| Maratona Dles Dolomites 2006: |
|
| 28 juni tm 2 juli |
Het is zo ver, Woensdag 28 juni 2006 om 09.00uur
vertrekken wij, (9 man harde kern van de Blue Train Bikeclub ) vanuit Oostzaan naar de
Italiaanse Dolomieten. Daar hebben wij ons op 2 juli gemeld
bij de organisatie van de Maratona Dles Dolomites.  Natuurlijk
hadden wij ingeschreven voor de langste afstand, over 138
kilometer, 7 cols (noemen ze hier Passo) met een totaal aan
4190 hoogtemeters. Een 'eitje' zou het moeten worden gezien
onze eerdere ervaringen. (daarover later meer) Jan,
Erick, Aart en Richard stappen in
de VW–bus van Richard. Koos, WillemV en
Tinus nemen plaats in de dikke V70 van Koos. Gerard
en MartinG maken de reis naar Italië met
de Avensis van Gerard. De weersvoorspellers hebben het deze
dag over regen, maar tijdens de lange autorit blijft het
gelukkig droog. De reis verloopt voorspoedig en s'avonds rond
21.00uur zijn allen zo'n 1300 kilometer van huis, verzameld in
Hotel Gran Ander in Pedraces Alta Badia. De kamers worden
verdeeld op kwaliteit, vandaar dat Tinus een eigen kamer
krijgt. Hij schijnt namelijk nogal te snurken. Gedurende ons
korte, maar heftige Italiaanse avontuur blijkt snurken niet de
enige kwaliteit van Tinus te zijn. Na de kamerverdeling en het
in de beveiligde garage plaatsen van het ons zo geliefde
materiaal, zoeken wij elkaar weer op voor het wegwerken van
een aantal lekkere biertjes.
Donderdag 29/6 De weerprofeten bleken het uiteindelijk toch aan het juiste
eind te hebben. Zij hadden zich gewoon een dagje vergist.
Afgelopen nacht, terwijl wij na alle reisvermoeienis en de
nodige alcoholica in een diepe rust waren verzonken, werden
wij opgeschrikt door een hevig onweer, aangevuld met bliksem
en het nodige aan regenwater.  Met bakken kwam de nattigheid
uit de lucht, tot diep in de ochtend toe. De thermometer
reikte op deze trieste dag niet verder dan een schamele 13
graadjes en wij begonnen ons al af te vragen wat deze week ons
nog meer zou brengen. Gelukkig hadden wij ook –door
schade en schande, gedurende La Marmotte, wijs geworden–
onze volledige winteruitrusting mee. Rond 14.00uur klaart het
dan eindelijk op en wordt besloten een rondje te fietsen.
Allen steken zich in het fietspak en de bikes komen uit de
garage. Nog voor wij wegrijden begint het weer langzaam te
regenen en slechts 3 die hards durven het aan een rit te maken
naar Passo de Campolongo. Erick, Tinus en Martin laten de rest
van de groep ernstig in vertwijfeling achter en beginnen aan
hun tocht. Na amper 10 minuten fietsen valt het water toch
weer met bakken uit de lucht. Ach... Nat zijn we toch al, dus
doorrijden maar. De rit voert ons naar 1875 meter hoogte en
een temperatuur van 'slechts' 8°C. In de afdaling levert
deze lage temperatuur en de nog steeds neerdalende regen voor
elk van ons de nodige verkleumde ledematen op. Vooral de
steenkoude handen, leveren problemen bij het bedienen van de
remmen, Erick en Tinus dalen beiden als een slak. Beiden zijn
geen held tijdens het afdalen, maar de koude en het
natte/gladde wegdek deed hun zeker geen goed. Uiterst langzaam
en met constant ingeknepen remmetjes lieten zij zich weer van
de berg zakken. In Corvara voegde het driemanschap zich weer
voor het laatste rukkie naar Pedraces. De rit over 28
kilometer leverde buiten enige verkoeling, 564 klimmeters op
met een gemiddelde klim van 4%. Tot grote verbazing is het bij
terugkomst droog en staat, m.u.v. Aart en Richard, de rest van
de Blue Train klaar om hetzelfde ritje te maken. Tot groot
genoegen van deze mannen lukt het hen uiteindelijk om geheel
droog terug te keren.
Vrijdag 30/9 Het weer is helemaal opgeknapt en om 10.30uur staat de
volledige Blue Train groep klaar voor 'de Blauwe ronde' die
ons via Corvara over de Passo Campolongo (1875mtr), Passo
Pordoi (2239 mtr), Passo Sella (2239 mtr) en Passo Gardena
(2121 mtr) weer terug naar Corvara zal leiden.  Het wordt een
rustige rit waarbij het bij elkaar blijven het belangrijkste
zal zijn. Voor Tinus steeg de spanning tot het uiterste. Hij
ijsbeerde over het parkeerterrein en repeteerde de namen van
de te nemen cols en kreeg niets voor elkaar. Uiteindelijk
stond de hele groep op Tinus te wachten. Het was gisteren
overigens de eerste keer in zijn leventje dat Tinus een echte
berg op reed. Hoger dan de Cauberg was hij in zijn leven niet
op gefietst en tot onze grote schrik zagen wij hem de meest
vreemde capriolen uithalen. In een afdaling met
haarspeldbochten presteerde hij het om het pedaal in de
binnenbocht in de laagste stand te houden. Bochten aansnijden
bleek ook een probleem, waardoor hij vaak veel te ruim een
bocht uit kwam. Koos en Jan begonnen zich er gelijk tegenaan
te bemoeien en probeerden Tinus de fijne kneepjes van het
afdalen bij te brengen. Een erg snelle leerling bleek onze
Tinus niet, zoals je van en oer Oostsaener mag verwachten.
Al met al bleek de Pordoi de berg met de meeste verassingen.
Het wegdek was in de afdaling zo slecht dat je om de gaten
heen moest manoeuvreren. Uiteindelijk kwamen wij na 3.37uur
weer terug bij het hotel en hadden wij 71,65 kilometer
gefietst.  Gemiddeld stijgingspercentage bleek deze dag 5% en
ondanks een enkele wolk werd het toch nog 31°C.
s'Avonds stond ons de grootste verassing te wachten. Wij
kregen gebakken pens geserveerd en alleen bij de lucht al
begonnen de meesten van ons te kokhalzen. Het bedienend
personeel had gelijk in de gaten dat er 'iets' niet in orde
was en kwam poolshoogte nemen, met als resultaat dat alle pens
werd opgehaald, excuses werden gemaakt en voor ons een
alternatieve maaltijd werd bereid. Kortom Top geregeld daar in
Hotel Gran Ander.  Later die avond wandelden wij naar de overzijde van het dorp
waar in het gebouwtje van de plaatselijke brandweer de
startnummers voor de grote tocht opgehaald konden worden.
Richard en Aart hadden daar geen zin in en bleven in het
hotel. Een lange rij wachtenden stond op straat en na een
halfuurtje in de rij gestaan te hebben konden wij het gebouw
betreden. Ook binnen stonden vele wachtenden en op startnummer
waren er verschillende loketjes. Ieder van ons had de
benodigde inschrijfpapieren en het voorgeschreven
legitimatiebewijs bij zich, maar natuurlijk had onze Tinus het
weer eens NIET voor elkaar. Toen hij uiteindelijk aan de beurt
was, bleek hij geen legitimatie bij zich te hebben. Het
angstzweet brak Tinus al uit en hij begon in onverstaanbaar
Oostzaans wartaal uit te slaan.
Verwoed rukte hij zijn
portemonnee uit zijn zak en speurde naar 'iets' dat op een
legitimatie zou lijken. Gelukkig trof hij zijn OV jaarkaart en
trots toonde hij deze aan de Italiaanse organisatie. Probleem
2 was echter dat hij had ingeschreven onder MartinT en op
de OV kaart Tinus getypt stond. Minuten lang probeerde
Tinus de arme Italiaan te overteugen van de waarde van het
document en wees keer op keer van de foto naar zijn hoofd.
Uiteindelijk gaf de radeloze man toe. Waarschijnlijk
overheerste bij hem meer het gevoel om van die leipe Hollander
af te komen, dan in zijn poging om fraude te voorkomen. Tinus
kon dus toch blij en met opgeheven hoofd het
inschrijvingskantoortje verlaten.
Zaterdag 1/7
The day before.
 Tinus is weer gespannen. Dit keer is hij niet de enige. Ook
Erick wordt nerveus. Vandaag maken wij de laatste rit ter
voorbereiding op de grote Maratona, maar voor wij van start
gaan wordt het materiaal nog aan een kritisch oog onderworpen.
Gelukkig hebben wij genoeg reservemateriaal mee. De Blue Train
Bikegereeedschapkoffer zit vol gereedschap, remblokjes,
banden, tandwielen, kabels etc. etc. kortom alles wat een
wielrenner nodig heeft. Voor het hotel wordt een werkplaats
ingericht. Martin plaatst zijn reparatiestandaard en de ene na
de andere fiets wordt onder handen genomen. Erick gaat voor
het beste en wil per se dat de remblokken van zijn fiets
vervangen worden, terwijl de betreffende blokjes niet eens
voor een kwart versleten zijn. Onder druk van Erick worden de
blokjes toch vervangen. Ook de fiets van Tinus is aan de
beurt, 4 totaal versleten remblokken verdwijnen in de
afvalbak en hier en daar moet het een en ander afgesteld
worden. Hier en daar wordt nog een bandje vervangen of
opgepompt en uiteindelijk fietst de Blauwe trein de Gardena
op. Richard haakt ook nu af. Hij heeft wat last van zijn knie
en blijft in het hotel. In een rustig tempootje natuurlijk,
want morgen...ja morgen, ...dan moet men vlammen. Het is weer
bloedheet. Tijdens de klim geeft de thermometer 32°C aan.
Op de top van de Gardena (2121mtr) is het nog steeds 27°C.
Er wordt goed gereden en de 35 kilometer met 829 klimmeters
leggen wij in 1.48uur af. Toch goed voor een gemiddelde van
19,2 km/uur. s'Avonds laat Koos ons weddenschappen afsluiten
op ieders eigen geschatte te rijden tijd. Morgen wordt de pot
uitgekeerd.
Zondag 2/7 de Dolomieten Marathon
Het is zo ver. Vroeg uit de veren, want om 06.15uur zal het   startschot vallen. Tinus loopt inmiddels op de toppen van zijn
zenuwen. Bij het ontbijt gaat van alles mis. Hij brabbelt en
repeteert de ene Passo na de andere en is voor niets anders
aanspreekbaar. Goh... wat is dat een zenuwenlijder... Bij het
ontbijt spreken wij af dat ieder voor zich zal rijden, maar
bij de finish zullen wij op elkaar wachten, zodat gezamenlijk
naar het hotel gereden wordt. Erick en jan vertrekken als
eerste. Zij staan namelijk in een eerder startvak en willen
daar op tijd zijn. Als zij eenmaal weg zijn, maken de anderen
zich op voor het vertrek. Maar dan... Waar is Richard toch ?
Uiteindelijk blijkt ook Richard eerder vertrokken om een goed
startplaatsje te kunnen bemachtigen. Het is koud zo s'morgens
vroeg en we zijn blij een shirtje met lange mouwen aan te
hebben. Aangekomen in het startvak worden wij welkom geheten
door Boeddhistische muziek.
 De tocht staat dit jaar in het teken van Tibet en de Monniken
uit dit prachtige, maar bezette land, zijn speciaal
overgekomen om hun (klaag)zang door de luidsprekers te
schallen. Plotseling stopt de herrie en worden wij in het
Italiaans toegesproken. Horen wij het goed ? herkennen wij
hierin de stem de Paus ?. Ja het klopt en voor we mogen
vertrekken krijgen wij nog een zegen over ons uitgesproken van
de heilige kerkvader. Als hij klaar is met zijn toespraak valt
er een startschot en langzaam komt de meute in beweging
richting Passo Campolongo. In deze beklimming verliezen wij
elkaar al ras uit het oog. Het jack met lange mouw kan al snel
worden opgeborgen omdat ook deze dag ons weer stralend weer
brengt. De eerste ronde geeft voor niemand van ons problemen.
Uiteindelijk maken Willem en Aart er een kortere rit van.
Gezien de tijd worden zij door de organisatie gedwongen de
Passo Falzarego op te rijden i.p.v. door te rijden naar Passo
Giau. Daarom zullen zij deze dag 'slechts' 106 kilometers
vreten. De rest van de groep rijdt wel de hele ronde en Erick
weet als eerste in 6.59 te finishen, op korte afstand gevolgd
door Jan.
    Koos doet iedereen versteld staan. Voor zijn 60
jaren die zijn leventje reeds tellen eindigt hij op een mooie
3e plek. Wat kan die man in een mooi constant ritme klimmen !.
Aan de finish is het even zoeken, maar dan vinden de eersten
elkaar toch. Wij drinken een biertje waarna Jan en Erick
besluiten (na 2 uur wachten) vast naar het hotel te rijden.
De rest blijft wachten. Aart blijkt bij de meet zijn startchip
verloren te zijn en van enige tijdwaarneming zal geen sprake
meer kunnen zijn. Zijn tijd lag op ongeveer 7.45uur. Vlak na
Martin kwam hij binnen. Totaal gesloopt kon hij de laatste
meters niet in het wiel van Martin blijven zitten. Al met al
kwam de één na de ander over de finishlijn, maar
waar bleef Gerard toch...? Na lang wachten geven wij het op en
na verwoede pogingen met de GSM kregen wij uiteindelijk
contact. Gerard had zich (zoals gewoonlijk) niet aan de
afspraak gehouden. Bij binnenkomst zag hij jan en Erick
rijden. Hij haakte gelijk bij hen aan en koerste direct naar
het hotel. De uitslag van de tocht en van onze weddenschap was
als volgt:
Jan heeft de 'voorspelling' glansrijk gewonnen en Erick mag
zich zeker voor een jaar de snelste noemen.
 De Dolomieten Marathon een prachtige wielertocht en was het
voor ons een geslaagde onderneming. De organisatie was in
één woord geweldig. Een prachtige omgeving, een
parkoers dat geheel autovrij is en een prima verzorging
onderweg. Enig minpuntje is misschien het onderhoud van de
wegen. Maar overall kan de organisatie van La Marmotte nog wat
van die Italianen leren. Ook het hotel bleek de moeite waard.
Bij een volgende deelname zullen wij hier zeker terugkeren.
De voorbereidingen voor 2007 jaar gaan in de richting van een
fietsweek in de omgeving van Barcelonette. De organisatie
nemen wij dan weer in eigen hand en voor 2008 ???
Misschien toch maar weer naar Italië ??
Giant
Naar boven
|
|
| Maratona Dles Dolomites 2006 |
 |
|