 de spaken in het achterwiel van Daan
spontaan braken, niet opgewassen tegen het geweld van een
Purmerendse Heistelling , ondanks het vernieuwde spaakconcept
van Shimano. De WH 535 wielen hebben toch hun grenzen v.w.b.
de maximale belasting! Het bleek dat de wielen niet meer
konden draaien en Daan besloot naar beneden te lopen. Maar
lopen op raceschoenen is zoiets als ballet op klompen dus dan
maar op blote voeten dacht onze Daan! De zon die deze maandag
een topdag had wist het asfalt aan de kook te brengen en zo
brandde Daan z'n voeten bij deze wandeltocht van ongeveer 1500
meter naar de camping waar Hans en Karin stonden. Zo erg dat
alleen een bak koud water even voor opluchting zorgde.
"Wie gaat er nou op blote voeten de Alpe D'Huez afdalen"?
moppert Hans. "Als MartinG niet doorgereden was
had die wel even hulp kunnen halen zodat ik met een auto
opgehaald kon worden, maar Nee Hoor, Zo leer je je vrienden
weer eens kennen!!" "Zweetlul" roept Martin "Dan bel je toch
effe"! "Mar heeft de telefoon" antwoord Daan kort.
Ondertussen is Hans begonnen om de spaken te vernieuwen en
ziet dan toch het onheil naderen voor Daan. "Ik zou toch
proberen om een ander achterwiel te lenen Daan, want ik ben
het vertrouwen in dit wiel kwijt, dit is al de derde keer dat
ie het begeeft" "Ah, zou het echt zo'n vaart lopen " vraagt
Daan "Ik probeer het nog wel een keer" en hij haalt z'n voeten
uit het water. Verschrikt kijkt karin naar z'n voetzolen.
"allemachtig Daan, de vellen hangen erbij, dat zijn le graads
verbrandingen, hier moet een dokter bij"! "Welnee" zegt Martin
"Zo zien zijn voeten er altijd uit als ie ze wast, Daan doet
dat maar eens per jaar dus dat is alleen wat vuil van tussen
z'n tenen". "Nee dat is echt vel" houdt Karin vol. "kijk dan
je kijkt zo tegen het vices aan , kan je er wel op staan?"
"Tuurlijk" zegt Daan en hij probeert te staan; met een kreet
van pijn zakt hij weer terug in de stoel. "Dit wordt niks, het
is over en uit, ik kan niet meer lopen". "als je maar kan
fietsen" zegt Martin. Toch die grote poten maar in het koude
water.
Inmiddels is het wiel gerepareerd en weer gericht ook is er
contact met Shimano Nederland om te overleggen over de te
volgen procedure bij terugkomst in Nederland i.v.m eventuele
garantie. "Het komt wel in orde" verzekert Hans "maar
voorlopig moet je het met dit wiel doen" "Of je moet het wiel
van Ron lenen, die gaat Zaterdag toch niet fietsen" oppert
Martin. "Ja, dat doe ik, Ron zal dat geen probleem vinden"
aldus Daan. "Zou je niet je vrouw bellen, want het is veel
later dan je gezegd hebt tegen haar, misschien heeft ze de
politie al gevraagd naar je te zoeken" zei Martin kauwend op
het laatste stuk stokbrood met kruidenboter wat Karin
inmiddels klaar heeft gemaakt. "Zal ik je even brengen met de
auto"? vraagt Hans. "Nee, Ik ga fietsen" en Daan probeert z'n
fietsschoenen aan te doen. Het lijkt aardig te gaan en
voorzichtig stapt hij op de fiets. Met een van pijn vertrokken
gezicht fietst Daan weg.
"Nou ja; Zaterdag zal hij nog wel meer pijn voelen" volgens
Hans. BIER aan de rivier! Volgens MartinV moet je veel
"klimwater" tot je nemen en dat gaat het beste met je voeten
in het snelstromende water van de, achter de camping gelegen,
rivier. Hier wordt de dagelijkse training geëvalueerd en
de grote tocht besproken. Ook daar wordt het tempo aangegeven
door de onbetwiste kopman van de Landsmeerse ploeg. Rinus,
Jan Dik, Tom, Henriette en Bart volgen op gepaste afstand met
de groene flesjes Kronenbourg of Rose van de plaatselijke
wijnboer.
 Het is ongeveer 17.30 Uur als plotseling de telefoon gaat,
Johan aan de lijn. "Is Richard bij jullie? , Hij is nog niet
terug op de camping". Er zal toch niets gebeurd zijn? S'avonds
wordt bekend dat Gerard, Aart, Jan en Richard, in een poging
kilometers af te snijden, Col de Sarenne beklommen en zo via
Alpe D'Huez af te dalen naar bocht 8 en van daar, via het zg.
geitenpad terug te keren naar het appartement. Richard hoeft
dan alleen iets verder af te dalen en staat dan voor de ingang
van z'n camping. In principe scheelt dit best wel een aantal
km maar de jongens hielden geen rekening met de klim van Col
de Sarenne met een gemiddeld stijgingspercentage van 13 %(!).
15 km klimmen brengt je op de top van een berg die iets achter
Alpe D'Huez ligt op 1995 mtr.
Op de Michelinkaart wordt de klim aangegeven met 3 haakjes
hetgeen betekent dat ook 15% geen uitzondering is. Via de
dorpjes Mizoen, Clavans en Le Perron kom je dan uiteindelijk
op een hoger punt dan Alpe D'Huez (1850). Het uitzicht is
fenomenaal maar de vrienden hadden hier totaal geen oog voor.
Het Grote Afzien was begonnen voordat ze er mentaal aan toe
waren. Al na 5 km protesteerden de spieren en sloegen in de
kramp. Richard besloot vlak onder de top te gaan lopen maar
dat was zelfs nagenoeg onmogelijk, helemaal strak van de kramp
in hamstrings, kuiten en dijbenen stond hij daar hulpeloos
midden op de weg. Gerard en Jan lagen wezenloos in de berm en
ook Aart was Total Loss! "Heeft er iemand telefoon bij zich"
informeert Jan "Dan kunnen we iemand bellen om ons op te
halen" Maar niemand had hier aan gedacht.
"Wiens idee was dit"? kreunt Gerard. "Van jou, eikel " sneert
Aart, "maar dit was echt de laatste keer dat ik erin trap, ik
fiets niet meer met je, Gerard". "Dit mag dan minder km zijn,
maar op deze manier ben ik zaterdag al mijn krachten kwijt".
"Oh, had ik maar naar Hans geluisterd en met Ron en Johan
meegegaan dan zat ik nu achter een koud biertje" roept
Richard. "In plaats daarvan zit Johan met mijn vrouw aan het
zwembad en ik hier met kramp in m'n poten"! "Ik moet een 28
tands achter hebben"!
"Triple voor, 28 achter" schampert Jan. Ze zeggen "alleen een
mietje rijdt met een drietje" maar dan ook met 28 achter, nou
dan moet je wel echt van de verkeerde kant zijn"! "Probeer jij
eens op je fiets te stappen Jan"! zegt Gerard. De
stemming onderling wordt iets grimmiger en Gerard is zich wel
degelijk bewust dat hij degene is die dit slagveld op z'n
geweten heeft, hij Heeft immers zijn vrienden overgehaald om
via deze "kortere" weg terug te keren. Jan probeert het en
wonderwel komt hij weer op het zadel. "Kom op Homo's, opstaan,
we gaan weer, Het is geen picknick"!
Als ze eenmaal op het zadel zitten blijken de spieren iets
minder te blokkeren en zo wordt met een snelheid van zeker 5
km/u uiteindelijk de top gehaald. "Boven effe stoppen hoor"
zegt Aart. "Als we niet doorrijden, halen we het niet voor
donker. En ik ga niet langs die afgrond zonder genoeg zicht"
Moppert Jan. "He Jan, Jij hebt wat met die afgronden he"? zegt
Gerard "Op het balkon van ons appartement word je ook al zo
lijkbleek". "Ik heb het al als ik thuis de ramen moet lappen
van Ilona, het angstzweet staat dan op mijn rug". "Dat zal wel
komen omdat je dan een keer werkt in plaats van zg.
hoogtevrees" Aart krijgt weer praatjes! "Ik zal maar niet
vragen hoe ver het nog is he" zegt Richard "vertel me maar
hoeveel we nog moeten klimmen". "Alleen nog maar dalen
Jongens" roept Gerard blij.
Zwaar kapot en enkele illusies armer komen ze uiteindelijk bij
het appartement en nemen afscheid van Richard die nog een
stukje door moet en om 18.00 uur op z'n camping aankomt. Hij
smijt z'n fiets in een hoek en valt op zijn luchtbed neer en
weet nog net uit te brengen: "Te Koop DraCat met Dura Ace
Triple t.e.a.b.
Naar boven
Dinsdag 1 juli
 De dag begint zwaar bewolkt nadat het s'nachts ook al stevig
geregend heeft. Het eerste telefonisch contact is met Ron die
graag met Karin wil fietsen in de hoop daar een goed
fietsmaatje aan te hebben. Maar hij laat weten dat wat hem
betreft vandaag niet gefietst wordt, want bij hun hoost het
van de regen. Hemelsbreed ligt het appartement misschien 4 km
verder. Op de fiets is het toch wel een 1/2 Uur omdat er om
gereden moet worden naar Bourg via de N91.
Dan maar een rustdag. s'Middags klaart het iets op en Hans wil
toch een stukje trainen en besluit richting Croix de Fer te
rijden. Voor de klim begint achter Allemont slaat hij na de
brug van het stuwmeer rechtsaf richting Station Oz. Een klim
van ongeveer 8 km naar een skioord in de wintermaanden. Boven
aangekomen blijkt dit de achterkant van Alpe D' Huez te zijn
getuige de skiliften die opstijgen vanuit Oz naar de skiweiden
van Pic Blanc. Het dorpje bestaat uit enkele appartementen en
winkels maar blijkt zo goed als uitgestorven te zijn. Na de
afdaling weer via de N91 naar de camping terug. Bij de afslag
naar Col D'Ornon wordt hij ingehaald door MartinG.
"He Dracat" zegt hij "Ik ben toch maar even naar boven
geweest"! Croix de Fer? informeert Hans. "Ja joh, en koud dat
het daar was"!
"Ik kwam die 4 Homo's tegen in de auto want ze wilden wel eens
zien hoe die berg zich "ontwikkelt". Het is toch om je krom te
lachen, ze wilden niet fietsen want ze hadden alle 4 pijn in
hun benen en rug"!. "Heb jij dan niet gehoord wat ze gisteren
gereden hebben"? vraagt Hans. Hans vertelde het verhaal wat
hij weer gehoord had van Richard en dikte het tegenover Martin
hier en daar wat aan.
"Richard fietst nooit meer en Aart start Zaterdag
waarschijnlijk ook niet, Ze zijn totaal gedesillusioneerd"!
In een hoog tempo (40 km/u) werd Bourg D'Oisans bereikt en
aangezien Martin op een andere camping zat als Hans namen ze
in het centrum van het stadje afscheid. "Tot vanavond. We zijn
uitgenodigd op de koffie in het appartement". "O.K. Ik bel
Daan ook". s'avonds in het donker naar het appartement van de
4 vrienden rijden (per auto) viel niet mee, na 2 keer verkeerd
gereden te zijn lieten de gezinnen van HansD en MartinG zich
binnen loodsen via de mobiele telefoon. Op dat moment zagen ze
ook dat de steile klim waar de jongens het over hadden echt
zwaar was "Wie heeft dat hok eigenlijk geregeld"? vroeg
Martin. CoCoCoCo Tours!
Die avond werden enkele sterke verhalen uitgewisseld, Gerards
koffie geprobeerd, het bier opgemaakt en een
verwarmingsradiator gesloopt. "Hoe laat gaan we morgen
fietsen"? was steeds de vraag "Ik fiets niet morgen,..
rustdag" zegt Hans. "Ik denk, ik ook niet "twijfelt Aart . Ron
zeker niet. Of wilde Karin misschien? Nee, gezinnetje van HansD
ging met gezinnetje van Daan het avonturenpark in Venosc
bezoeken. Een waar klimparadijs voor kinderen onder toezicht
van ervaren boomklimmers. Daan z'n voeten lijken goed te
genezen maar de fietsschoenen blijven pijn doen!
Naar boven
Woensdag 2 juli
Vandaag zullen Piet, Wijbrand en Dirk zich bij het viertal in
het appartement voegen zodat die ploeg compleet is.
Volgens afspraak zouden ze ongeveer 8 uur s'ochtends uit
Oostzaan vertrekken. Maar bij de start bleef een
Waarschuwingslampje in het dashbord van de BMW X5 branden dus
eerst even de garage bezoeken. Gelukkig geen grote problemen
en zo konden Piet en Wijbrand om 9.30 Uur naar Muiden gaan om
Dirk op te halen.
Als Dirk instapt informeert hij of Wijbrand een goede
wegenkaart bij zich heeft "anders pak ik die nog even". "Nee
joh, we toetsen de plaatsnaam in en laten ons leiden door de
GPS navigatiesysteem in deze ultrasonische 4–wieler"!
A–L–L–E–M–O–N–D–T
spelt Piet, oplezend van het briefie met adres welke hij van
Ron heeft gekregen die het weer uit Gerards foldertje heeft
gehaald. "ROGER" zegt captain Wijbrand en de motoren worden
gestart!
De A2 wordt als startbaan gebruikt en het eerste bakje koffie
uit de thermoskan wordt ter hoogte van Eindhoven genuttigd.
Maastricht is door de ramen van deze auto een zwarte streep en
alleen bij Luik kwam het gaspedaal iets terug vanwege de
nieuwe en dus onbekende rondweg. Maar de inwoners van het
land(je) Luxemburg hebben niet kunnen genieten van de mooie
kleur van de BMW, eenvoudig weg omdat de snelheid van de
bolide dat niet toeliet!
"Als het zo doorgaat zijn we voor het avondeten bij de
jongens dus bel Gerard alvast maar dat hij op ons kan rekenen"
zegt Wijbrand. "Wat een uitvinding he" zegt Piet "zo'n
navigatiesysteem". "Ja zeker" antwoord Dirk "zonder dat
apparaat zou je per jaar veel meer Euro's aan brandstof kwijt
zijn omdat je toch wel eens verkeerd of te ver omrijdt".
"Allemond, here we come" zingt Wijbrand, ondertussen een
zakelijk telefoontje verwerkend. Nancy wordt gepasseerd,
daarna Dijon, Macon, Villefranche en opeens zegt een
stemmetje: "De volgende afrit richting Grenoble. "Geweldig,
dit zouden ze bij de pliesie ook moeten hebben in de
dienstauto, komen we altijd op tijd bij Plaats Delict"! zegt
Piet. Er verschijnen borden GAP en nog steeds zijn de drie
kameraden opgetogen over hun snelle reis. "Misschien kunnen we
voor het eten al even fietsen" oppert Dirk. "GAP komt van
Gappen, Piet" zegt Wijbrand "Daar wonen vast veel inbrekers en
fietsendieven". "Toch zijn de bergen hier nog niet erg hoog"
begint Piet twijfelend "De franse alpen hebben toch ook
sneeuwtoppen?" "Ja, nou je het zegt, het lijkt hier wel steeds
vlakker te worden" moppert Dirk. "Bel Ron eens om te kijken
hoe ver het nog is" "Nee hoor, hier staat op het LCD scherm:
Allemondt nog 30 km en 10 liter brandstof. Wijbrand wil van
geen omkeren weten. "Het is maar goed dat we er bijna zijn,
want de tank is bijna leeg, ha, ha, ha"
"Toch geloof ik dat we niet goed zitten.. ...Ik bel Ron" en
Piet pakt zijn mobieltje...... En dan blijkt dat de 3 vrienden
volledig uit koers zijn geraakt en teveel vertrouwden op de
moderne manier van autorijden n.l. per computer! Zo'n
navigatiesysteem is perfect zolang je de eindbestemming goed
intypt want ALLEMONT of ALLEMONDT scheelde in dit geval toch
bijna 200 km!!!! Daar stonden Wijbrand, Dirk en Piet dan, in
the middle of nowhere, totaal uit de richting en praktisch
zonder benzine! De pompstations in de directe omgeving waren
allang gesloten maar na wat rondrijden kwamen ze bij een
onbemand Tankstation van een supermarktketen. Hier kon
uiteindelijk getankt worden door gebruik te maken van de
zakelijke creditcard van Dirk aangezien zijn bedrijf in
Frankrijk is gevestigd.
Na nog wat omzwervingen en het binnenloodsen door (alweer) Ron
via zijn mobiele telefoon arriveerden de drie atleten
eindelijk om 2.00 Uur s'nachts in het appartement. "File
gehad"? informeert Jan met enig leedvermaak en Aart: "Moet je
een X5 zolang inrijden? Je hebt hem nu toch al een jaar dan
mag je inmiddels toch wel harder dan 100 km/u"? Na de
hilariteit was iedereen toch blij dat de vriendenploeg
compleet was en gingen gerust slapen.
Naar boven
Donderdag 3 juli
Op de camping "A La Recontre du Soleil" Bourg D' Oisans.
MartinV heeft wel zin om mee te gaan met het Twin
Filter Peloton dat inmiddels bestaat uit 14 renners. Allemaal
in hetzelfde tenue met prominent daarop MIDIF FRANCE en TWIN
FILTER en de subsponsors Van Der Veekens Houtmontage en
DraCat.com. De afspraak is 10 Uur in het centrum van Bourg
D'Oisans maar om 9.30 Uur komt het al verwachte telefoontje
dat 10 uur niet haalbaar is "laten we 11.00 Uur doen, Jan is
nog met zijn oogschaduw bezig, Gerard zit nog onder de
droogkap en Aart moet om 10.15 Uur altijd naar de WC"!
Als MartinV dat hoort, haakt hij af en gaat met Rinus
al op weg, ze hebben geen zin om zo lang te moeten wachten en
ook Hans en MartinG mopperen, maar besluiten toch te
wachten. Als ook 11.00 Uur nog niemand daar is, besluiten zij
de anderen tegemoet te rijden. Pas bij de camping van Richard
en Johan, Belle Donne, in Allemont ontmoeten ze de 9 anderen;
7 op de fiets en 2 in de auto, Ron en Aart (!) Het plan is om
Col de Lauteret te beklimmen , ongeveer 45 km. Maar Aart en
Ron willen pas bij het stuwmeer halverwege de klim aansluiten
en maken onderweg wat foto's van de anderen.
Het belooft een zware dag te worden maar iedereen heeft er zin
in. "De nieuwkomers hebben verse benen, dus laat maar eens wat
zien" roept Richard uitdagend. Dirk en Wijbrand besluiten
meteen de kop te nemen en rijden een hoog tempo. Dit
resulteert in een verbrokkelde ploeg. Al snel zien de Twins
het nutteloze van de demarrage in want Johan en Gerard moeten
al gauw lossen. Piet besluit te wachten en weet Wijbrand en
Dirk te overtuigen van het teambelang en zo is bij het
stuwmeer de gehele ploeg weer bij elkaar. Aart en Ron staan te
popelen om aan te sluiten, vooral Ron, want hij heeft snode
plannen! In een straf tempo bepaald door MartinG,
klimt de groep langs de linkerkant van het dal richting La
Grave (Het skidorp met liftaansluitingen naar La Meije en Les
Deux Alpes) De renners blijven bij elkaar ondanks de
provocerende schijndemarrages van Aart. Hij voelt zich goed en
krijgt weer zin in zaterdag.
 Col de Lauteret is niet moeilijk maar wel lang en dat maakt
het voor sommigen wel lastig. De renners zijn dan ook blij als
ze achter het glaasje Cola zitten, aangeboden door sponsor Van
Der Veekens. Het uitzicht is schitterend: een heldere kijk op
de afdaling richting Briancon en links de haarspelbochten op
de zuidfiank van de Col du Galibier. Deze mastodont die als
dak van Europa geldt, heeft aantrekkingskracht op de dappere
mannen. Wijbrand , Piet, Dirk , Martin , Richard en Ron kunnen
het niet weerstaan en besluiten naar de top te fietsen. Een
behoorlijke opgave zeker voor Ron omdat hij het al heel
moeilijk heeft gehad in de voorgaande 20 km, maar toch begint
hij aan de klim! 8 kilometer lang lijden. "En wat voel je
dan"? is zo'n vraag die alleen Mart Smeets zou kunnen stellen.
Eerst voel je je benen, daarna je rug en later, maar niet veel
later, ga je hallucineren, zie je brandende kerstbomen en ruik
je de geur van verse gevulde koeken. Maar je blijft fietsen,
niet opgeven zeg je tegen jezelf. Doorgaan dat tekent de echte
Renner. En ook Ron is er zo een. Eenmaal boven wordt het hem
te machtig. 2700 mtr hoogte maakt een mens kwetsbaar. En als
de vrienden gezamenlijk op de top staan, zijn ze hevig
geëmotioneerd. Zo erg zelfs dat MartinG spontaan
Ron begint te zoenen. Nou zoenen mannen elkaar in Frankrijk
wel vaker dus zo vreemd is dat niet, maar dit was wel zo
heftig dat Dirk, Piet en Wijbrand dachten dat dit het
Out–Coming Moment van MartinG was en lieten hem
z'n gang gaan. (En daarbij, Ron is natuurlijk een
aantrekkelijke man)
De andere helft van de groep is inmiddels de Col du Lauteret
weer afgedaald en doet zich te goed aan een late lunch in het
dorpje La Grave. Als iedereen weer op het "thuishonk" is,
camping of appartement, zijn alle renners tevreden en hebben
een leuke sportdag achter de rug. "En"? informeert MartinV
op de camping "hoe ging het met dat stelletje
ongeregeld"? "Eigenlijk prima" antwoord Hans "2 vingers in de
neus, hoor". "Geen uitvallers, alleen maar winnaars"! "Morgen
nog wat doen"? "Nee zeg, morgen is het echt een rustdag dus
niet fietsen"! "Jij moet je nummer toch ook nog halen"? vraagt
Martin verbaasd. "Ja, gewoon met de auto natuurlijk". "Je weet
toch dat je jouw zoon hebt beloofd om met hem te fietsen"?
herinnert Karin haar fiefhebbende echtgenoot. Oh ja,
natuurlijk samen met Daan en zijn zoon Bo.
Naar boven
Vrijdag 4 juli
Soms wat donkere wolken maar geen regen dus wel goed weer om
wat te doen, beetje winkelen, rusten , inschrijmummer ophalen,
fiets nakijken enz. Eten regelen voor vanavond. Want wat eet
een renner aan de vooravond van een grote wedstrijd?
Natuurlijk iets met veel koolhydraten zoals Pannekoeken of een
Pastamaaltijd. Als men Gerard moet geloven dan zijn de Aldi
reepjes voldoende. Maar Hans neemt geen risico. Het menu voor
de avond ziet er als volgt uit. Eerst Pannekoeken daarna een
bord Macaroni en als afsluiter een bak Yoghurt met Muesli.
s'Middags krijgen Daan en Hans nog rijles van 2 knapen van 13
jaar op de Col D'Ornon. "Dit duurt geen jaren meer, dan rijden
die pubers ons volledig in de vernieling" zucht Hans "Ja" zegt
Daan hijgend en wijzend op z'n zoon "Ik kon nog net zijn wiel
houden maar ik kon niet zien dat hij zich echt inspande"
"Meer trainen Daan" adviseert Hans. De 2 jongens glimmen van
trots bij het bordje boven op de Col en de foto zal een leuk
aandenken zijn.
Naar boven
Zaterdag 5 juli....
DE DAG waar door een ieder zo naar uitgekeken was, DE DAG
waarvoor de vrienden zolang hadden getraind, het gezin
geterroriseerd met lange fietstochten en daardoor ook alle
huiselijke klussen en karweitjes op de lange baan hadden
geschoven. 175 Km door het Franse Alpengebied met
achtereenvolgens 4 bergen van de zwaarste categorie, 5500 mtr
hoogteverschil, in totaal 85 km klimmen (maar ook 75 km
afdalen). DE DAG waarop het uiterste van de renners gevergd
zal worden. DE DAG waar iedere atleet met z'n eigen doel aan
zal beginnen, richttijd 9 uur of 10 uur of "gewoon uitrijden"
en "We zien wel wat het wordt".
De weersomstandigheden bleken die ochtend zeer goed, onbewolkt
en goede vooruitzichten voor de rest van de dag. Hoe anders
was het 2 jaar geleden, toen teisterden regenbuien met soms
hagel de lichamen van de deelnemers en menigeen gaf er toen,
al vlak na de start, de brui aan. Het werd een zeer zware
tocht maar iedereen van de Twin Filter Ploeg haalde toen de
finish. Het startschot viel op 7.30 Uur en langzaam kwam het
peloton van ongeveer 6500 wielrenners op gang. Zo langzaam
zelfs dat als de voorsten allang Bourg D'Oisans hebben
verlaten, de achtersten nog over de startstreep moesten.
Eerst 13 km langs de N91 naar Allemont waar de klim begint
naar de top van Col de la Croix de Fer. Hans nestelt zich al
vroeg in de voorste gelederen en probeert met een hoog
beentempo de snelheid erin te houden. Met z'n fietscomputer
als hulpmiddel drinkt hij gediciplineerd elke kilometer een
paar slokken uit z'n bidon. De angst voor krampaanvallen in
de benen door vochttekort zit er bij hem diep in. Zonder al
te veel problemen nadert hij de afslag naar de Col du Glandon
en passeert even daarvoor een groepje supporters uit
Waterland: Bertus en Marjan staan daar samen met Karin, Tim en
Marieke iedereen aan te moedigen. Ook Mieke met Pien staan er
om Papa Martin toe te juichen. De steun en toeverlaat van
Rinus, Stien, ziet haar man worstelen om in het wiel van
Martin te blijven hetgeen ook lukt. Vlak voor de top wordt
Hans gepasseerd door Daan en even later fietst ook MartinG naast hem. "Gaat ie"? vraagt deze "Perfect" antwoord
Hans. "Maar eh, waar zijn de anderen" "Ze zitten er allemaal
vlak achter" volgens Martin. De top van Col de la Croix de Fer
ligt op 2068 mtr. Hans twijfelt of hij boven zal wachten maar
besluit door te rijden omdat hij verwacht wel ingehaald te
worden tijdens de afdaling. Als hij op de verbindingsweg in
het dal aankomt, rijdt hij evenwel nog steeds zonder
ploeggenoten.
De weg van St. Jean de Maurienne naar St. Michel de Maurienne
is stoffig en heet. De auto's razen hier vlak langs de renners
en het is zaak om zoveel mogelijk rechts te blijven rijden.
In groepjes komen er deelnemers langs en Hans probeert aan te
sluiten hetgeen ook lukt en met vliegende vaart rijden ze naar
de voet van Col du Telegraph. De klim gaat over 13 km en
brengt de deelnemers naar 1570 meter hoogte. Aan het begin
van de klim is een cafe met terras waar al veel deelnemers
een plek gevonden hebben maar Hans vult alleen zijn bidon met
vers water en gaat meteen weer op de fiets. Net op dat moment
passeert Jan met vlak daarachter Richard. Het tempo van Jan
ligt hoog en Hans en Richard besluiten met z'n tweeen verder
te gaan. De Telegraph is een z.g vriendelijke berg. Gemiddeld
stijgingspercentage 6% en is, zoals renners zeggen, "goed te
doen". In een gelijkmatig tempo rijden de 2 matadoren omhoog
zonder verrassende demarrages. Tijdens de klim wordt duidelijk
dat eten en vooral drinken niet mag worden vergeten. Weer
wordt met strenge regelmaat gedronken. (dorstlesser en
vloeibare energie). Later zou blijken dat dit een goede
inschatting is, want verder op die dag komen ze deelnemers
tegen die uitgeput door vochtgebrek in de berm liggen of
gedesillusioneerd de strijd staken. "Zullen we in Valloire
even stoppen"? stelt Hans voor, "daar is een grote
verzorgingspost". "O.K." zegt Richard, maar hij heeft geen
flauw idee wat hij daar kan verwachten. Na de top van de
Telegraph dalen ze even 5 km af naar het dorp Valloire wat
s'winters het ski–oord voor de omgeving is. Even buiten
het dorp is een grote ravitailleringsplaats van de organisatie
en hier staan al honderden deelnemers bij elkaar en graaien
naar de uitgestalde etenswaren zoals bananen, gedroogde
vruchten, brood ,water, koffie, cake enz. De 2 vrienden zoeken
een zitplaatsje in de schaduw want de zon brandt al
behoorlijk.
Inmiddels is het 13.00 Uur. Al eerder in de koers was het Hans
opgevallen dat een groepje van 5 italiaanse wielrenners
gevolgd werd door een auto met daarin een verzorger en hun
eventuele reserve spullen. Deze auto viel op omdat het een
Chrysler Voyager was van hetzelfde type als Hans heeft. Bij
het ravitailleringspunt kwam de Chrysler opeens vlak voor Hans
en Richard tot stilstand en wat er zich toen afspeelde ziet
men alleen in slapstick movies. De achterklep van de auto ging
open en 1 van de 5 italiaantjes klom erin en tot verbazing van
alle omstanders trok hij z'n koersbroek naar beneden en ging
in de bagageruimte op een chemisch toilet rustig zitten
poepen! "Kom op" zegt Hans tegen Richard wiens mond openviel
van verbazing "We gaan, want hier wil ik niet naar zitten
kijken, ze gebruiken die auto als schijthuis"! Alsof het de
normaalste zaak van de wereld was, gingen ook de andere
Italiaantjes rustig op de WC in de auto zitten ten overstaan
van honderden collegadeelnemers. "Ik neb het je al vaker
gezegd" roept Richard "Chrysler Voyagers zijn kakwagens"!
Na nog een Born energiereep stappen de 2 mannen weer op de
fiets, intussen speurend naar ploeggenoten van het "Twin
Filter Team". Maar in geen velden of wegen waren Gerard, Aart,
Dirk, Wijbrand, Piet of Ron te zien. Heel langzaam begint
vanuit Valloire de klim naar het hoogste punt van de
monsterrit: Col du Galibier (2645 mtr) Een stuk "vals plat"
geeft je het idee dat het allemaal wel meevalt, maar dan komt
het restaurantje in de bocht met de naam "Plan Lachat" en
opeens is het alsof je voor een openstaande brug staat zo
steil zijn de volgende 500 mtr. Daarna volgt er nog 7 km met
een gemiddeld stijgingspercentage van 10%! Dit deel van het
traject is zo steil dat de meeste deelnemers hier hun
slechtste moment hebben. Imniddels is de boomgrens allang
gepasseerd, de verlaten aanblik van de rotspartijen geven je
het idee op de maan te fietsen. Als je zo halverwege dit
eerste steile stuk fietst en schuin omhoog in de verte de weg
volgt zie je autootjes glinsteren alsof het Dinky Toys zijn,
fietsers zijn haast niet te onderscheiden. "Op de Top van de
Galibier, zo zegt Mart Smeets, kun je Onze Lieve Heer een hand
geven" Daar veranderen alle fietsers in Helden, de voldoening
na het bereiken van de Top maakt meteen al het Lijden van
daarvoor weer goed!
En Lijden was het voor Hans! Op 5 km onder de Top besloot hij
even af te stappen. Meteen hoorde hij iemand roepen: "He Hans,
hoe gaat ie"? "Wil je wat drinken of eten"? Els stond per toeval precies op het kleine parkeerplekje dat Hans
had uitgekozen voor z'n rustpauze. Richard was intussen in een
gestaag tempo weggereden en had een voorsprong van ongeveer
400 meter. "Ik moest even stoppen want ik zag net Sinterklaas
en Zwarte Piet dus dan wordt het kritisch" antwoordt Hans.
"Stuk zitten", "Er doorheen zitten", "De bodem zien" of "De
man met de hamer tegenkomen" zijn wielertermen. Ze geven de
lichamelijke toestand aan van een renner die even "te diep is
gegaan". Na 2 minuten klimt Hans weer op de fiets en rijdt in
een rustiger tempo naar het "deksel van de Alpen".
Links en rechts van de weg liggen mensen in de berm.
Stretchend, etend, drinkend of gewoon uhgeput. Op de een of
andere manier gaf dit weer enig moraal en de laatste
kilometers ging bet weer redelijk goed. Om 14.45 Uur voegt hij
zich weer bij Richard, om na de tijdscontrole aan de 45 km
lange afdaling te beginnen die via de Top van Col du Lauteret
eindigt in Bourg D'Oisans. Daan, Martin en Jan zijn al ruim
voor Richard en Hans de top gepasseerd en waarschijnlijk al
aan de voet van Alpe D'Huez aangekomen. De rest van het Twin
Filter Team heeft elkaar gevonden in Valloire en als groep
rijden ze richting Plan Lachat; behalve Ron, hij voert het
gevecht alleen en is nog op de helling van de Telegraph! Als
de groep aankomt bij Plan Lachat stelt Dirk voor om hier even
de voet aan de grond te zetten alvorens aan de laatste Helle
kilometers te beginnen. "Wat zie je wit Dirk" merkt Wijbrand
op. "Ik voel me ook helemaal niet jopper" kreunt zijn broer.
"Wil je wat drinken"? "Nee hoor, laat mij maar even, het gaat
zo wel weer"! Maar van wit werd zijn gelaatskleur asgrauw en
ook Piet begint zich zorgen te maken. "Weet je, Cola is altijd
goed in zo'n geval, je hebt een opkikker nodig, ik ga wel even
wat halen in het restaurant]e"! Als Piet terug komt met een
groot glas koude Cola is Dirk inmiddels gaan liggen en roept:
"Laat mij hier maar achter, gaan jullie maar door"! "Ben jij
nou gek" antwoordt Wijbrand "Kom op, ga staan en drink effe
wat Cola dan zul je zien daar knap je van op"! Voorzichtig
komt Dirk overeind en zoekt steun bij een geparkeerde auto,
trillend pakt hij het glas Cola aan van z'n vriend Piet maar
laat het bijna weer uit zijn handen vallen. Na 2 slokken
draait hij zich om en braakt zijn maaginhoud pardoes over de
motorkap van de Mercedes 350 SLK Compressor! "Zo" zegt Gerard
"die kan vanmiddag door de wasstraat"! "Nog een geluk dat je
het geen meter naar links spuugt want dan kan hij ook z'n
interieur laten reinigen"! want het was een Cabriolet! Ziek
als een hond kreunt Dirk "het zijn die Powerbars" "Wat zegt
ie"? vraagt Aart die van een afstandje staat toe te kijken.
"Hij heeft het over die sportrepen" zegt Piet "Hoeveel heb je
er van opgegeten Dirk"? Dirk steekt zijn hand op: 5 stuks!
"Geen wonder dat je staat te kotsen man, ik krijg er nog geen
eens een halve achter mijn kiezen, veel te zoet"! volgens
Gerard "Neem een slokje water joh", probeert Wijbrand, hij
begint zich zorgen te maken om z'n broertje. Voorzichtig neemt
Dirk een slokje uit zijn bidon en gaat weer zitten. Na een
minuut of tien krijgt hij weer wat kleur op zijn wangen en de
jongens maken weer aanstalten om verder te fietsen.
"Ik wil je niet bang maken, maar het ergste moet nog komen"
zegt Gerard. "De Galibier is echt steil hoor"! "Gaan jullie
maar vast vooruit ik blijf wel bij Dirk", zegt Wijbrand "Ik
heb Angelica beloofd op hem te letten dus dat doe ik dan ook".
Wijbrand helpt z'n broer op de fiets en duwt hem op gang. Als
hij eenmaal op de fiets zit krijgt Dirk weer wat moed. "Ik
dacht effe dat ik dood ging, zo beroerd voelde ik me"!
"Rustig maar", zegt Wijbrand "als het niet gaat duw ik je wel
naar de top......" Vastbesloten om op eigen kracht boven te
komen begint Dirk te trappen. De volgende 7 kilometer legt hij
af in 1,5 uur, elke 200 meter zoekt hij even steun met zijn
voet aan de grond en blaast uit! "We moeten wel doorrijden
Dirk" moppert Wijbrand "als ik het goed zie, komt daar in de
verte de bezemwagen achter ons aan". Gerard , Aart en Piet
zijn allang uit zicht en waarschijnlijk al op de top van de
gevreesde berg. Als eerste van deze drie "strijders" arriveert
Gerard op 2645 mtr. En hij stapt af om op zijn vrienden te
wachten. Al vrij snel ziet hij Piet. Afgetekend en met snot in
de ogen stopt deze bij Gerard. "Wat een Kloteberg is het ook.
Gaat die vent daar ook nog een foto van mij nemen toen ik
langskwam, nou die koop ik dus echt niet"! "Hoe zit het met
Aart"? vraagt Gerard "Die moet er ook bijna zijn" volgens
Piet. "ik begin het koud te krijgen" zegt Gerard "Zullen we
alvast langzaam doorgaan? Aart haalt ons wel in" Piet twijfelt
omdat hij eigenlijk doodmoe is, maar stemt in en kijkt nog
eens achterom. Nog steeds geen Aart. Zo beginnen Piet en
Gerard aan de afdaling richting Bourg D'Oisans.
 Aart ploetert voort tegen de helling van de medogenloze
Galibier en zingt in z'n hoofd een liedje van Boudewijn de
Groot "Hoe sterk is een eenzame fietser.......". Hij heeft
Piet en Gerard moeten laten gaan en dat doet hem toch zeer.
Gerard is het hele voorseizoen al ijzersterk en fietst hard,
maar Piet, die heeft weinig getraind en dan toch moeten lossen
bij hem, Nee dat had hij niet verwacht. Mentaal wordt deze
klim een stuk zwaarder als je alleen komt te zitten. Als ik
hier nou eens een stukje ga lopen, denkt hij, dan ben ik
sneller als fietsen en kan ik even de bovenbenen ontspannen.
Net op dat moment wordt hij ingehaald door een jonge vrouw!
Ze glimlacht naar Aart en zegt: "Kom maar in mijn wiel, ik
leid je naar de top". Dat laat Aart zich geen twee keer zeggen
en zet even aan. Als hij achter het meisje fietst ziet hij dat
ze slechts gekleed is in een Bikini met stringslip!!
Aart kan zijn ogen niet geloven. De soepele tred van de
welgevormde benen en het zacht wiegen van de heupen doet Aart
denken in de hemel te zijn.....! Aart verbijt de pijn in zijn
benen en laat zich niet los rijden, sterker nog: hij gaat
naast de blondine fietsen en kijkt haar van opzij aan. De
blonde haren wapperen in de wind. Zij lacht naar Aart en wenkt
hem "Kom mee, samen gaan we voor goud" Samen halen ze
wielrenners in alsof die stil staan! "Hoe heet jij"? vraagt de
sexy wielrijdster. Aa, ‐ Aart stamelt onze vriend
verlegen. "Ik heet Nicolette, wil jij straks mijn rug insmeren
met factor 10, Aart"? De atlete lijkt geen vermoeidheid te
kennen en gaat steeds sneller fietsen. "Opzij, opzij, laat ons
er door"! roept Aart naar voor hun rijdende mannen. "He zeg,
doe effe rustig, voel jij je wel lekker met je geschreeuw"
roepen sommige deelnemers. "Niks mee te maken, wij gaan voor
goud" schreeuwt Aart. Ze vliegen tegen de flanken van de
Galibier en Nicolette roept: "Ga door Aart, Ga door"!!! Op de
passage houdt een medewerker van de organisatie Aart tegen.
"Rustig maar jongen, drink even wat "Nee, laat mij gaan,
Nicolette en ik moeten door"! "Welke Nicolette"?
Aart kijkt om zich heen. "net fietste ze nog naast me" zegt
hij beteuterd "een beeldschoon meisje in een witte bikini"
"Ach jongen, dat komt wel vaker voor in deze ijle lucht, je
gaat hallucineren, ik zie niemand in een bikini" zegt de
medewerker begrijpend. "Het was een witte bikini en ze had
geen helm op" probeert Aart nog. Behulpzaan houdt de man een
koud washandje tegen het voorhoofd van Aart. Opeens is hij
weer terug in de werkelijkheid. Hij heeft het allemaal
gedroomd, een Fatamorgana! Vlug een paar slokken water en
kijken waar Piet en Gerard staan; nergens te zien......
Gelukkig hebben ze hem dan ook niet horen roepen over de
verschijning Nicolette. Enigszins in de war begint hij af te
dalen, z'n teleurstelling is groot en Aart probeert zijn
gedachten weer te ordenen. "Als ik straks Piet en Gerard zie,
houd ik mijn mond over Nicolette" peinst hij. Ron is inmiddels
op de top van de Telegraph aangekomen, helaas zijn de meeste
supporters al weg en het nodigt niet uit om daar even uit te
rusten, vooral ook omdat de bezemwagen vlak achter hem rijdt.
De inspanningen van deze klim eisen hun tol en de snelheid is
uit de benen. Zijn oude blessure begint weer op te spelen en
dat voorspelt niet veel goeds. Maar Ron is er de man niet naar
om op te geven en tijdens de korte afdaling naar Valloire kan
hij weer iets herstellen. Bij de ravitaillering iets buiten
Valloire is niet veel eetbaars meer beschikbaar maar water en
bananen zijn er nog genoeg. "Even rust" denkt Ron. Maar de
psychische druk van de bezemwagen maakt dat hij al weer snel
op de fiets zit. Bij Plan Lachat evenwel vraagt de organisatie
of Ron in de bus wil plaatsnemen want anders komt men in
tijdsnood. Zo komt het dat het venijnige laatste deel van de
beklimming niet onder Ron's wielen door gaat en hij moet
zittend in de bus genieten van een fenomenaal uitzicht.
Sneeuwtoppen rondom. Allemaal bergen van 3000 meter en hoger
in het natuurpark Les Ecrins. Machtige toppen, onherbergzaam
gebied waar de tijd geen grip op lijkt te hebben gekregen.
Eeuwige sneeuw en nagenoeg onbereikbaar voor de mens. (zeker
per fiets)
Als de autobus de top van de Col du Galibier heeft bereikt,
komt hij daar in een file terecht! Deze opstopping wordt
veroorzaakt door een, kort daarvoor gebeurd ongeluk, waarbij
een afdalende wielrenner frontaal op een tegemoet komende auto
is gereden en daarbij is overleden! De consternatie is groot.
Auto Total Loss, de fiets echt niets meer van over en
bloedsporen op het asfalt. Het is duidelijk dat zich hier een
groot drama heeft afgespeeld. Ron vraagt aan de chauffeur of
hij z'n fiets uit de bus mag halen en besluit toch de afdaling
naar Bourg D'Oisans te doen om zo de Marmotton te volbrengen.
Uiteraard is hij zeer voorzichtig. En zeker tevreden over zijn
prestatie meldt hij zich af onder aan de voet van Alpe D'Huez.
De bewondering van zijn vrienden is groot, want de prestatie
van Ron is, ondanks dat stukje meeliften met de bezemwagen,
bijzonder gezien het feit dat hij in de bergen niet over de
"klimbenen" beschikt maar dus wel mentaal deze ontberingen aan
kan. Als Daan aankomt aan de voet van Alpe D'Huez is MartinG al enkele minuten daarvoor aan de klim begonnen. Marga
staat met karin en de kinderen in Bocht 8 te wachten. De
beklimming van deze Nederlandse Berg heeft 21 bochten en deze
zijn genummerd van 21 (beneden) tot 1 (boven) en in elke bocht
staat een bord met daarop de naam van een wielrenner die
tijdens de Tour de France de etappe naar het skidorp gewonnen
heeft!
Zo heb je de bocht met Hennie Kuiper, Joop Zoetemelk, Pantani
en ook Gert Jan Theunisse heeft een eigen bocht! Bocht 8 ligt
aan het eind van een zeer steil stuk van ongeveer 12% en
velen zoeken daar naar een plaatsje om even te rusten. De
meeste renners krijgen het al benauwd als ze de aanloop tot
bocht 21 zien; een zeer lang en snelstijgend gedeelte. Dit
valt extra op als je in bocht 20 naar het dal kijkt, dan ligt
Bourg al ver in de diepte. In bocht 19 stapt Martin af en zet
z'n fiets tegen de rotsen, daama steekt hij de weg over en
verdwijnt in de bosjes. Daar drinkt hij wat uit zijn speciale
bidonnetje welke hij de hele dag nog niet had aangeraakt.
Enkele seconden later beginnen zijn beenspieren op te zwellen
en krijgen een enigszins groene kleur; z'n shirt van de
sponsor, wat iets te ruim bemeten was, begint plotseling strak
te zitten. Ook zijn biceps zwellen op en binnen een paar
minuten staat daar een atleet gelijk Arnold Zwarzenekker.
"Zo" mompelt Martin "iedereen zal weten wie de echte HULK
is"!!!! Met grote stappen komt hij uit de struiken en loopt
naar z'n fiets. Een deelnemer die net op dat moment passeert
schrikt zich rot en keert om!! Met hoge snelheid daalt deze
Franse wielrenner af en schreeuwt "C'est un MONSTER",
"Attention, Un Monster tres dangereux"!!!!!
 Vlug stapt Martin op de fiets, nog steeds zwellen zijn spieren
op, klaar voor de krachtsexplosie. De snelheid loopt op en in
bocht 17 rijdt hij al 20 km/U. Harder en harder gaat het
totdat Martin zijn snelheid wel moet afremmen want hij dreigt
uit bocht 12 te vliegen! Als hij bocht 8 passeert, herkennen
Karin en Marga hem niet maar zijn zo geschroken van deze
groene verschijning dat ze vergeten een foto te maken! Als
drijfstangen van een stoomlocomotief bewerken zijn benen de
pedalen maar als Martin bij bocht 2 aankomt, begint het
drankje zijn uitwerking te verliezen en langzaam komen de
lichaamsvormen van de Landsmeerse wielrenner weer terug in de
oorspronkelijke staat. Het uitgescheurde Twin Filter Team
shirt hangt als een jutezak om zijn lichaam als stil en enig
bewijs van de tijdelijke Metamorfose van een Renner die vol
(met doping) zit. Net zoals de legende in een meertje in
Schotland zal deze verschijning voor eeuwig bekend zijn als
"het Monster van Alpe D'Huez"
De Franse wielrenner die Martin uit de struiken heeft zien
komen ligt momenteel nog in shocktoestand in een ziekenhuis en
kan alleen mompelen: "Un Monster Verte....."
Tijdens de afdaling naar Bourg D'Oisans is Daan alleen komen
te zitten, hij hoopt te herstellen van de bovenmenselijke
inspanningen tegen de Galibier en doet het daarom lets
rustiger dan MartinG. Bij de Ravitailleringspost
onderaan Alpe D'Huez stopt hij om eens lekker te eten. Een
medewerkster van de organisatie loopt direct op hem af en
vraagt wat hij wil hebben. "Doe maar een lekker biefstukkie,
gebakken aardappelen, appelmoes en sla meid" zegt Daan.
"Quest que c'est"? vraagt de vrouw. Natuurlijk verstaat ze er
geen barst van. Daan zucht en gaat kijken wat er allemaal bij
de marktstal te krijgen is. Gedroogde vruchten, brood, cake,
bananen enz. "ls er geen bier" informeert hij, maar weer
snappen de Fransen niet wat Daan bedoelt. Teleurgesteld stapt
hij op de fiets en begint aan de lange oprit naar de finish.
Nog 14 km en ik heb het gehad denkt hij en ondertussen voelt
hij z'n lege maag. Daan besluit alles te geven wat er nog aan
kracht in zijn lichaam zit en hoopt op een goede eindtijd
zodat heel Purmerend trots op hem zal zijn. In gedachten ziet
hij zichzelf al staan op het bordes van het gemeentehuis waar
hij gehuldigd wordt door de burgemeester! Maar.. ...met een
verschrikkelijke knal staat hij plotseling volkomen stil en
Daan kan nog net op tijd z'n voet aan de grond zetten anders
had hij zich nog lelijk kunnen bezeren bij een eventuele val!
Het blijkt dat z'n achterwiel het toch weer heeft begeven en
Daan beseft dat het avontuur hier stopt, het is over en uit.
Geen Marmotte dit jaar!! Gelukkig is hij nog dichtbij en hoeft
hij niet zover te lopen naar het begin van de klim. De
teleurstelling is groot bij deze sportman. "Hier heb ik nou
voor getraind, alle voorbereidingen gingen perfect en dan
dit.. .."Daan is ontgoocheld. Materiaalpech is het onheil wat
boven elke deelnemer hangt. Zoals bij alle mannen van de Twin
Filter/Mitsubishi ploeg was zijn fiets tip top in orde.
Alleen de zwakste schakel bij Daan waren de spaken. Het ging
lange tijd goed en dat het precies nu moet gebeuren is erg
verdrietig. Huilend zakt Daan tegen een boom in de schaduw. Al
gauw komen er mensen bij hem staan om hem te troosten "Joh,
volgend jaar toch weer" en "Je hebt toch de Marmotton gehaald"
(de korte versie)
Ook staat er een vrij lange (jonge)man tussen de mensen die
alles gadeslaat, het blijkt een Nederlander te zijn met
verstand van racefietsen. "He, eh , Twin Filter, Ik geef je
50 Euro voor dat ding" Deze opmerking brengt Daan weer bij
z'n positieven. Hij staat op en loopt op de lange slungel af.
"Nog zo'n belediging en ik sla je kop eraf, lange darm! Deze
fiets is SUPER alleen de wielen zijn zwak, dat is alles."
"Volgend jaar kom ik terug en rij die Marmotte in minder dan
9 uur"!!!!! De man verontschuldigt zich en zei dat hij dacht
dat Daan zijn fiets wel kwijt wilde na dit debacle! De
afgelopen dagen had deze handelaar al verschillende
Racefietsen opgekocht voor een prikkie, allemaal van
deelnemers die vastbesloten waren nooit meer te fietsen nadat
ze verschrikkelijk "stuk" zaten in de Franse alpen. Terug in
Nederland slaat hij de fietsen op in een loods in Oostzaan en
knapt ze weer op en verkoopt de fietsen daarna weer aan
argeloze sporters! Op het moment dat Daan weer richting Bourg
D'Oisans loopt gaat Jan voorbij. Daan roept hem
achterna: "O.K. Jan het gaat prima, je ziet er nog fris uit,
Hou vol, Ga door"!!
Jan worstelt zich door de eerste bochten en begrijpt dat hij
nu achter MartinG op de 2e plek rijdt van de Twin
Filter Ploeg. Dit geeft hem een enorme kick, want was hij het
niet, die altijd tegen z'n maatjes had gezegd dat hij nooit
trainde, dat hij eigenlijk geen tijd had om zich goed voor te
bereiden? Jan heeft de zondagochtenden in het voorjaar vaak
verstek laten gaan. Meestal omdat hij geen tijd had, dat hij
naar zwemles moest of omdat hij de avond tevoren een feestje  had enz.. Telkens weer geloofden zijn vrienden hem en zij
vonden het jammer dat Jan niet mee kon fietsen en daardoor wel
een trainingsachterstand zou krijgen. Maar wat niemand wist
was dat Jan ongeveer 5 x per week op de fiets zat! Z'n vaste
maandagochtend training was altijd "klein rondje ijsselmeer"
(150 km.) Dinsdag via Alkmaar naar Bergen en door de duinen
weer terug, Woensdag een herstel training naar Hoorn,
Donderdag intervalletjes richting Schagen, Vrijdag een
rustdag en Zaterdag tempotraining door Wijde Wormer. Zo kwam
hij juist superfit en 9 kilo lichter aan de start van La
Marmotte 2003! Z'n fietsvrienden hadden medelijden met Jan
omdat hij zo hard moest werken in de haven. Maar ze wisten
niet dat hij al 4 maanden onbetaald verlof had opgenomen om
deze dag een supertijd te rijden! Uiteraard moest dat geheim
blijven en daarvoor had hij een baas van een
stratenmakersbedrijf gevraagd voor hem een alibi te verzorgen.
Desgevraagd verklaarde deze louche figuur dat Jan in z'n vrije
tijd altijd bij hem bijkluste. Op de hellingen van Alpe D'Huez
had Jan het gevoel dat hij vloog en zijn eindtijd was dan ook
bijzonder goed. Natuurlijk was het onmogelijk om Martin nog in
te halen, maar iedereen was verbaasd Jan in 9½ uur al
boven te zien!
Richard en Hans arriveerden samen aan de voet van Alpe D'Huez
en besloten eerst nog wat te eten voordat ze de finale
ingingen. "Richard, ga jij maar voor zilver hoor, mijn benen
voelen niet goed en als jij bij mij blijft, kom je met een
bronzen speld thuis" zegt Hans. "O.K." zegt Richard "dan zien
we elkaar boven". Na 4 bananen gaan de 2 op weg. Het fruit
heeft een goede uitwerking op Hans en gaandeweg voelt hij zich
beter worden. Daar waar Hans een gelijkmatig tempo kan
aanhouden moet Richard soms even de benen rust gunnen. Het is
heet op de flanken van de laatste berg. Onderweg zijn enkele
drinkposten van sponsors en organisatie. Ook Karin en Marga
met de kinderen helpen de deelnemers met water. In bocht 8 is
een plek waar een beekje stroomt, daar vullen de kinderen
flessen met koel water en gieten dat desgewenst over de
renners die langskomen.
Als de zon brandt en de inspanning hoog is, werkt fris water
het beste, daar kan geen sportdrank tegenop! Na 10,5 uur
zwoegen bereikt Hans de finish. Volledig uitgeteld valt hij in
de armen van Karin, z'n vriendinnetje, met wie hij ook
getrouwd is. "Dit doe ik nooit meer "snottert hij "Ik ben
kapot"! "Ja hoor", zegt Karin en ze knipoogt naar de Kids. Zij
weet wel beter want over een paar dagen denkt Hans er toch
weer anders over en maakt hij al plannen voor de volgende
keer! Richard passeert iets later de eindstreep en samen staan
ze uit te blazen en de rit na te praten tot ook Gerard boven
is. Deze ziet er zoals altijd fris en vrolijk uit. Voor hem
zit het erop en ze zijn blij! "Lekker gefietst man" zegt
Gerard als hij in het Pare Ferme Hans en Richard tegenkomt.
"Zwaar he, die laatste puist" zegt Hans. "Je bedoelt de
Telegraph"? vraagt Gerard. Richard lacht want hij weet
inmiddels het probleem van Gerard die de volgorde van de te
beklimmen bergen maar niet kan onthouden en dan maar wat gokt.
"zullen we een biertje nemen"? stelt Gerard voor. BIER? "Nee
een zoet colaatje en wat pasta, na een biertje ga ik
onderuit"! volgens Hans "Homo's" roept Gerard "Ik neem wel een
lekkere, koude, gele rakker"! Met afgrijzen kijken Hans en
Richard naar hun vriend die zonder moeite de een na het andere
glas bier achterover slaat. Na het vierde biertje begint
Gerard te zingen "We gaan nog niet naar huis....., nog lange
niet"! En bij het 7e glas roept hij "Croix de Fer!,
Telegraph!, Galibier!, en Alpe D'Huez! Juichend staan Hans en
Richard naast Gerard, Hij weet ze en ook in de goeie
volgorde!!!!
Johan viert "het feest" alleen deze dag. Al vroeg in de
beklimming van de Croix de Fer heeft hij zijn boezemvriend
Richard moeten laten gaan en roept: "Ik zie je wel, veel
succes" Vandaag is de dag dat ik ga genieten, denkt Johan. Met
soepele tred komt hij om 16.00 uur op de top van de Galibier.
Natuurlijk niet superfris maar dat is ook alleen voor de
Nestor Gerard weggelegd. Johan zit ook weer niet steenkapot en
na een leuk gesprek met een medewerkster van de organisatie
klimt hij weer op de fiets. Als hij is afgedaald en op de Col
du Lauteret (na 8 km) arriveert, realiseert hij zich dat hij
vergeten is het telefoonnummer van het meisje te vragen en hij
besluit terug te gaan. Allerlei afdalende mede deelnemers
roepen hem toe: "He joh, je gaat de verkeerde kant op hoor"!
"Nee ik moet nog even wat vragen daarboven!" Na de 8 km van
10% is hij weer op het hoogste punt van de toertocht
(2645 mtr) en Johan zoekt naar de francaise. Er staat een
behoorlijke groep wielrenners op de pas zodat het moeilijk
wordt om het meisje te ontdekken. Allo , Allo
.....Mon Cherie,...! Johan kijkt op en daar staat ze, nog
mooier dan hij zich kon herinneren. "Donnez moi votre number
de telephon"? "Ah, Oui bien sur mon numbre c'est... en dan
volgt een lang nummer. Johan schrijft het op en net op dat
moment rijden Wijbrand en Dirk langs. "Wat doe jij nou Johan"?
vragen ze in koor, want het blijft een tweeling.... "Ik heb
d'r telefoonnummer want ze heeft komende winter waarschijnlijk
een schilderklussie.......!
Hoofdschuddend rijden de broers door, Laat die Johan maar
schuiven! Johan daalt af tot de voet van Alpe D'Huez en levert
daar zijn deelnemersbewijs in. "Dit jaar de Marmotton en
volgend jaar zien we wel weer" denkt hij. Zijn racefiets, de
C4 Carbon in de prachtige Ferrari rode kleur, zet hij even
tegen een boom en loopt naar de kant van de weg. Luid klappend
en juichend moedigt hij andere deelnemers aan en ziet daardoor
niet dat een fransman zijn fiets optilt en er stiekem mee weg
loopt. Maar, als door een wesp gestoken, schrikt Johan op en
kijkt achter zich, nog net ziet hij de dief om de hoek gaan
met aan z'n hand de rode C4. Johan rent er achteraan en grijpt
de fietsendief vast, "afblijven Franse Homo" schreeuwt hij
buiten zinnen van woede. En voordat de man enig woord kan
uitbrengen heeft hij al een kaakslag te pakken , daarna nog
een linkse hoek en uitgeteld zakt de fietsendief in elkaar.
Johan grist zijn fiets van de grond en stapt over de
bewusteloze boef heen. Als hij om zich heen kijkt ziet hij een
menigte voor hem applaudisseren. "BRAVO, BRAVO" roepen de
mensen. Eindelijk te pakken die vuile dief! Het blijkt dat
Johan met z'n kordate optreden een bekende crimineel heeft
neergeslagen die voor de plaatselijke Gendarmerie ongrijpbaar
was. De man wordt meteen ingerekend en afgevoerd naar het
politiebureau. Later die avond ontvangt Johan een lintje van
de burgemeester van Bourg D'Oisans en deze zegt blij te zijn
dat een reeks van diefstallen nu is opgelost en op voordracht
van de plaatselijke bevolking wordt er een straat genoemd naar
deze bevrijder. De "Van Hattem Boulevard"
 Piet is de aansluiting met Gerard aan de voet van Alpe D'Huez
verloren en zal alleen door deze Hel moeten gaan. Niemand die
hem steunt, alleen met zichzelf. Hij begint dapper aan de klim
en mompelt: "Ga door Pietje, je kan het...." Maar het
krampduiveltje slaat toe en in het begin moet Piet bij elke
bocht even stilstaan, afstappen en de spieren stretchen.
Zogaat dit door tot bocht 10 maar dan is het kaarsje echt uit!
Hij besluit even te gaan liggen en weldra valt Piet in slaap.
Piet droomt van Victorie in Rotterdam: 42 km +195 mtr in 2 uur
45 minuten en stunten tijdens La Marmotte: 7,5 uur over 175 km
GOUD! Hij wordt als een sportheld in een open auto door zijn
dorp Landsmeer gereden en de mensen langs de kant van de weg
klappen allemaal voor hem! Maar wat is de werkelijkheid hard!
Piet wordt wakker als er al deelnemers naar beneden fietsen
met hun medaille om de nek. "Wij hebben het gehaald, nou jij
nog Twin Filter Mannetje"!!! De onverzettelijkheid van de
allround sportman leeft in Piet en hij klautert weer op de
fiets. Met kramp in elke spier bereikt hij de Finish en
huilend valt Piet in de armen van een medewerker. De man doet
eerst wat onwennig maar al gauw begint hij Piet te troosten,
"Rustig maar, je bent er, je hebt het gehaald en ik vind het
een geweldige prestatie, alle deelnemers zijn zo goed en ook
leuk hoor". De man bekijkt Piet eens goed. "Ik sta al de hele
dag hier en geniet van al die sportieve jongens in die strakke
pakkies" zegt hij. "Jij ziet er ook schattig uit, dat blauw
staat jou goed, hoe heet je eigenlijk"? "Ik heet Piet" zegt
Piet die de man op zijn beurt ook eens goed bekijkt. "Bent U
eigenlijk wel van de EHBO"? "Nee hoor" zegt de man "Maar ik
wil jou best masseren"! "en wat vind je van mij"? "Ik heet
Eugene en ik ben 59 jaar" Verschrikt kijkt Piet naar de figuur
in het roze shirt en beseft dan dat hij pecies de verkeerde
heeft omhelst! Dit gaat niet goed denkt hij en zegt "Ik moet
nu gaan want Marjan wacht op mij"! Met z'n fiets aan de hand
zet Piet het op een lopen en kijkt niet meer om. De man roept
nog: "Wat zit je broek lekker strak Piet, Zal ik je mijn
telefoonnummer geven"? Als Piet zijn diploma heeft opgehaald,
daalt hij meteen af naar Bourg D'Oisans en hoopt daar zijn
fietsvrienden te treffen.
Als hij tijdens het afdalen bocht 6 passeert komt Piet daar
Wijbrand en Dirk tegen. Dirk zit rechtop zijn fiets met z'n
handen voor zijn ogen. Maar als Piet dichterbij komt ziet hij
dat Dirk een fototoestel vasthoudt. "He jongens, gaat ie"?
informeert Piet "Ja, lekker hoor" roept Dirk "Ik geniet van
het uitzicht en ik had mijn digitale camera bij me dus ik
dacht laat ik een paar foto's nemen, ook leuk voor thuis"!
"Zeg Wijb, kun je iets harder fietsen want het wordt al een
beetje schemerig, straks komen we nog te laat binnen"! Piet  kijkt verbaasd naar Wijbrand. Hijgend staat deze atleet even
uit te rusten. "Ik heb beloofd Dirk naar boven te duwen" Puft
hij. "want hij was nog steeds niet hersteld van daarnet op de
Galibier! "Ga je mij vertellen dat je Dirk helemaal Alpe
D'Huez op gaat duwen"? vraagt Piet ongelovig. "Ja natuurlijk
man, kijk Dirk wil ook graag eens een medaille, dus..... ..en
het blijft m'n broertje he" Dirk kijkt om naar Wijbrand en
zegt "Zullen we verder gaan,? dit kost alleen maar tijd"! De
Twins stappen op de fiets en Wijbrand plaatst zijn hand op
Dirk's rug en begint weer te duwen. "We zien je straks wel,
he Piet". Hoofdschuddend vervolgt Piet z'n weg naar beneden.
Als Wijbrand en Dirk bij bocht 4 komen kijken ze Aart op de
rug. "Effe harder Wijb" roept Dirk "want daar rijdt er een met
reclame van mijn bedrijf ik moet weten wie het is"! Met het
laatste beetje kracht dat in z'n lichaam zit, zet Wijbrand nog
eens aan en langzaam halen ze Aart in. "He, dat is Aart" merkt
Dirk op "Hij zit steenkapot, misschien kan je hem even helpen
Wijbrand" "Ja hoor, die is gek, ik heb er genoeg van....."
protesteert Wijbrand. "Ah joh, het is nog maar een klein
stukkie" houdt Dirk vol. "O.K. dan, maar eerst nog even een
PowerBar eten" zegt Wijbrand. Met z'n drieën stoppen ze
even om Wijbrand uit te laten rusten. "Ik heb hier een
binnenband" zegt Dirk "Als je die nou om je zadelpen doet
Wijb en Aart om zijn stuur dan kun je hem slepen" Zo gezegd,
Zo gedaan. En daar gaan ze. Dirk voorop geduwd door Wijbrand
en Aart daarachter aan het Elastiek (letterlijk). Zo komen ze
over de finish, luid toegejuicht door een enthousiaste
menigte. Een journalist van de Nice Matin vraagt aan Dirk
"Comment ca va"? "Ach" antwoordt Dirk "het viel eigenlijk wel
mee, alleen in het begin vond ik het zwaar"!
Nu dan iedereen gefinished is, wordt het tijd voor een groot
feest. In Bour D'Oisans wordt een cafe afgehuurd en de muziek
schalt door de straten. Het bier vloeit rijkelijk en zo af en
toe staat er iemand op de tafel en roept: "Triple is voor
Homo's"! en "Alleen een mietje rijdt met een drietje" Veel
gehoord is de uitspraak: "Ik doe het nooit meer"!!! Maar als
iedereen, uitzinnig van blijdschap, ronddanst is er een renner
die opstaat en vanwege zijn lengte over het feestgedruis heen
kijkt en zegt de volgende historische woorden: "Het leven zal
na deze dag nooit meer hetzelfde zijn. Wij zijn helden voor
altijd! Maar onthoud een ding in het leven: De Prijzen Worden
Aan De Finish Uitgereikt"
Naar boven
Wielertermen
| In het wiel zitten |
Verdekt "opstellen" binnen het peloton, zoveel mogelijk
uit de wind |
| Afzien |
Met heel veel moeite bijblijven, niet opgeven ondanks het
uitgeputte gevoel |
| Het spel op de wagen gooien |
De eerste demarrage met als gevolg een verbrokkeld peloton |
| Op het kantje gezet worden |
Als laatste in een waaier vlak langs de rand van het
fietspad |
| De man met de hamer tegenkomen |
De benen willen niet meer ronddraaien door vocht of energie
tekort |
| Uitbollen |
Na een tussensprint even de benen stil houden om weer te
hergroeperen |
| Afgeven |
Eenmaal op kop, dan weer snel terug laten zakken |
| lemand uit de wind zetten |
Zodanig voor iemand gaan rijden zodat deze geen tegenwind
voelt |
| Pap in de benen |
Leeg en zwaar vermoeid gevoel in de bovenbenen, geen
kracht meer |
| Geparkeerd staan |
Ingehaald worden alsof je stil staat |
| Linke ballen |
Geen kopwerk verrichten maar toch het eindsprintje proberen
te winnen |
| Homo verzet |
3 bladen voor en 9 achter (27 versnellingen) |
| Plat rijden |
Lekke band |
| Rammen |
Gewoon hard fietsen |
| ledereen het snot in de ogen rijden |
De kopman rijdt zeer hard en de rest kan nauwelijks volgen |
Naar boven
Finale
De schrijver heeft niet de bedoeling gehad iemand, of een
groep personen te kwetsen met dit verhaal.
Ook sommig woordgebruik is geenszins beledigend bedoeld. Het
heftige taalgebruik is meer een gevolg van de poging tot
manifesteren en het andere geslacht met stoer taalgebruik te
imponeren wat bij de man nog voorkomt, opborrelend uit de
resten van wat eens "het oerinstinct" werd genoemd. Al in de
Middeleeuwen trokken Ridders op kruistocht naar verre gebieden
en kwamen weer thuis met ongelooflijke verhalen over hun
belevenissen!
Mocht er toch iemand zich aangesproken voelen of tekort gedaan
dan is de beperkte oplage van dit epistel zijn/haar enige
troost! Wereldkundig wordt het niet gemaakt en evenmin zal het
op een (inter)nationale boekenlijst voorkomen.
Guus, vriend, bedankt voor de tekeningen!
Dracat
Naar boven
Niets uit deze uitgave mag worden gekopieerd zonder
uitdrukkelijke toestemming van de auteur en ook is het
verboden zinnen of alinea's over te nemen om te gebruiken bij
eventuele vervolguitgaven. Toestemming is eventueel te
verkrijgen door aanvraag in 4–voud.
|
