| Mallorca 5 tm 10 november 2019 |
Dinsdag 5 november 2019
 Om 4.45 uur gaat de wekker. Ik moet me om 5.30 bij Hans melden, want dan vertrekt de taxi naar Schiphol. Op de afgesproken tijd verschijnt taxi André. Het is nog een klusje om de 7 personen: Hans, Wijb, Gerard, Frank. Jacob, Ron en ik met bagage in het iets te kleine busje te krijgen. De grote fietskoffer van Hans neemt al de halve bagageruimte in beslag. Na wat passen, meten en douwen gaan we op weg.
Op Schiphol is het nog rustig en we zijn vlot ingecheckt en hebben ruim de tijd voor nog een bak koffie. We vertrekken keurig op tijd en zijn rond 10.15 in Palma de Mallorca. Frank haalt de sleutels van het huurbusje op. Dit blijkt een zeer ruime bus te zijn waar we met gemak in passen. Na 45 minuten rijden, arriveren we rond 12 uur bij ons hotel dat er luxe en comfortabel uitziet. We besluiten eerst onze huurfietsen op te halen in Port de Sóller. Dat is 10 minuten lopen vanaf het hotel. Frank heeft een Pinarello in Sóller gehuurd, dus ik ga samen met Frank zijn bolide ophalen.
 In de smalle straatjes van Sóller vinden we de verhuurder en ik wacht in de bus tot Frank zover is. Zo'n grote bus is mooi, maar parkeren is niet zo makkelijk. Bij terugkomst heeft de rest de andere fietsen gehaald: degelijke Trek carbonfietsen met een compact 11-speed. Je kan hiermee 34-28 rijden. Dat moet genoeg zijn, want de bergen zijn hier niet extreem steil.
De kamers zijn ondertussen klaar en we gaan ons omkleden voor een proefritje van 20 km. In dit rondje zit een klein klimmetje, de coll d'en Marqués en we komen door het plaatsje Fornalutx.
De klim is 3 km lang en overbrugt 174 hoogtemeters. Het gemiddelde stijgingspercentage is 5,8% en is maximaal 10%. Het materiaal blijkt goed te zijn en onze spieren weten weer wat klimmen is. Na afloop strijken we neer op een terrasje in de haven. Daar raken we al snel in gesprek met een oogverblindende kanjer van over de 70. Ze komt gelukkig uit Rotterdam en schrikt niet van het taalgebruik. Na de nodige consumpties en een geanimeerd gesprek gaan we richting hotel. Dan blijkt dat ons nog een aardige verrassing te wachten staat. De laatste 300 meter moeten we nog een stukje omhoog en de hellingspercentage blijkt 18% te zijn. Met veel gepiep en gekraak komen we boven en beseffen dat dit elke dag het toetje wordt.
's Avonds eten we heerlijk in het hotel. Personeel is erg vriendelijk en het eten uitstekend.
Woensdag 6 november 2019
Na een goede nachtrust staat ons een zeer uitgebreid ontbijt te wachten. We kunnen ons helemaal vol stoppen voor we op de fiets stappen. Ron en Gerard blijken wat minder goed geslapen te hebben vanwege de vele muggen. Daar verder niemand anders daar last van heeft, adviseren we ze om na het fietsen te douchen en de vuile onderbroeken weg te bergen. Van het hotel krijgen ze wat kaarsjes, zodat ze die romantisch bij hun bed kunnen zetten en zo de muggen verjagen.
 Om 09.45 is het vertrek voor een rondje van 100 km. We gaan eerst richting Coll de Sóller, 496 meter hoog. Gelijk is er het nodige commentaar, omdat het te hard gaat op de licht oplopende weg. Bij de tunnel aangekomen, moeten wij linksaf slaan omdat we niet door de 3 km lange tunnel mogen. De klim is in totaal 9 km en bij de tunnel hebben we daar al 4 km van gehad. Het hoogteverschil is 472 meter, het gemiddelde stijgingspercentage 5,2% en maximaal 9,3%. Via ontzettend veel haarspeldbochten gaan we omhoog en komen nauwelijks andere weggebruikers tegen. Ook in de afdaling zitten heel veel haarspeldbochten. De spieren zijn nu goed opgewarmd en we vervolgen een recht stuk weg waar we wind mee hebben en het loopt 1 à 2 % af. Al snel rijden we rond de 55 km/h en zie ik tot mijn schrik dat we onze afslag passeren. Gelukkig hoeven we slechts 20 meter terug en vervolgen onze weg richting de volgende berg.  Dat is coll d'Honor, 555 meter hoog. De klim is 7,3 km en overbrugt een hoogteverschil van 386 meter. Het gemiddelde stijgingspercentage is 5,3% en maximaal 9,2%. Het is een mooie weg dwars door de bossen. Boven nemen we wat foto's en dalen we af naar Alaró. We vervolgen onze weg richting Lloseta en komen nog een kleine col tegen: Coll de Tofla, 261 meter hoog. De klim is 3,9 km, maar is met een gemiddelde van 1,2% meer vals plat. Het maximum komt tot 6,4%. Vervolgens gaan we de afdaling in en op zoek naar een horecagelegenheid.
Na wat heen en weer rijden (dit wordt een traditie) in het plaatsje vinden we iets waar we de lunch kunnen nuttigen. Na een stoere poging buiten, verkassen we al vrij snel naar binnen om daar verder te eten. Na de lunch gaan we op weg naar Selva en Caimari.  Daar begint de klim naar de coll de sa Batalla, 577 meter hoog. Deze voert door een prachtig bosgebied en heeft een lengte van 7,8 km. Je overbrugt een hoogteverschil van 384 meter. Het gemiddelde stijgingspercentage is 4,9% en maximaal 12%. Daarna vervolgen we onze weg waarbij we hoog langs de kust rijden. Bij de afslag naar Sa Colabra gaan we rechtdoor en is het nog 7 km tot de tunnel op de Puig Major, het hoogste punt dat je op asfalt kunt bereiken. Je overbrugt dan een hoogteverschil van 259 meter. Het stijgingspercentage is gemiddeld 3,7% en maximaal 10%. In die 7 kilometer rijd je 2 km langs een meer op een nagenoeg vlakke weg. Eenmaal de 871 hoogte bereikt, merken we dat het toch wel fris is op die hoogte. Enkele renners hebben veel te weinig kleding mee en staan te rillen van de kou. Ik leen mijn windbreaker uit en trek zelf mijn regenjack aan voor de afdaling.
De afdaling blijkt een cadeautje. Wat een prachtige gladde brede weg met goed lopende bochten. 14 Kilometer lang suizen we naar beneden, waarbij ik een maximum bereik van 82,7 km/u. De laatste 4 km zijn vlak, behalve natuurlijk de laatste 300 meter. Koud, vermoeid, maar voldaan strijken we neer in sofa's bij de bar. De sterke verhalen komen op gang, het vochttekort wordt gecompenseerd en na een lange warme douch zijn we klaar voor een diner in de baai. Frank selecteert met Tripadvisor een tapasbar. Wijb, Jacob en ik gaan Dirk van het vliegveld halen, die via Barcelona ons komt versterken.
Rond een uur of negen is het gezelschap compleet en zitten we heerlijk tapas te eten.
Donderdag 7 november 2019
Vandaag gaan we richting het zuiden voor onze langste rit van de week. Doel is Andratx. Op de heenweg fietsen we geheel langs de kust en hebben we van grote hoogte zicht op de Middellandse zee. Geen centimeter is vlak en doen we dan ook enkele collen aan:
Ca'n Costa, 428 meter hoog. De aanloop is 17,2 km en het gemiddelde stijgingspercentage is 2,4% en maximaal 10%. Het aantal hoogtemeters in deze klim is 567 meter.
 Coll d'en Claret, 499 meter hoog. De aanloop is 2,73 km en het gemiddelde stijgingspercentage is 5,1% en maximaal 10%. Het aantal hoogtemeters in deze klim is 140 meter.
Na het passeren van Banyalbufar en Estellencs wordt het tijd voor een bak koffie. Dat staat gepland in het prachtig gelegen restaurant Es Grau met een terras hoog boven de Middellandse zeekust. Helaas is het seizoen voorbij voor dit restaurant en moeten we door tot Andratx.
We passeren dan nog coll de sa Gramola, 361 meter hoog. De aanloop is 11,8 km en het gemiddelde stijgingspercentage 1,9% en maximaal 7,5%. Het aantal hoogtemeters bedraagt 389 meter.
 In Andratx zien we een bekend ritueel van heen en weer rijden totdat we uiteindelijk bij iets neerstrijken wat op een restaurant lijkt. Aan de cola kunnen ze weinig verpesten, maar de tosti's variëren van licht zwart tot donker zwart. De kaas en ham hebben ze niet mee geroosterd. Mijn 7 mederenners durven nog een hamburger aan, terwijl ik het houd bij me meegenomen krentenbollen met pitjeskaas.
De terugweg gaat door de bossen, waarbij we nog de nodige klimmetjes tegenkomen:
 Coll de n'Esteve, 238 meter hoog met een aanloop van 6,1 km met een gemiddeld stijgingspercentage van 2,3% en maximaal 7%. Het aantal hoogtemeters is 172 meter. We dalen dan af naar Es Capdellà en gaan linksaf naar Galilea, 414 meter hoog. Ook dit is een klim met een aanloop van 7 km met een gemiddeld stijgingspercentage van 4,1% en maximaal 8,2%. Het aantal hoogtemeters is 312 meter. We dalen af naar Puigpunyent en gaan naar onze een-na-laatste klim de Coll des Grau, 470 meter hoog. De aanloop is 11,9 km met een gemiddeld stijgingspercentage van 3,2% en maximaal 8,5%. Het aantal hoogtemeters is 400 meter. Dan volgt een lange afdaling en komen we op wat drukkere wegen. Uiteindelijk komen we bij een bekende: coll de Sóller, 496 meter hoog. Deze keer beklimmen we deze berg vanaf het zuiden. De aanloop is 10,7 km met een gemiddeld stijgingspercentage van 3,5% en maximaal 7,7%. Het aantal hoogtemeters is 372 meter. Daarna is het gelukkig alleen nog maar afdalen. Ondertussen hebben we een paar regendruppels gehad, maar echt serieus is het niet gaan regenen. De weg is wel nat, dus voorzichtig rijden we de vele haarspeldbochten naar beneden. Na 126 km arriveren we moe weer in het hotel. De drank en de warme douch doen wonderen. 's Avonds eten we weer in een door Frank uitgezocht restaurant.
Vrijdag 8 november 2019
Vandaag rijden we heen en weer, oftewel 38 km heen en dan dezelfde weg weer terug. We rijden dan wat ze hier de "kleine Stelvio" noemen. Eerst moeten we de 14,7 km lange Puig Major op. Het gemiddelde stijgingspercentage is 5,9% en maximaal 7,7%. We zijn dan op 871 meter hoog en hebben dan 867 hoogtemeters te pakken.  Boven is het slechts 6 graden en de snelle renners warmen zich op bij een huisje waar een generator bromt. Ze nemen de vrijkomende uitlaatgassen op de koop toe. Hier blijkt toch weer dat een aantal weer te weinig kleding meegenomen heeft. Na 7 kilometer afdalen, zitten een aantal te klapperen van de kou. Gelukkig gaan we dan weer over 3 km 161 meter omhoog naar Coll dels Reis, 723 meter hoog. Vanaf daar is het over 10 km afdalen in de volle zeewind. Ondanks het prachtige uitzicht is het voor sommigen geen pretje om zo lang in de koude wind af te dalen.  Eenmaal beneden gaan we snel een zelfbedieningsrestaurant in. Na 2 warme chocomelletjes komt iedereen weer bij de mensen. We bestellen een pasta om met voldoende brandstof de terugweg aan te vangen. Na wat foto's in de baai beginnen we aan de 10 km lange klim. Het gemiddelde stijgingspercentage is 7% en maximaal 10%. Het aantal hoogtemeters is 709 meter.
 Onderweg stoppen we een paar keer om foto's te maken van de prachtige omgeving. Deze klim heeft bovenin een 360 graden bocht. Ik kan me niet herinneren dat we eerder zo'n bocht gereden hebben. Vervolgens dalen we 3 kilometer af en kan ik een aantal renners net op tijd waarschuwen omdat ze linksaf de afdaling in willen gaan in plaats van rechtsaf weer 7 kilometer te stijgen. Bij de tunnel prepareren we ons weer voor de 14 kilometer lange afdaling.
Ook voor de tweede keer is het weer kicken om zo'n mooie afdaling te doen.
Zaterdag 9 november 2019
Vandaag de laatste fietsdag en staat de Cap Formentor op het programma. Het oorspronkelijke plan was om een rondje van 178 km te rijden. Dit lijkt met een gemiddelde leeftijd van 60 jaar toch wat te ambitieus. Daarom is via de fietsverhuurder een fietstaxi geregeld die ons na 98 km in Port de Pollença oppikt.  Zo zijn we dan toch in staat om het noordelijkste puntje van Mallorca te bereiken. Dat betekent dat we weer 14 kilometer de Puig Major op moeten. Vlak voor col de sa Batalla slaan we linksaf richting Pollença. Maar na nog geen kilometer afdaling worden we door de politie tegengehouden. Het blijkt dat op ons geplande traject vandaag een autorally gehouden wordt. Er zit niets anders op dan weer omhoog te rijden en dan de col de sa Batalla af te rijden richting het binnenland. Ook dit is een prachtige afdaling. Het grote voordeel is dat het in het binnenland een stuk warmer is. Langs de grote weg rijden we naar Alcúdia en daarna langs de zee naar Port de Pollença. Al met al rijden we hierdoor 20 km meer dan gepland. Voor de tijdplanning wordt het nu krap om nog naar de kaap te rijden. We besluiten tot een uitkijkpunt te rijden en de laatste 14 km te laten voor wat het is.  Na de nodige foto's dalen we weer af voor een late lunch in Port de Pollença. Ook hier weer het gebruikelijke ritueel van heen en weer rijden totdat we na een minuut of twintig eindigen bij het eerste restaurant. De taxi is keurig op tijd en we zijn blij dat we niet het hele eind hoeven terug te fietsen. We brengen de fietsen naar de fietsverhuurder en de taxi zet ons keurig bij het hotel af.
Dan kunnen we de balans opmaken van wat we deze dagen gepresteerd hebben: 
Ook de laatste avond dineren we weer in een prima restaurant in de baai. Traditiegetrouw maken sommigen het laat de laatste avond en heeft de bar een prima omzet.
Zondag 10 november 2019
 Vandaag kunnen we uitslapen en daarna moeten we inpakken. Buiten regent het pijpenstelen, dus goed dat we niet meer hoeven fietsen. Tegen twaalven besluiten we met onze bagage naar Palma te gaan en daar wat rond te kijken.
Tussen de buien door kunnen we wat rondlopen in deze mooie stad. Voor de lunch/ diner gaan we naar Palmanova. Als dat genuttigd is, gaan we naar het vliegveld om uiteindelijk weer terug naar Amsterdam te vliegen.
Bob
Foto's van deze tocht kun je hier bekijken.
Naar boven
|
|
| Blue Train Giro d'Ardennes Althen Tour 6 tm 9 juli 2017 |
6 juli door WillemS
 Donderdag om stipt 9.30 op de speciaal door Wijbrand voor ons aangelegde
parkeerplaats stonden HansT (in ploegleiderstenue) en ik elkaar aan te
kijken. Henk had last van zijn Zaans kwartiertje en RonH,
Wijbrand, WillemV en Piet genoten van de weeshuis
koffie. Dirk reed apart i.v.m. een vergadering in Brussel.
(Helaas moesten MartinT en Jan door gezondheidsproblemen te
elfder ure afhaken. )
Nadat moeder van Wijb en Drik nog een aantal repen chocola had langsgebracht kon de
reis naar La Roche aanvangen. Hoewel... Henk moest nog zijn koffer halen en
Hans moest nog even tanken. Na de zonnige reis met tussenstops bij een
gesloten tankstation voor de 1e fotosessie bij onze touringbus en lunchstop
in Bunde en temperaturen tot 33 graden pakten de donkere wolken zich samen
bij de snelwegafslag Baraque de Fraiture. De laatste 20 kilometer konden we
de bliksem en donder boven La Roche al zien. Bij het hotel kwamen de 1e
spetters en toen Hans en navigator Henk na 20 minuten ook arriveerden plensde
het.  Het inchecken ging op zijn Waals (langzaam, complex, maar gestaag) en
de kamerindeling van de appartementen was zo gedaan.
Nadat de bui een uurtje later overgetrokken was, kon het fietstenuetje aan
voor de warming up rit die door Tinus uitgestippeld was. Mijn 1e ervaring
van GPS fietsen was een feit en na wat advies van Ron had ik de route in
beeld op mijn Garmin. Dirk, ietwat overmoedig zonder bergverzet, vond het
wel spannend. Het kijken, aftasten en uittesten hoe de vorm is en vooral
hoe een ander eraf gereden kon worden, kon beginnen. De 50 kilometer
geaccidenteerd terrein werd met een gemiddelde van veel afgelegd. Het korte
klim en daalwerk is toch wat anders dan de lange alpencols.
Bij terugkomst in La Roche werd meteen het terras aan het water opgezocht
voor het 2e uittesten: het proeven van zoveel mogelijk en verschillende
Belgische biertjes. Daarna kon direct het diner genuttigd worden wat
varieerde tussen superhamburger en pasta. Na de douche waren de "6 jonkies
van Thijs" ook gearriveerd en kon er tegenover het hotel in een klein
kroegie op het terras bijgepraat en vooral bijgedronken worden. De regen
was inmiddels ook weer terug, dus het werd lekker intiem onder de parasol,
waarbij een enkeling wat regendruppels in zijn nek kreeg.
Keurig op tijd rond middernacht ging een ieder zijn nestje in voor een onrustige klamme warme nacht vol met spanning wat de dag van morgen ons zou brengen.
7 juli door Wijbrand
 Eind van de avond dag 1 werd er afgesproken om 08.00 uur aan het ontbijt te verschijnen.
En wat blijkt tot ieders zijn verbazing: alle leden zijn min of meer wakker in de ontbijtzaal te vinden! Een paar slaperige hoofden, een beetje vertroebeld door de extreem lage drankrekening van de vorige avond.
Onze econoom (kasbeheerder) Willem V., kon het nog steeds niet geloven dat we zo veel biertjes voor zo weinig euro's konden drinken.
Na het ontbijt volgde de ‘briefing“ van onze commissaris Piet. Hij onderstreepte dat het hoofddoel was snel, maar veilig te fietsen en niet zoals in de Tour de France, je collega met een elleboogstoot van het parcours te rijden. Ook werd er een “Rood Wit Blauw “ shirt met reclame voor een verkeerde fietsenwinkel getoond als dagprijs voor de “ beste “ renner.
Na deze echt wel serieuze toespraak was het aan Dirk en Thijs “Haas" om zich als hoofdsponsor te presenteren. Er werden fantastisch mooie wielertenues uitgereikt die een ieder spectaculair goed voor de dag liet komen. Vooral de fietsbroek met speciaal “senioren“ schuimrubber kussen werd erg gewaardeerd.
Aansluitend werd de fotosessie voor het comfortabele Parc Hotel en later in het centrum van La Roche gehouden met behulp van een verdwaalde toerist! Bij de “tank 1944“ sessie was dit een verschrikkelijk mooie vrouw, die het hele peloton recht op deed staan! ( Het blijven haantjes).
 Circa 10.00 uur werd er serieus afgetrapt en begon compleet met de routekaart, die met grote zorg door (afwezige) Martin (Tinus) was geproduceerd en in een hardplastic condoom geconserveerd zodat die in de rugzak paste.
De eerste km's werd er nerveus rondgekeken in het zeer gemêleerde peloton, de jongste renners net droog achter hun oren met een leeftijd van ca. 26 jaar en de oudste renners ca. 62 jaar hielden elkaar scherp in de gaten voor de eerste ontsnappingen.
Na ca. 700 mtr van de warming-up werden de hekken open gezet voor beklimming van de Col d”Haussire, gemiddelde stijging 7%, met korte stukken tussen 12 en 17%. Hier werd het slagveld al zichtbaar. Dirk moest verschrikkelijk “stampen” om de wielen draaiende te houden door zijn veel te zware verzet, anderen werden al met het handje op de rug door de “sterkere” renners geholpen.
 De Top werd door het hele peloton bereikt, handen geschud, tranen gedroogd, zelf even achter de boom voor de “bruine” bolus met dank aan Henk voor zijn tissue om de pemper fris te houden.
Na ca. 1 1/2 uur kwam het peloton langs een heel mooi koffiestekkie met de erotische naam “Beffelyhill”, Nederlandse bediening door een Callgirl was echt een leuke afwisseling. De koffie was van perfecte kwaliteit, bidons werden bijgevuld en het vervolg werd ingezet.
Er werden verschillende “cols” genomen en de strijd voor in het peloton was hevig. Willem (carbon) en Henk hielden de “jonkies” constant scherp.
De aankomsten van 1, 2 en 3 op elke top werden door de jury genoteerd en het beeld van de sterkste renners werd al zichtbaar.
Thijs (de dokter) en Bas begonnen al tekenen van bleekheid en zwakte te tonen, maar probeerde nog steeds te glimlachen alsof het hun geen moeite kostte.
Toen iedereen een beetje hongerklopverschijnselen begon te krijgen doemde er een groot bord op aan de horizon met de veel belovende tekst “PIZZA”. Er werd in de remmen geknepen en even later binnen in het rokerige cafégedeelte de eerste dorst gelest met veel chocomelk en weinig bier.
 Pizza’s werden geselecteerd,en die werden later buiten op een zonnig terras uitgeserveerd. De zeer gezonde lunchboost deed ons allemaal weer opvlammen. Totaal werden 16 pizza,s door Willem afgerekend.
De middagrit verliep gladjes. ”Grote Willem” reed lek op een plek waar de band het geweld van Willem niet meer kon weerstaan. Na het wisselen van binnenband heeft Willem nog enkele woeste aanvallen gepleegd en alles bleef gelukkig heel! (door TOP kwaliteit van zijn DRACAT stalen ros).
Ca. 17.00 uur reden we na 102 km het mooie stadje La Roche weer in en werden de eerste Belgische biertjes op het terras genuttigd.
Dit was voor menigeen toch wel het meest gelukzalige moment cq. orgasmepunt van de dag.
Moe maar voldaan vertrokken we naar het hotel, lekker gedoucht en daarna naar de door Piet geselecteerde culinaire Chinees op de hoek bij de brug over de Ourthe.
Onder tussen hadden Bob & Aline zich in het dorp gemeld.zij waren die dag hun vakantie met camperbus gestart en 's avonds aangekomen in La Roche. Het weerzien was hartelijk en Aline werd door het complete peloton gezoend. Een paar biertjes en “Dame Blanche” verhoogde de feestvreugde.
Bob nam voorbereidingen om ons op de 3e fietsdag zijn achterwiel te laten zien en van daaruit de Film over de Blue Train Bike Club op te nemen.
Na het diner werd er een rondje door het dorp gelopen waar een “nieuwe“ loungeclub net werd geopend en iedereen van een gratis biertje werd voorzien.
Het peloton ging moe maar voldaan slapen. Niet nadat de dagprijswinnaar bekend was gemaakt! dit was Dokter Tijs een van de jonkies!
Gefeliciteerd bikkel!!
8 en 9 juli door Piet
La Chouffe Classic
 Opnieuw een prachtige en warme dag, de temperatuur lijkt een graad of 5 onder de vrijdag uit te komen, maar bij het opstaan staat die gouden bol hoog aan de Ardenner hemel.
Gezamenlijk aan het ontbijt. De groupe Thijs opvallend vroeg erbij, zit er spanning op de Nationale truidrager dokter Tijs?? De ontbijtruimte gevuld met mannen die verwachtingsvol een
(rauw) eitje stukslaan en na een flinke bodem de fietsen opzoeken. Lucht erbij, ketting smeren en op naar de entree van kasteelhotel Floreal.
Bob en Gerard zijn ook aangesloten en volgen de briefing van deze dag. Een feestmoment voor opa Gerard: hij is opnieuw apetrots vanwege de geboorte van zijn 2e kleindochter Beau. Mooi gezamenlijk
felicitatiemoment en dan op de fiets voor de eerste 700 meter vlakke weg naar La Roche. De helmpjes blijven bij velen nog af. De klim is nabij…..
Rechtsaf de Col d'Haussire op, bekend en enigszins gevreesd bij de renners van vrijdag. HansT is ons al vooruit gefietst en wacht ons boven op. Voor Gerard en Bob een "koude" douche, maar zonder
problemen worden de 4,3 km afgelegd. Geweldige omgeving en onderweg een paar achterblijvers van een andere groep. Op de top collectief onthaal, een fotomoment met dank aan Hans en na de nodige
lofuitingen pakken wij de route weer op naar de Cote de Samree.
Er volgen diverse mooie cols, zoals d'Odeigne, Langlire, Montleban en Wibrin. Wat heeft die Tinus zich weer uitgeleefd om ons een geweldige fietsdag
te bezorgen. Duidelijk merkbaar dat dit parcours ook wordt gereden bij een officiële tocht, het asfalt zoveel beter en de vergezichten zijn fantastisch mooi. Onderweg een heerlijk koffiemoment, kort nadat wij op de weg een look al like van de Chouffe kabouter hebben zien lopen. Hij is wat schuw maar gaat toch op de foto.
 De lunch doen wij in Achouffe, op 66 kilometer na de start. Het is inmiddels 14.15 uur en weer behoorlijk warm. De Chouffe biertjes zijn woest aantrekkelijk maar met de gedachte van nog 2 uur zwoegen op de fiets
houden wij het bij Cecimel (chocomel), cola, water en als vulling heerlijke burgers en croques. Een eerste moment van afscheid nemen is nabij. Dokter Tijs en Matthijs hebben een feestje en moeten afhaken. Na de nodige hugs gaan zij
de "kortste" route naar La Roche. Wij zetten door en komen de mannen even later weer tegen. Ze hebben een afslag gemist en ploeteren een berg op om daarna de weg binnendoor te pakken.
Wij rijden in een mooie blauwe trein naar de Cote de Mont en door Houffalize richting de Mormont, onder een enorm viaduct van de snelweg door. In de vallei rijdt Gerben lek, een klapband en twee gebroken spaken zet hem geparkeerd.
Hij blijkt tubeless banden te hebben en heeft nooit van een bandenwissel gehoord. De oude garde komt hem tegemoet en verlossen hem uit zijn technisch lijden. Een binnenband erin, rem open en met een flinke slag in het wiel door met als
koers La Roche.
De sprint wordt ingezet door Piet, Bas en Thijs. Kort daarop voegen de Twins en Ron zich bij hen en even later is de groep weer compleet. De Nisramont over en dan binnendoor in de afdaling naar La Roche.
 Het eindpunt ligt op het stadsplein, waar het terras wordt opgezocht. We nemen helaas afscheid van WillemS, die moet vertrekken vanwege een familiefeest. Na de nodige versnaperingen en een lichte snack op naar
de appartementen voor een douche en schone kleding. Helaas ook Gerard weer uitgezwaaid, die vertrekt naar zijn vakantieadres in Limburg. Ook Bob en Aline blijven die avond op de camping om daar samen met Gerard en Ineke een hapje te eten. Mooi dat de mannen deze dag konden meemaken. Voor beiden begint een lekkere vakantie!
Wij zetten de wandeling in naar een restaurant, La Roche blijkt overvol en het is nog gelukt last minute iets te vinden. Onder het genot van een drankje heeft de jury, bestaande uit Gerben, Hans en Piet, beraad en komen zij tot
het verlossende woord. De Nationale trui gaat naar Henk, die heeft vandaag de jonkies "les" gegeven en weet ze constant voorin het peloton op te jagen. Er zijn prachtige fietsbokalen uit te reiken, met dank aan Thijs.
 De winnaar van het jongerenklassement is Bas, het aanstormend talent voor volgend jaar…. Winnaar van het bergklassement wordt uiteraard Thijs, de truidrager van de eerste dag. Hij heeft iedereen achter zich gelaten.
Het algemeen klassement wordt een duo prijs. Deze fietsbokaal gaat naar vader Dirk en zoon Thijs "Haas". Dirk vanwege zijn doorzettingsvermogen en kracht op een normaal verzet en Thijs heeft zich met name de 2e dag voorin laten zien.
Een mooie prijs die bij Althen de vitrinekast zal opsieren, als extra understatement voor zoveel organisatorisch talent en natuurlijk de wisseltrofee voor 2018, we kijken er nu al naar uit!
HansT komt even later als echte chef d'equipe inclusief stropdas weer op het podium en bedankt de organisatoren met een heerlijke fles Chouffe bier en de nodige Trappiste. Thijs sluit af met een medaille voor iedereen.
Na een heerlijk diner, dessert en koffie wordt nog even het terras aan de Ourthe opgezocht om de ervaringen te delen. In het maanlicht drinken wij onze laatste biertjes weg en moe maar voldaan gaat de stoet terug naar
hotel Floreal. Het lukt ons die avond nog voor twaalf uur ons bedje op te zoeken, zelfs de Young BTBC rijders zijn hierin volgend…..
We dromen in en kunnen nagenieten van een heerlijk ontspannen, gezellig, gemoedelijk en uitermate sportief fietsevent. Iedereen bedankt voor de deelname en op naar volgend jaar!!
Bewegende beelden van deze tocht zijn hier te vinden.
Foto's van deze tocht zijn toegevoegd aan de Fotoalbums van deze website.
Naar boven
|
|
|
| Bluetrain op de tandem als afsluiting van het seizoen |
 Bijna de gehele bluetrain dames en herenploeg plus partners
zijn op initiatief van Firma Dral op de tandem gestapt.
Om half elf zondagmorgen 29 september 2013 verzamelden alle
deelnemers zich voor de winkel van Hans en Karin. Het weer
was goed, de lucht was blauw en de temperatuur redelijk. Enige
minpuntje was de krachtige oostenwind. Maar aangezien iedere
fiets werd uitgerust met 2 PK plus de stabiliteit van 30 kg
fiets plus het gewicht van 2 personen moest dat niet echt een
probleem zijn. Eerst kregen we uitleg van de fietsverhuurder.
Blijkt dat voor het besturen van een tandem zorgvuldige
communicatie nodig is en dat je elkaars commando's opvolgt.
Gezien de gemiddelde verstreken contractduur van de diverse
relaties hield iedereen zijn hart vast.
Maar tot ieders verbazing verliep het inrijden heel
soepeltjes. Het schijnt dat sommige stelletjes zo
enthousiast aan het communiceren waren dat ze de aanschaf
van een tandem overwegen.
 Daarna ging de hele stoet op weg naar De Rijp. Het duurde niet
al te lang of er werd "gekoerst" of het een gewone
zondagmorgen was. Vooral Daan en WillemV voelden zich als een
vis in het water. Mede ook omdat het materiaal waarvan deze
fietsen gemaakt zijn (steigerpijpen), geknipt is voor hun
ranke postuur.
Bij Purmerend maakten we op de boogbrug (jeweetwel, die brug
die functioneel zinloos is omdat er gewoon een lage brug langs
loopt) een foto. In Purmerend is ook al de eerste plaspauze,
waardoor het "Lishofgevoel" toeneemt.
 We vervolgen langs het dijkje langs het Noord–Hollands
kanaal richting de Rijp. Om iets over half een arriveert
het bonte peloton bij restaurant Het wapen van
Münster. Daar wordt een heerlijke pannenkoek verorberd
die sommigen wegspoelen met de nodige bier. Er wordt duidelijk
moed ingedronken, want zo meteen wacht pal windtegen.
Na de lunch laveren we door het drukke De Rijp en gaan tegen
wind in richting Beemster. Enkelen doen zwoegend het kopwerk
en de rest zit daar comfortabel achter en vindt het eigenlijk
wel meevallen met de wind (het is dus echt net een
woensdagavondrondje).
Op de Zuiderweg wordt de eindsprint zoals gewoonlijk veel te
vroeg ingezet. Arno en Inge profiteren daar slim van en winnen
met glans.
Moe maar voldaan arriveren we bij Borrelz. Daar worden de
tandems weer in de vrachtauto geladen.
We hadden goed dorst gekregen van deze slopende rit.
Alleen Angelica had een bidon meegenomen
maar ik heb haar geeneen keer zien drinken.
De charmante bediening voorziet ons van het nodige vocht en al
snel verschijnen er ook bitterballen.
Zoals gewoonlijk gedragen de heren zich keurig t.o.v. de
bediening, zodat de partners een goed beeld krijgen hoe dat er
aan toe gaat in zo'n weekje als we door vrouwelijk schoon
bediend worden.
Uiteraard is Piet weer zo attent om de initiatiefnemer
en sponsors te bedanken met een flesje wijn en een
chocoladeletter.
Iedereen is het eens: een zeer geslaagd uitje!
Bewegende beelden van deze tocht zijn hier te vinden.
Naar boven
|
|
|
| Rondje Markerwaard 1 april 2013 |
 Na een opbeurende mail van Bob, eerder van de week, het
wekkertje op 7:15 gezet (eergister was dat nog 6:15) voor een
klein rondje IJsselmeer op deze 1e april die ook nog 2e
paasdag is. Weersvoorspelling NO 4–5, temperatuur ca. 4
graden en zonnig.
Zonnig was het maar MIN 3,3 op de thermometer noopte me tot
het pakken van dikkere handschoenen en een extra shirtje.
Rond 8 uur trof ik de 3 blauwe rakkers Daan, Piet en Dokter
Bob op het Noordeinde en met een 75% gehalte aan Pinarello's
en 1 Pietarello pikten we Martin de V en Ron J samen met 2
Hard gaat ie's op de hoek van de Oostzanerrijweg op. Ron had
zaterdag nog even de ronde van Vlaanderen met Martin T
gefietst, maar de benen waren goed. Goed samenwerkend ging het
rond de 30–32 tegenwind naar Enkhuizen waar we van 1 van de
Hard gaat ie's afscheid namen (hij deed niet helemaal zijn
naam eer aan).
 Daan, die nog altijd niet weet hoe hij moet doseren, nam van
de gelegenheid dat Piet wat at, gebruik om samen met Bob ervan
door te gaan. Bob hebben we nog 3 keer teruggezien, maar Remi
Daan zagen we pas weer in Bataviastad.
Samen met Dirk (die het rondje andersom reed tot ie ons zag)
wachtte hij ons bij de koffie op. Na 75 km tegenwind werd het
nu 45 km lekker voor het windje. Het ging minimaal 37 in het
uur tot Ron lek reed. Hoewel Martin ATV had gaf hij wel de
nodige verwisseltips. Piet en Remi gingen alvast weer op pad
en na de nodige discussie van Ron dat zijn lekke reserveband
helemaal niet lek was, maar toch wel bleek, ging het gas erop
en toen demonstreerde Bob het geweld wat een Pinarello kan
aanrichten met turbobenen. De laatste 7 km gingen eerder
richting 45 als 40 per uur en we arriveerden gelijk met Piet
en Remi bij de brug richting Muiderberg alwaar Bob's
achterband PSSSSSSSSST deed. Gelukkig had hij een reserveband
met extra lang ventiel, maar deze leed ook aan het mysterieuze
direct lek virus.
 Gelukkig had de laatste Hard gaat ie een bandje met lang
ventiel.
Intussen was Remi er alweer vandoor en we verwachten dat ie
inmiddels thuis op de bank voor Pampus (waren we trouwens vlak
bij) ligt.
Nadat we Dirk op 100 mtr van zijn huis hadden afgezet kregen
we zijwind en op IJ–burg zelfs stevige tegenwind. Het
klimmetje op de Schellingwouderbrug werd Piet's spieren teveel
en hij kreeg kramp in beide bovenbenen. Hierdoor ging het
gemiddelde van rond de 31 terug naar 29,5 op de finish in
Oostzaan, maar dat kon de pret niet drukken (Piet: als je
140 km wilt fietsen, moet je niet denken dat je aan 1,5 bidon
drinken genoeg hebt, zeker als je kramploos wilt blijven).
Na exact 144 km kon ik mijn carbonnen ros de oprijlaan van de
van eS'jes opsturen en de middag verliep iets minder
inspannend dan de 3714 calorietjes van de ochtend.
Daan/ Remi, bedankt voor de koffie. De blauwe rakkers die er
niet waren: Ik weet dat HansT veegdienst had op de ijsbaan
van Hard gaat ie, maar waar waren jullie??? Op de flanken van
de Sella, Gardena en Zoncolan had deze training als
voorbereiding niet misstaan. Tot zondag dan maar weer?
Hier is het filmpje en zijn alle foto's
Verslag van onze meerijder van Hardgaatie
Willem van eS
Naar boven
|
|
Rondje Markerwaard
2e Paasdag 2013 |
 |
|
| Bevrijdingsdag 5 mei 2010 |
Op bevrijdingsdag 2010 reden 5 blue train mannen vanuit
Wageningen naar Oostzaan om het bevrijdingsvuur op te halen.
Ze werden tegemoetgereden door enkele blue train vrouwen en
mannen. Gezamenlijk arrriveerden ze op het kerkplein waar
het vuur overgedragen werd aan organisatoren van de
5–meiviering, waarna het vuur in Oostzaan ontstoken
werd. Hieronder 2 foto's, genomen in Wageningen. 
Naar boven
|
|
|
| 2e Paasdag rondje Markerwaard met HGI 24 maart 2008 |
Het is 24 maart, 2e Paasdag 2008, de dag waarop de BTBC de
openingsrit rijdt van het nieuwe wielerseizoen. Traditioneel
wordt deze rit gereden met schaatsclub Hard Gaat Ie (HGI) uit
Landsmeer en staat een rondje Markermeer op het programma. De
145 kilometers worden, zoals inmiddels gebruikelijk, in rap  tempo weggetrapt, maar nu is het anders! De
weersvoorspellingen zijn dramatisch. Nachttemperaturen van
onder nul en overdag niet meer dan 5°C wordt voorspeld.
Daarbij ook nog eens 'winterse buien'. De afgelopen dagen
heeft het al wat gesneeuwd. Piet Paulusma windt er geen
doekjes om, het is weer voor de kerstdagen en absoluut niet
voor de Paas. In verband met de weersverwachting, heeft
MartinV, groot organisator, geestelijk vader, kopman
en mecanicien van dit evenement, vooraf aangegeven dat bij
extreme omstandigheden de route verlegd zal worden. De rit
gaat dan naar Enkhuizen en kriskras door Noord–Holland
terug. Hij zal op het juiste moment de juiste beslissing
nemen. Daarbij speelt een rol dat de Hollandsebrug bij Almere
is afgesloten voor het fietsverkeer en dat gebruik gemaakt
moet worden van een pontveer met 20 minuten wacht– en
overzet tijd.
Plaats van samenkomst is de kruising Van Beekstraat met de
Dorpsstraat in Landsmeer. Om 7 uur stap ik uit mijn bed. Kijk
uit het raam en de telefoon gaat. Voor ik hem op kan nemen
gaat hij in voicemail. Ik luister het bericht uit terwijl ik
vanuit mijn slaapkamerraam een uiterst witte straat waarneem.
Het heeft gesneeuwd, en niet zo'n beetje ook. Een centimeter
of 3 schat ik zo en alles ligt er onder. Dan zal het ook wel
koud zijn. Ik beluister de stem van Dirk. Hij vraagt zich af
of het zin heeft om naar Landsmeer te komen. Er ligt immers
sneeuw in Muiden. Ik sms hem terug dat ik in ieder geval ga en
wel zie of hij er bij is.
Om tien voor acht rij ik naar de plaats van afspraak. Het is
koud, de thermometer komt net op de 3 graden en de sneeuw
maakt de weg glibberig. Het is van die baggersneeuw. Als je er
door rijdt, spettert het alle kanten uit en natuurlijk vooral
op je voeten. Voor de Deen supermarkt staan al een paar man en
het groepje groeit uit naar Jan Dick, Frans Nico en Ed als vertegenwoordigers van HGI en
Dirk, RonJ, MartinV, Rene en
ikzelf voeren de kleuren van de Blue Train Bike Club. Acht man
die zich hebben aangemeld voor een heroïsche rit. We  missen een paar HGI en BTBC rijders, die zich kennelijk hebben
bedacht en achter de warme gebreide broek zijn blijven liggen.
Jammer! Het is duidelijk dat de 'Mannen' zich van de jongens
hebben afgescheiden en om exact 08.00 uur rijdt het groepje
richting Purmerend om in Den Ilp nog een 9e rijder op te
pikken. Piet sluit zich aan voor de koude rit.
Overal ligt een laagje van zo'n 3 tot 4 centimeter natte
sneeuw op de weg. De sporen die daar inmiddels door auto's in
zijn gereden hebben zich gevuld met ijswater en het geheel
wordt nog eens aangevuld met de nodige pekel en andere
rottigheid die op de rijbaan is achtergebleven. Al die
nattigheid spettert via de smalle bandjes hoog de lucht in en
als je een voorligger hebt ben je genoodzaakt in deze 'regen'
te rijden. MartinV rijdt op kop. Uiteraard kan en wil
niet iedereen op kop rijden, dus nat en vies zullen wij
allemaal worden. Het moraal is hoog. Grappen worden aan de
lopende band gemaakt en niemand wordt daarbij gespaard. Dit
maakt het er naar dat we ongemerkt in korte tijd in Purmerend
arriveren. Daar gaat het over de Beemsterbrug rechtsaf
richting Oosthuizen. Ik rij op dat moment op kop van de groep
en Ed komt naast mij rijden. Hij vraagt mij of het de eerste
100 kilometer ietsje rustiger kan. De 34 km per uur gaat hem
iets te snel. Natuurlijk kan dat en ik laat afzakken tot 31.
Het wegdek is één groot drama. Hier ligt nog
meer sneeuw en op sommige plaatsen is het zelfs glad. Ik rij
gestaag door tot even voor Oosthuizen. Daar neemt MartinV
het kopwerk over en gooit gelijk een extra scheppie
kolen op het vuur. Voorbij Oosthuizen moet daardoor even op
een 3–tal achterblijvers worden gewacht, maar langs de
N247 kan weer iedereen zijn plekkie in de waaier vinden
waardoor het tempo er in kan blijven tot Hoorn aan toe.
Tussendoor krijgt RonJ een paar keer de neiging om een
paar plaagstootjes uit te delen door er 'even' aan te trekken,
maar echt veel stelt het niet voor. Na een 100–tal
meters moet hij de anderen al weer voorbij laten om vervolgens
zijn plekkie in de waaier weer in te nemen.
 In Hoorn is het serieus glad en wij rijden uiterst voorzichtig
door de binnenstad richting Enkhuizen, waar wij om 09.32 uur
arriveren. Niet slecht gezien de weersomstandigheden. De
thermometer geeft nog steeds maar 4°C aan en iedereen is
drijfnat, door en door koud en besmeurd met een laag modder.
Kortom, we zien er niet uit!!! Jan Dick spant de
kroon. Zijn gelaat doet vermoeden of hij juist uit zijn
kolenmijn is gekropen. In deze toestand stappen wij, tot grote
hilariteit van de reeds aanwezige bezoekers, de
stationsrestauratie van het NS station Enkhuizen binnen. We
zoeken een plekkie en MartinV regelt een lekker bakkie
koffie voor iedereen. Hij heeft ook een verrassing in petto.
Hij heeft 2 trofeeën ontworpen in vorm van heuse
hardgekookte paaseieren. Ëën voor de veelbelovendste
renner en de andere voor de meest aanvallende renner. Hij
reikte de trofeeën respectievelijk uit aan Ron en Dirk.
Ron werd hiermee geprezen voor het winter aan winter in het
wiel rijden van zijn grote leermeester en toonbeeld MartinV
en Dirk voor het feit dat hij bij grote regelmaat
wegknoert maar nooit echt weg komt omdat hij altijd weer wordt
bijgehaald. Onder luid applaus namen de mannen hun
trofeeën in ontvangst en voor de foto wilden zij wel even
schouder aan schouder aan tafel zitten. Nadat Ed voor nog een
2e ronde koffie had gezorgd ging het spul weer op de bike.
Niet naar Lelystad, maar terug naar Hoorn om daar af te buigen
richting Avenhorn om vervolgens via Midden Beemster op
Purmerend aan te koersen. Uiteraard neemt MartinV het
initiatief door maar weer eens op kop te gaan rijden.
In Scharwoude wordt afscheid genomen van Ed
en Rene. Zij kunnen het relatief hoge tempo niet meer
volgen en hebben, in goed overleg, besloten de kortste weg
terug te nemen en rijden rechtstreeks op Oosthuizen aan. De
rest volgt mijn wiel richting Avenhorn en met zo'n 34 tot 35
kilometer per uur trek ik er nog even lekker aan. MartinV
neemt vervolgens het stokje weer van mij over. De
temperatuur is inmiddels opgelopen tot een schamele 9°C
en er staat een waterig zonnetje. De rit gaat verder via
Midden Beemster, Purmerend, door de Wijde Wormer naar Zaandam.  Daar neemt Piet afscheid van ons. Hij gaat langs de A7, via
een verkorte route, richting Huis. Er wordt hem nog even
'Mietje' nageroepen en het groepje diehards rijdt met grote
snelheid van Piet weg, via de Zuiderweg wederom richting
Purmerend om vervolgens het Wormerpad te nemen richting
Purmerland en Den Ilp, waar wij RonJ voor de deur van
zijn woning achterlaten. Kennelijk heeft hij kans gezien naar
huis te bellen, want zijn voortuin hangt vol ballonnetjes en
een heus welkomstcomité staat hem op te wachten om hem
te roemen om zijn verworven trofee. Uiteraard willen de 5
overgebleven renners hier niets mee van doen hebben en zetten
nog eenmaal aan richting Landsmeer. Daar ligt de finish na 115
kilometer koersen in 3.47 uur, met een gemiddelde van 30,3
km/uur. Toch niet slecht onder deze omstandigheden. De mannen
nemen afscheid en wensen elkaar nog een mooie 2e paasdag toe.
Thuisgekomen begint de 2e fase van zo'n natte rit. De kleding
ziet er niet uit, dus buiten uitkleden en ook de fiets is aan
een onderhoudsbeurtje toe. Al met al ben je ook na zo'n rit
nog wel een uurtje zoet en vraag je je af of je fiets ooit
weer zwart wordt..............
Giant.
Naar boven
|
|
|
| Openingsrit zondag 15 april 2007 |
 Het is een mooie (veel te mooie) voorjaarsdag. De thermometer
geeft s'morgens om 09.30 uur al 18°C aan. Wat een verschil
met vorige week, toen wij het met een magere 8°C moesten
stellen tijdens de openingsrit met Hard gaat ie. Een grote
groep BTBC renners hebben zich, uiteraard in het blauw
gekleed, verzameld op het plein tegenover de kerk in Oostzaan
voor de jaarlijks terugkerende BTBC openingsrit. De enige
tocht die door de mannelijke en vrouwelijke BTBC renners
gezamenlijk wordt verreden. De tocht gaat dit jaar over de
gewoonlijke zondagochtendronde. De brede wegen en weinige
fietspaden maken het er naar dat dit een van de veiligste
routes is om met een grote groep te rijden. Een tussenstop is
gepland bij het beruchte café 'kipslinger' in
Schermerhorn.
 Half tien is het zover. De groep komt langzaam in beweging en
in een 'wandel' tempo gaat het richting Purmerend. Voorbij de
sluis, richting Alkmaardermeer gaat het enkelen toch te
langzaam en gaan er vandoor. Jan, Erik, Paul en een gastrijder
nemen als eersten het initiatief. Even later onstaat er een
tweede groepje. Daan trekt even door en neemt Ron J. in zijn
wiel mee. Martin weet na een sprint, waarbij de 52 km/uur
gehaald wordt, bij de 2 ontsnappers aan te sluiten. Kort
daarop pikt ook Willem van S aan. Tinus probeert het ook, maar
kan het gat niet overbruggen en blijft tot Schermerhorn tussen
het peloton en groep 2 hangen. Met een gangetje van 42 tot 46
kilometer per uur gaat het richting Alkmaardermeer. Op kop
wordt er goed afgewisseld en de groep met Jan is allang uit
zicht. Uiteindelijk treffen wij hen weer in Schermerhorn. Zij
zitten al breeduit op het terras en willen net een bakkie
koffie bestellen. Wij schuiven direct aan en laten ons ook
gelijk een appelpuntje met slagroom serveren.
 Een paar minuten later komt Tinus aanzetten. En nog veel later
strijkt het peloton neer op het terras. Koffie, Cola en
Appelgebak gaat er in als koek. Na een klein half uurtje
kunnen wij weer op de fiets. HansD zorgt er voor dat de
rekening wordt voldaan. "Dat is voor het jubileumjaar" brult
die lange, en daar moeten wij het dan maar mee doen. Hans,
bedankt jongen en wij hopen dat je veel jubileumfietsjes aan
de man weet te brengen.
 Na deze tussenstop gaat een groepje via Avenhorn richting Edam
en de groep met de dames gaat via de noordzijde van de
Beemster richting Beets om voorts door te sturen naar
Purmerend. "niet harder dan 28 hoor" brullen de meiden in
koor. Martin en Bob rijden rustig pratend en genietend van de
natuur op kop van het groepje. Wat ziet de wereld er anders
uit he met zo'n gangetje. Uiteraard gaan de gesprekken over
het extreem mooie weer en worden afspraken gemaakt voor
komende zaterdag, wanneer de Ronde van Noord&ndsah;Holland
verreden zal worden. De thermometer geeft inmiddels 27°C
aan en het tempo wordt langzaam opgevoerd tot 30 km/uur.
In Purmerend zien wij, onder leiding van Piet, een
groepje BTBC renners rijden die de aansluiting met de kopgroep
hebben verloren. Zij worden stilzwijgend in het vrouwenpeloton
opgenomen. De ogen van de mannen staan diep. Het zweet stroomt
van de koppies en het lukt hun nog net het stuur recht te
houden. De meiden ontfermen zich over hen en zeggen ze
vertederende woorden toe, in de hoop ze weer uit hun dalletje
te trekken. Het lukt niet geheel. De mannen blijven in de
bescherming van het peloton en laten zich zo naar huis rijden.
Uiteindelijk zijn wij rond 13.00 uur weer trug in Oostzaan met
een kleine 70 kilometer op de teller. Het laatste stuk hebben
de meiden zonder er erg in te hebben gehad, met een gangetje
van zo'n 32,5 kilometer per uur gereden. Het werd wel wat
stiller in de groep. Conclusie............ Ze kunnen dus wel
sneller rijden, als ze hun lucht maar voor het fietsen
gebruiken en niet voor het kwebbelen.
Voor zowel de dames als de heren: Veel mooie kilometers dit
jaar en hopenlijk zien wij elkaar volgend voorjaar weer in het
BTBC peloton.
Giant.
Naar boven
|
|
| Openingsrit 2007 |
 |
|
| ATB sluitingsrit Mechelen 26 maart 2006 |
 Eindelijk was het zover, zaterdag 25 maart 2006. De dag waarop
17 leden van de Blue Train voor de winterperiode afsluitende
ATB–rit konden vertrekken naar het Limburgse Mechelen.  Alleen
HansT (rugklachten), Wijbrand (moest zijn huis in
Brazilie behangen) en Richard (had al te veel getraind)
zorgden er voor dat de groep niet compleet was. HansD, de
grote organisator van het geheel had alles tot in de puntjes
geregeld. Het moment van vertrek, maar ook de timing van eten,
de te rijden routes en zelfs het tijdstip van tandenpoetsen en
nachtrust waren door 'Lange' Hans tot op de seconde gepland.
Daarnaast had hij de groep aangevuld met kledingsponsor "RonJ", die wel eens wilde weten of hij in de juiste
wielerploeg had geïnvesteerd en wel zin had in een dagje
'Prutten'...
 In colonne vertrokken wij om 16.15 uur naar het verre zuiden.
Om de lange tocht te onderbreken en de inwendige mens te
verzorgen had Hans een diner besproken in het wegrestaurant
bij Nederweert. Daar stond voor iedereen een lekkere snitzel
met patat en groente klaar. Na het diner legden wij de laatste
kilometers van de reis af naar het mooie Mechelen, waar wij
gastvrij werden onthaald in het appartementencomplex
"Geulhof". Nog even de auto's uitladen en het verdelen van de
slaapplaatsen kon beginnen. s'Avonds werden onder het genot
van 2, door Koos gesponsorde, kratjes Amstel en een flessie
dropalcoholica van Jan, nog wat sterke wielerverhalen
opgehaald. Uiteraard werd het geheel aangevuld met de nodige
nootjes en chips.
 De volgende ochtend om 08.30 uur konden wij in het restaurant
aanschuiven voor het ontbijt. De teleurstelling was bij
menigeen van het gezicht af te lezen. Het regende. Niet hard,
maar genoeg om er nat van te worden. Bij het uitladen van de
fietsen regende het zelfs behoorlijk. Nu had het s'nachts ook
al geregend, dus het parkoers zou er niet modderiger van
worden, maar echt lekker was het niet.
 Uiteindelijk rond 10.00 uur was het zo ver wij konden
vertrekken naar het begin van de eerste ATB–lus, die ons
zou leiden over de Gulpen route. De regen was aanzienlijk
minder geworden en na zo'n 4 kilometer over de weg konden de
regenjacks uit. Wat de regen had aangericht bleek wel bij de
eerste beklimming. De ondergrond was zo sompig en glad dat
niemand fietsend de helling op kwam. Een enkeling haalde de
helft nog, maar na het nodige glij en slipwerk moest iedereen
het opgeven en leek het wel een Blue Train wandeltocht.
Hetzelfde probleem zou zich die dag op meerdere hellingen
voordoen. Het parkoers vergde zo veel kracht en inspanning,
dat RonR het na 3 (scherpe) hellingen en 15 kilometer op
koers, voor gezien moest houden. Gezien zijn
trainingsachterstand was het voor hem niet te doen en hij
besloot een alternatieve route te nemen naar de Geulhof. Wij
ploeterden rustig verder en na 35 kilometer op te teller, 3
lekke banden en een paar kleine valpartijtjes later bereikten
wij bedekt met een laagje modder om 12.30 uur het restaurant
voor de lunch. Na de lunch nog een bakkie koffie en de
volgende lus die op het programma stond......
 Omdat het parkoers voor enkelen toch zo zwaar was gebleken dat
een tweede ronde waarschijnlijk te veel zou worden, werd
besloten voor het alternatieve programma, over de weg naar het
3–landenpunt. Het asfalt lokte uit om lekker door te
trappen en binnen korte tijd stonden wij op het hoogste punt
van Nederland, op een steenworp van het punt waar Nederland,
Duitsland en België bij elkaar komen. Na het nemen van
een groepfoto bij grenspaal nummer 1 besloot een zestal over
de weg retour naar de Geulhof te rijden en de overige 11
Blauwe duivels maakten de dag compleet door via het Vijlerbos
een groot deel van de Vijlen route te volgen. Dit laatste
bleek geen slechte keuze. De route leidde door een prachtig
stuk bos met mooie paden en uitzichten en nog meer lekke
banden. Uiteindelijk, met exact 70 kilometer op de teller
arriveerde ook groep 2 bij de Geulhof.
 Na het douchen, een drankje en het opruimen van het
appartement konden wij vertrekken voor het laatste deel van de
organisatie naar een chinees restaurant in Valkenburg. Echter
onderweg, begon de X5 van Dirk te protesteren. Gas geven ging
nog wel, maar het vermogen omzetten in trekkracht, waar deze
PC Hoofdtrekker anders geen problemen mee had, bleek ineens
'iets' te veel van het goede voor de Duitse degelijkheid.
Kortom de automatische bak had het begeven en er zat voor de
inzittenden Dirk, Koos, Willem vEs en Martin niets anders op
dan de auto naar de kant te duwen en het lot in handen te
geven van een lokale takelateur. Deze arriveerde na onze
Chinese hap en voerde de BMW af naar een merkdealer in
Maastricht. Koos en Willem waren gedwongen zitplaats te zoeken
in een van de andere auto's om de thuisreis te kunnen
aanvaarden omdat de kraanwagen maar 2 passagiers mee kon
nemen. Al met al konden Dirk en Martin een half uurtje later
in een vervangende Volvo V50 huiswaarts vertrekken.
Al met al kunnen wij terugkijken op een fantastisch
georganiseerde ATB dag, die zeker navolging verdient. Hans,
bedankt en wellicht volgend jaar weer ?
Giant.
Naar boven
|
|
|
| Shimano Challenge op zondag 8 mei 2005 |
Na een aantal maal intensief contact met MartinG of
we nu wel of niet moesten gaan gezien het kl... weer de
voorgaande dagen en de dito voorspelling voor de dag zelf, en
of er nu wel of niet mensen meegingen voor zondag toch maar
afgesproken om af te reizen naar 's Gravenvoeren, net over de
Belgische grens bij Eijsden.  Kwart over vier ging de wekker en even voor vijven reden we
de A10 op in Martin's pausmobiel. Na een voorspoedige rit
reden we na 2 uur door Maastricht alwaar Martin het had over
het vele groen rond de weg, wat ik beaamde, want er stonden
nogal wat bomen. Echter dat was niet wat hij bedoelde en
hoewel ik de indruk had redelijk wakker te zijn, had ik alle
militairen langs de snelweg volledig over het hoofd gezien.
Ik wist dat er bepaalde Blue trainers bekend staan als bonte
koeien, maar dat we zo'n welkom kregen als de braafste
jongetjes uit de klas... Gelukkig kon onze Miami Vice Martin
me wakker maken en melden dat het iets te maken had met
(bobo's uit de) Bush die speciaal die dag in Zuid-Limburg
moest zijn.
Bij de inschrijving inmiddels NEGENENTWINTIG EURO lichter om
150 kilometer te mogen fietsen konden we onze kanjers
verwelkomen, maar de heren waren ziek, zwak en/of misselijk.
Johan stonk zelfs behoorlijk naar iets van zweet, maar toch
ook weer niet (ik kom vast nog wel op de geur). Ook Martin
begon zich redelijk in te dekken met vermoeidheid en zo,
kortom ik moest de mannen goed in de gaten houden, want dan
zijn ze in topvorm.
Echter na de start reden Graafje en ik vrij snel zonder de 3
andere boys en ik popelde al om mijn achterverzetje 52/42
–12/21 uit te proberen en na 5 minuten zat de hartslag
al rond de 170 en oh ja, ik had ook nog een 30 voorop die ik
meteen kon proberen.
Na een half uurtje kon Graafje zijn regenjack uitdoen en het
liep lekker, tenminste bij mij. Na de beklimming van de
Kinkenweg met stukken van 19% op 75 km de 1e korte stop. 
2 jaar geleden ging Daan hier op de hoogvlakte er vandoor
met een groepje op het moment dat ik een energiereep stond te
nuttigen en die achtervolging op hem was voor mij het begin
van het einde. Na 15 km had ik het gehad en 10 km later zat
ik als een dood vogeltje aan de zijkant van de weg. Graafje
kwam 10 minuutjes later aanfietsen en bracht me nog 15 km
verderop bij de ravitaillering waar ik een halfuurtje later
mijn maag ledigde, wat ik nogmaals deed toen ik thuis kwam.
Hier stond ik dus weer, 2 jaar na dato, Graafje begon
turbobenen te krijgen en mijn beentjes werden zwakker en
zwakker en ik begon wat boertjes te laten, en Graafje gaf
maar gas. Na 110 km, waar de verversingspostman ons kon
vertellen dat we al op het 120 km punt beland waren, een
zakje Isostar vloeibaar met stukjes appel tot me genomen en
warempel het begon iets beter te gaan. Na 5 km riep Martin
nog "Ik hoop niet dat we naar rechts moeten met die pikzwarte
lucht" en na 500 mtr. mochten we rechtsaf voor een mooie klim
naar een hoogvlakte. Bijna boven begon het een beetje te
stortregenen en inmiddels kregen we zij/ tegenwind kracht
5–6 voor ons kiezen. Na een kwartiertje plenzen was
mijn angst van me afgespoeld en kon ik weer turbo–en,
maar toen kreeg mijn metgezel een dip. Al met al waren we met
140 km nog niet bij de finish en bij 142 km kregen we de 1
na laatste helling met stukjes 14%. De laatste klim was 4 km
verderop en waar ik net geen kramp kreeg met het klimmen,
bleef Graafje wat achter en stuurde me weg. We hadden nog
niet veel kippetjes onderweg gezien, maar zojuist hadden we
een mooi exemplaar ingehaald. Hij zou toch niet even willen
bijtokkelen...
Na 2 minuten boven gewacht te hebben kwam onze
jongedame de bocht om, zonder Martin! Ze kon wel vertellen
dat ie bijkans van zijn fiets afgedonderd was. Nog 2 minuten
later, Martin die net een giga kramp in de beentjes
overwonnen had, inmiddels weer fietsend boven.  Met 148 km op
de teller, de laatste 2 km tegen wind vol gas kop over kop,
maar het werd 151, 152, 153 en na 153 kilometertjes en 600
metertjes passeerden we het finishdoek, moe maar voldaan.
Johan die samen met de 2 boys 100 gefietst had, rook na z'n
inspanning helemaal niet meer naar dat merkwaardige
zweetachtige luchtje, vast al gedouched!
Na 2 colaatjes en een gigantisch berg pasta van zo'n
centimeter hoog mochten we er 3 en een half uur over doen om
thuis te komen dankzij de pinksterdrukte.
Facts and figures:
Rijtijd: 5.41.53
Tijd onderweg: 5.50.51 (= rijtijd + alle pauzes en
stilstanden)
Afstand: 153.6 km
Gemiddelde. snelheid: 27.6
Gemiddelde. stijgingspercentage: 4%
Maximale stijgingspercentage: 19%
Totale klimmeters: 2502 meter
Maximale klim: 281 meter
Gemiddelde hartslag: 158
Maximale hartslag: 180
VanS.
Naar boven
|
|
| Shimano challenge 2005 |
 |
|
| Bevrijdingsdag 5 mei 2005 |
Op bevrijdingsdag 2005 reden onder begeleiding van wethouder
Eelco 9 blue train mannen vanuit
Wageningen naar Oostzaan om het bevrijdingsvuur op te halen.
Gezamenlijk arrriveerden ze bij sporthal Oostzaan waar
het vuur overgedragen werd aan de burgemeester, waarna het
vuur in Oostzaan ontstoken
werd. Hieronder een foto van de mannen met de burgemeester. 
Naar boven
|
|
|
|
