| Blue Train Bike Club |
Zaanstreek/Waterland |
| Verslagen Limburgs Mooiste: |
|
| Zaterdag 17 mei 2008 |
Na 2 weken van prachtig mooi weer, afgelopen maandag nog in
26°C de 11 stedentocht gereden, en uitgerekend vandaag is
het prutweer en niet zo'n beetje ook. Het zal volgens de
weerprofeten niet meer dan 14°C worden en zij hebben
regen voorspeld. Met name in het zuiden van het land zullen
er vele buien vallen en juist op deze dag wordt de
wielerklassieker Limburgs Mooiste verreden. Ron is nerveus,
hij leeft al weken toe naar dit evenement. Het maakt voor hem
onderdeel uit van zijn voorbereiding voor zijn eerste La
Marmotte die hij op de 1e zaterdag van juli dit jaar zal
rijden.
 In voorgaande edities van Limburgs Mooiste was de BTBC altijd
aardig vertegenwoordigd, maar dit jaar hebben wij tweeën
de eer hoog te houden. Er zijn een paar afzeggers, Bob is bang
voor regen, Dirk verkiest er op het laatste moment voor om
zijn gezin eens lekker te verwennen met zijn aanwezigheid en
Piet zit zonder vervoer omdat zijn vrouw met hun voiture naar
de voetbal moet en de rest heeft niet eens wat van zich laten
horen, maar ach.. We zijn echt niet alleen. Nog 15.500
sportievelingen zullen vandaag met ons door het Mooie
Limburgse landschap fietsen.
Het is half vijf op zaterdag 17 mei 2008 als ik de Volvo bij
Ron het erf op draai. Zijn buurman, marktkoopman en
wielerliefhebber Bert Molenaar staat zijn vrachtwagen te
laden voor weer een dagje dooie kippen verpatsen. Ik wissel
een paar woorden met hem en Ron komt met zijn fiets aanlopen.
In het half donker zetten we zijn DraCat op de Twinnyload en
binnen 5 minuten zijn we op pad naar Landgraaf. Onderweg is
de stemming goed, we hebben het uiteraard over klimmen,
Limburgs Mooiste en La Marmotte. Hoe meer we in de buurt van
Limburg komen, hoe meer het enthousiasme daalt. Net onder
Utrecht is het namelijk begonnen te regenen en hoe zuidelijker
wij komen, hoe harder de regen op de voorruit van de Volvo
klettert. De thermometer komt niet boven de 12°C, maar
gezelligheid kent geen tijd en de tijd vliegt voorbij zodat
we rond 06.30uur de toegangsweg van Megaland op draaien. Een
verkeersregelaar wenkt ons het terrein op en zijn collega's
wijzen ons de weg naar een unieke parkeerplaats, op nog geen
100 meter van de start plaatsen we de Volvo in het gras. Het
is inmiddels droog. Er staan wel plassen op de weg, maar die
kunnen de pret niet echt drukken. Eerst omkleden, de fietsen
van de Twinny en dan de startnummers ophalen. Er is echter
een probleem. Ron heeft ons via het internet ingeschreven,
maar hij heeft nooit een bevestiging gehad terwijl de kosten
wel zijn afgeschreven. Ron legt het probleem voor bij de
organisatie en nadat een lieftallige jongedame de computer is
ingedoken komt zij rap met het verlossende 'Ja het klopt'! Na
enkele administratieve handelingen kunnen we met de
felbegeerde knipkaart op pad.
Exact om 7uur rijden we onder de boog van de start door. Met
de kilometertellers en de hoogtemeter op nul pedaleren we
over het nog rustige parkoers. Het lijkt er op of iedereen
thuis is gebleven, zo rustig is het. Wij zijn er klaar voor
en starten met de rode lus, de ronde over 150 kilometer met
de klassificatie 'zwaar'. Na nog geen 2 kilometer heeft een
renner kennis gemaakt met de hardheid van het Limburgse
astfalt. In een bocht is een aardig uitziende jongedame
uitgegleden over een metalen rooster en kermend van de pijn
is zij er midden op straat bij gaan liggen. Wij stappen van
de fiets om eerste hulp te verlenen en de dame weer in het
zadel te helpen. Gelukkig beweegt alles nog en lijkt zij
slechts een behoorlijke schaafwond op haar knie te hebben,
maar ja... (vrouwen maken het altijd erger dan het eigenlijk
is, dus...) Ondanks de bemoedigende woorden als; "ach het
stelt niks voor" en "gewoon doortrappen en dan trekt de pijn
er vanzelf uit", helpen niet en ze toont niet veel actie om
weer op de fiets te stappen. We helpen haar nog even naar het
trottoir en na de nodige bedankjes laten wij haar daar achter
met een vent die meer geduld heeft dan wij. Snel pakken wij
de draad weer op, maar voor het lichaam lekker is opgewarmd
rijden we na 3 kilometer al tegen de eerste beklimming van
600 meter lang waarvan het steilste stukkie 8% op de teller
zet. Ron zet enthousiast in, rijdt uit mijn wiel vandaan en
knalt mij in de beklimming voorbij. Voor de top heb ik hem
echter al weer achter mij gelaten. Voor Ron is dit een teken
om het de volgende beklimmingen rustiger aan te doen en puur
op eigen snelheid bergie op te rijden. Er staan dan nog 23
beklimmingen op het programma van deze mooiste Limburgse
klassieker.    Het is inmiddels een prima fietsweertje en we nemen even door
hoeveel voordelen het eigenlijk heeft om zonder de rest van
de BTBC te hoeven rijden. Op de eerste plaats is er geen
gezeur over uitsmijtertjes, terrasbezoeken, koffie met
appelgebak. Wij doen het vandaag met voedsel van wat van
thuis is meegenomen en zullen alleen stoppen om de
controlekaart te laten knippen of de bidons bij te vullen. Er
zullen vandaag geen verzoeken/commando's vanachteren komen om
de snelheid te verminderen of om aan te geven hoe de waaier
moet worden opgesteld. Er zal niet ongenuanceerd worden
gebruld en geschreeuwd en we hoeven slechts elkaar in de
gaten te houden.
 
Bij elke beklimming geeft Ron aan dat hij op zijn eigen
tempootje naar boven zal rijden. Ik laat hem lekker zijn gang
gaan en daar waar ik in de eerste beklimmingen nog op hoog
tempo naar boven knoert, pas ik mij later wat aan het tempo
van Ron aan, waardoor de wachttijd aanzienlijk wordt bekort
en het lichaam een beetje op temeratuur blijft. Bij herhaling
adviseert hij mij, met de bekende druppel zweet aan het
puntje van zijn neus, om alleen door te rijden, maar ik ben
van mening: 'Samen uit samen thuis', dus daar komt niets van
in. In de wat scherpere afdalingen lukt het Ron niet om tempo
te maken. Hij heeft duidelijk moeite met afdalen en ik
adviseer hem de fiets gewoon te laten rollen. Laat de
zwaartekracht het werk doen en alleen remmen als het moet en
zeker niet om de snelheid te verminderen. Het lukt hem niet
overal, maar het gaat wel steeds beter en veilig en dat is
ook heel wat waard met al die modder op de weg.
Dit jaar slingert de route over een paar hele mooie heuvels.
Na 26 kilometer kijken we aan tegen de Oude Elkenraderweg en
de Eyserbosweg, respectievelijk 1200 en 1000 meter lang en 14
en 13% maximaal. Het zijn echte kuitenbijters die kort op
elkaar volgen.
Uiteraard mist de Couberg niet op het programma en later
maken wij ook kennis met de serie: Rullen, Grijze Rots en
Kosenberg. Ron is er vol van. De Kosenberg is zeker te
vergelijken met de Keutenberg, die als HF index 225 punten
scoort. Na de Couberg is het overigens gaan regenen. Het
begint met een stevige bui, die over gaat in een motregentje.
Nu is de regen niet zo'n probleem, maar alle aarde die op de
weg ligt gaat over in modder en in een mum van tijd zitten
wij geheel onder een laagje Limburgs slijk.
Na de Kosenberg houdt het op met regenen. Er blijft wel een
hele lichte motregen hangen, maar daar hebben wij niet echt
last van en wij rollen vrij relaxed door richting finish,
waar wij 24 hellingen later, omstreeks 13.45uur na 6.35uur
rijtijd, met 155 kilometer op de teller, een gemiddelde
snelheid van 23,6km/u en 2314 hoogtemeters op het terrein van
Megaland onder de finishboog doorrijden. Uiteraard voelen we
de 24 klimmetjes in de benen, maar echt moe zijn we niet en
wij laten ons het bekende finishbiertje goed smaken. Wij
zoeken wij onze weg naar de auto. Even afspoelen, omkleden en
na het scoren van een patatje, een bourgondisch broodje vette
worst en een paar biertjes verlaten wij met een voldaan gevoel
Landgraaf om huiswaards te keren. Op het moment dat wij
Megaland afrijden breekt de hemel open en komt de regen met
bakken uit de hemel. Mazzel !!!!! Wij hadden in iedergeval een
hele mooie fietsdag en zij die nog onderweg zijn...
Giant.
Naar boven
|
|
 |
| Zaterdag 10 juni 2006 |
 De Dolomieten Marathon staat vlak voor de deur, en de
Toerklassieker Limburgs Mooiste is een mooie gelegenheid om
wat beklimmingen te trainen. Er zijn ook Blue Train Bikers en
Bike-sters die om een andere reden de gelegenheid te baat om
zich beter te bekwamen in het heuvel op rijden. Al met al
zakken op deze gedenkwaardige dag een 17–tal Blauwe
renners naar het Limburgse Landgraaf.
Ik heb om 05.30uur met Willem van eS, afgesproken en samen
snorren wij in de Caddy naar het Limburgse land, een kopje
koffie onderweg en de MIO doet de rest. Onderweg worden de
nodige heuvels en 'bergen' geanalyseerd, het afzeggen van
Dirk en Daan doorgenomen en de hoop uitgesproken dat wij nog
wat Blue Train Bikers in het Limburgse zullen treffen. Wij
zijn vandaag de enigen die op de 200kilometer de blauwe
kleuren hoog moeten houden. Keurig worden wij geleid naar, en
stoppen wij op ons reeds bekende plekkie in een woonwijk
nabij Megaland. Even omkleden, zakken vol eten, bidonnetjes
vol en hup naar de start. Uiteindelijk vertrekken wij voor de
Gele lus (200km). Ik kijk nog even op mijn tellertje. 08.35
uur en de thermometer staat al op 22°C. Wat moet dat
worden vandaag? Even halen wij kort herinneringen op. Was het
afgelopen maandag tijdens de 11 stedentocht niet 11 graden
bij de start? Al snel zou blijken dat de lichamen nog niet
opgewassen zijn tegen deze hoge temperaturen.
De eigenlijke start ligt een paar kilometer buiten Megaland
in Heerlen. Wij koersen de route op zonder ons goed
georiënteerd te hebben. Wij zien alleen blauwe, rode en
oranje bordjes ! Waar zijn ver... die gele pijltjes toch? Even
vragen. Een lieftallige jongedame gekleed in een sensueel
heloranje kleurig wegwerkers hesje, redt ons uit de nood. "U
volgt gewoon de blauwe pijltjes en de 2e ronde de oranje, dan
komt alles goed".
Het is stil op de route. Is iedereen ons voor? of zijn wij zo
vroeg? Snel trappen wij voort. Het gaat kop over kop en goed
op elkaar afgestemd rossen wij de ene na de andere Limburgse
bult op. De teller staat vrijwel constant boven de dertig aan
het uur, het gaat voorbeeldig en de enkele dappere DoDo die
ons wiel tracht te pikken schudden wij moeiteloos en met een
grote grijns van ons af. Wij grijnzen nog even naar een
achteloos langs een fietspad zittende fotograaf en pedaleren
er vrolijk op los. 
Voor wij het in de gaten hebben zit de eerste 100 kilometer
er al op. Vink, Lindenweg, Stammenberg, Schelberg, Wintraak,
Holgrub, Rimburgerstrasse, Berenbos en zelfs de Mont Gaia
hebben wij moeiteloos achter ons gelaten. Ik kijk maar weer
eens op mijn VDO waar inmiddels een mooi gemiddelde van 30.2
kilometer per uur op het schermpje is verschenen. Aha..! dit
voorspelt veel goeds en wij trappen vrolijk verder.
Wij komen op bekend terrein in de buurt van Megaland, hetgeen
betekent dat wij aan de 2e ronde zijn begonnen. Wederom naar
de startboog nabij Heerlen. Wij slingeren wat door de
bebouwing en op een goed moment kijk ik achterom en zie dat
Wimpy wat achterop raakt. Een opmerking als: "He Willempie,
geen zin meer?" wordt niet beantwoord. Ik wacht de komst van
Willem af en gestaag beginnen wij aan de eerste bult in deze
oranje lus, de Ubachsberg. Een niet al te moeilijk puistje en
bovengekomen moet ik jammerlijk constateren dat ik alleen ben.
"Shit waar is Wympie nou"; hoor ik mij zelf denken !. Na een
kleine pauze komt Willem al kreunend en steunden boven. Stort
zich in de schaduw tegen de gevel van een huis en kermt: "Het
gaat niet meer, ik voel mij misselijk". Nadat Willem tot zijn
positieven is gekomen, komen wij tot de conclusie dat het
beter is dat hij de route terugpakt en het fietsen deze dag
verder voor gezien houdt. Ik overhandig hem de sleutel van de
Caddy, wens hem "Good Luck" en vervolg mijn route.
Inmiddels is door het ontstane oponthoud mijn gemiddelde
teruggezakt tot 28,8 km/uur en ik maak mij op voor de volgende
17 heuvels die op mij liggen te wachten. Het wordt maar
warmer en warmer. Mijn thermometertje geeft op het laatst een
temperatuur aan van wel 33°C . Pffffffffffffffffff wat
een hitte en na 165 kilometer heb ik het gehad. Ik stop langs
de kant van de weg om het lijf wat rust te gunnen. Ik heb dan
al 6 bidonnetjes van 0,75 liter leeggedronken en onder een
dikke boom, lekker in de schaduw les ik mijn dorst met nog 2
bidonnetjes. Ik eet een stuk of 3 energierepen, een pakje
vloeibare 'Maxim' plakzooi en een overheerlijke krentenbol
pak ik na een half uurtje de route weer op, op zoek naar nog
meer water. 
Na 207 kilometer in iets van 7uur en 45 minuten arriveer ik
in Megaland, waar ik luid wordt bejubeld door een uitzinnige
groep Blauwe fietsrakkers van mijn eigen Blue Train clubje
onder leiding van mijn fietsmaatje Willem. Mijn fiets wordt
aangepakt en netjes geparkeerd, bier wordt aangerukt en ik
word met alle goede zorg omgeven. Ik leg mijn vermoeide
lichaam op de stenen tribune en wordt langzaam weer de oude.
Willem schiet ondertussen nog een plaatje van een uitgevloerde
Blue Train Biker.
Na de nodige ervaringen te hebben uitgewisseld, lost de groep
zich langzaam op. Ieder gaat zijns weegs en met Willem zoek
ik de Caddy weer op. Willem, die inmiddels lekker is uitgerust
rijdt de lange weg terug. Al met al kijk ik terug op een
geslaagde dag, met mooi weer en een even zo mooie route die
mij heeft geleid over 31 verschillende 'bergen' en heuvels met
in totaal 2082 klimmeters en een maximum stijgingspercentage
van 13%. Limburg... Tot 2 juni 2007 voor een volgende
Limburgs Mooiste.
Giant.
Naar boven
|
|
|
| Zaterdag 21 mei 2005 |
Wat later dan verwacht toch nog een stukje van mijn hand over
deze mooie tocht in het Zuiden des lands.
Wat stond er op het programma, 150 kilometer buffelen over 23
klimmetjes, dus vroeg opgestaan en om 05.45 uur thuis
opgehaald door Bob. WillemS had al
plaatsgenomen in het voertuig, dus nog even langs Wijbrand,
maar natuurlijk eerst naar de kerk in Oostzaan voor een
hereniging met onze fijne fietsvrienden uit Zaanstad. Johan
en Aart waren om klokslag 6 uur bij de kerk, ja waren er die
ochtend zelfs al voor het zingen weer uit !! Kortom een prima
begin van een sportieve dag. Onderweg op de A2 voorbij Utrecht
kwam er een klein snorrig mannetje in een veel te grote PC
Hooft–trekker voorbij geraasd. Hij kon net bij de
pedalen en keek door het stuur over de motorkap met de blik
op het Zuiden. Naast hem zat Dirk met zijn handen voor de
ogen. De bestuurder bleek de ons bekende kopman MartinG. Na deze hereniging in het blik werd natuurlijk koers
gezet naar het eerste de beste tankstation en emotioneel
vielen we elkaar in de armen met bekende strijdkreten als
..omo's hee ..omo's etc. etc. De koffie vloeide rijkelijk en
na wat koetjes en kalfjes ging de tocht snel verder, immers
we wilden op tijd starten. Jan was overigens al
vroeger opgestaan en zou de 250 km. rijden, terwijl Koos en
MartinT zich bij de start in Landgraaf bij ons zouden
voegen. Ook een aantal van de Blue Traindames waren de dag
ervoor al naar Limburg vertrokken om hun tocht te rijden.
Ook Bob heeft een tum–tum–go, dus bij Lantgraaf
(of was het toch met een d ?) van de weg af en een verkeerde
kruising genomen. Er reden zo'n 5 auto's achter Bob aan, maar
geen nood, de navigatie wist wel raad en 5 minuten later
staan we vlakbij de wielerbaan geparkeerd, in een tot dat
moment nog vredige woonwijk. 
Wat er gebeurt wanneer 8 fietsers het blik verlaten moet je
meemaken... Geboer, een paar flinke winden, Dirk moest direct
achter een elektriciteitshuisje uit de broek en Martin staat
er vlak daarna weer in te trappen, wat een chaos !! De
bewoners zagen het met lede ogen aan en trokken snel hun
kroost van straat. Het omkleden was snel gepiept, dus stop ik
bij Dirk nog zo'n lekkere AA van de vakschilder Johan in de
achterzak. Jammer genoeg krijgt hij argwaan, anders had hij
de rest van de dag met een pond stopverf door Limburg gereden.
Goed, na de omkleedsessie snel richting start. Nu moet je daar
over een rotonde en staat daar zo'n verkeersregelaar met net
iets teveel bevoegdheden (thuis niets te vertellen..)ons te
begeleiden. Ik had de man niet direct gezien en hij stond ook
half met zijn rug naar mij toe. Ik reed achter Wijbrand aan,
maar per ongeluk bleek ik zijn teken te hebben genegeerd en
had ik even fysiek contact met deze man, waarna hij op z'n
Limburgs tegen mij begon te schelden. (geen idee wat hij
riep !) Hij had helaas meer aandacht voor de auto's om zich
heen, dus een goed gesprek bleek niet mogelijk. Opvallend
trouwens dat ik als enige problemen had met deze man. Geloof
het of niet, de rest stond als makke schapen te wachten. Bij
de start treffen we Koos en MartinT, en ook de Blue
Train fietsdames uit Oostzaan. Natuurlijk had Wijbrand zijn
Marianne al rijdend over de snelweg langs Heerlen bij een
hotel zien staan. Uiteraard hebben we haar nog wat laaste
tips gegeven over triples en modern deugdelijk materiaal, dus
dat gaat Wijb geld kosten. Het was voor hem sowieso al een
dure dag, immers onder enige chantage van zijn dochters mocht
hij het weeshuis in Oostzaan verlaten mits hij de nodige
blanco machtigingen had getekend en had beloofd die avond niet
voor donker thuis te zijn !
Om 09.00 uur gestart voor onze mooie rit. Er bleken
vrijkaartjes voor bidons te zijn verstrekt, dus oerhollands
als we zijn wisten we er 3 dozijn op de kop te tikken. Johan
ging als Michelin mannetje met 2 dozijn onder zijn wielershirt
van start, maar geen nood, na 1 kilometer kon hij zijn lading
kwijt bij de geparkeerde auto's. Het was een soort "Born"
effect, Johan nog bedankt !
Eerst even een paar spetters, maar dit bleek weinig te
betekenen. We reden de rode route, dus na de afsplitsing met
blauw (105) en oranje (100) kwam de groep ook echt op gang.
Lekker tempo draaiend, beginnend zonnetje en klimmetjes die
ook zonder triple goed te doen waren, stuurden wij door
Zuid–Limburg. Ook werd er op vaste momenten wel gewacht,
al was Bob natuurlijk weer een dankbaar slachtoffer bij de
stempelposten. Net als in Friesland (zie auteur W.V. te O.)
wisten wij onze aanwezigheid prima te benadrukken, menig
onbegrijpende wielerblikken in vertwijfeling achterlatend.  Eigenlijk kwam pas zo'n 25 kilometer voor de Keutenberg een
echte "breuk" tot stand. Dit betekende dat de kopgroep met
natuurlijk Giant, Martin T., Dirk en Willem als motoren tempo
wisten te draaien, terwijl ondergetekende in het kielzog van
Koos wat achterop raakte, Bob daarachter zat
en Aart en Johan de rode lantaarn droegen. Bovenop de
Keutenberg stond Willem al klaar met zijn
gsm–fototoestel, leuke plaatjes alleen wat op afstand...
Gevoegd bij de kopgroep bleek ook nu weer het luchtige contact
met een lokale dame hun aandacht volledig te hebben afgeleid.
Ik zal de opmerkingen achterwege laten, maar zelfs ik kreeg
er rode oortjes van. Bob volgde korte tijd later, Johan en
Aart sloten de rij, dus in colonne door naar het koffieadres
tussen Slenaken en Epen. We wilden eerst naar het
Drielandenpunt, maar dit bleek toch wat teveel van het goede.
We pakten onze rust nu ergens rond de 90 km. De zeer gastvrije
dame had natuurlijk koffie met lekker "vla" in alle smaken,
dus dat ging er bij een ieder van ons wel in. Na deze
inwendige versterking snel de berg af naar Epen en langs de
"Gerard" bocht gereden (die ging er 3 jaar geleden
rechtdoor..). Dan weer de klim omhoog de Vijlenerberg op. Het
gebak had inmiddels alweer de darmen bereikt. Wat een prachtig
stuk Limburg blijft dit toch. Even een kleine overstap naar
Belgie, maar bij het Drielandenpunt weer Nederland bereikt.
Boven leek een stempelpost, dus wij in de file aangesloten.
Gaat het uiteindelijk om een lullig bekertje sportdrank. De
break was toch wel lekker op zo'n 40 kilometer voor de finish.
Een paar echte kuitenbijters zaten er namelijk nog wel in. Ik
zal jullie alle namen van de bergen besparen, die vind je op
het mooie kaartje op onze site terug.
In dat laatste stuk nog wel even Duitsland aangedaan. We
bleven die dag opvallend lang bij elkaar rijden. Dat is het
mooie van een tocht met heuveltjes, er zitten wat natuurlijke
rustmomenten in als je boven bent aangekomen. De voorlaatste
is de Eyserbosweg, die voelt wat "krampig" aan. Dat ik zonder
kramp boven wist te komen luchtte behoorlijk op. Dan als groep
weer door naar Imstenrade, alwaar de scheiding tot de finish
definitief was. Martin, Dirk, Willem, Giant en Wijb trokken
nog even lekker door, terwijl de rest ook op laatste kracht
de wielerbaan wist te bereiken. Na 6 uur fietsen waren we
binnen, gemiddeld ruim 25 op de teller. 
Dat finishmoment was ook bijzonder. Er stonden Limburgse
schone dansmariekes ons op te wachten met bier en een echte
medaille. Ik dacht nog dat ik door de mooiste blonde ronde
miss werd aangevallen, maar die bleek slechts aandacht te
hebben voor Dirk (of was het nou Wijbrand ?). In ieder geval
moest Dirk daar niets van hebben, dat zie je natuurlijk ook
wel terug op die foto. Uiteindelijk moest ik het doen met wat
knuffels van een besnorde kopman en trouwe Oostzaners, maar
het mocht de pret niet meer drukken. Even lekker zitten
nababbelen met de Blue Traindames, biertje gedronken, speldje
gescoord en daarna terug naar de auto's. Koos bleef op de
camping en MartinT moest nog zo'n 19 kilometertjes
doortrappen naar Valkenburg !
De woonwijk waar de auto's stonden was net weer wat opgeruimd.
Bij het zien van de Blue Train gingen opnieuw de luiken voor
de ramen. Het aangezicht van een Giant die met een fles water
zijn gezouten lijf staat te wassen is natuurlijk ook een hele
schok. Slechts twee kindertjes durfden die confrontatie aan
en die werden dan ook grif beloond met een tasje vol
bidonnetjes. 5 minuten later zaten we weer breeduit in de
auto, de navigatie gericht op Muiderberg.
De afsluiting was in een gezellige bruine kroeg in de buurt
van Dirk. Na veel bier en een lekkere Tournedos gingen we moe,
maar erg voldaan terug naar Oostzaan. Lekker op tijd die
zaterdagavond weer thuis. Mannen, bedankt voor de gezellige
en sportieve dag. Wat mij betreft volgend jaar weer !!
PrinciPiet.
Naar boven
|
|
|
| Zondag 18 mei 2003 |
Van deze versie is geen verhaal, wel 2 foto's.
Achter v.l.n.r. Hans, Aart, Piet, Rogier, Martin en Bob
Voor v.l.n.r. Wijb, Dirk, Daan, Jan en Femke
Helemaal vooraan Ron
V.l.n.r. Hans, Ron, Piet, Bob, Femke, Rogier, Jan, Martin,
Daan, Aart, Johan, Richard en Dirk.
Naar boven
|
|
|