| Barcelonnette 2007: |
|
| 14 tm 22 september |
Bewegende beelden van deze tocht zijn hier te vinden.
Eindelijk is het zo ver, vrijdag 14 september 2007.
Onze Barcelonnetteweek staat letterlijk voor de deur. De
voorbereidingen zijn getroffen. Daan, Martin en Jan vertrekken
al op vrijdag en hopen dan dat zij niet zo verreisd zullen
zijn bij aankomst. Onderweg zoeken zij een hotelletje,
waardoor de zaterdag niet zo lang gereisd hoeft te worden en
er wellicht een mogelijkheid is om op zaterdag een klein ritje
te rijden, maar zover is het nog niet.  Daan heeft zijn bus bij
Martin geparkeerd, zodat Martin alvast de fietsen in de bus
kan zetten. 10 fietsen moeten er in, gereedschap, spareparts,
sportvoedsel, verbandtrommel, tassen met kleding etc. etc.
Martin heeft hiervoor een extra dag vrij genomen, maar moet op
het allerlaatste moment toch nog voor een spoedoverleg naar
het werk. Lekker hoor om leidinggevende te zijn.
Al met al
weet Martin in de vroege ochtend de auto in te pakken en gaat
met de afgeladen bus naar zijn werk. Om 13.00 uur hebben Daan
en Jan afgesproken bij Martin te zijn en dan zullen zij
vertrekken richting de hoge Alpen van Frankrijk.
Bob, Willem, Gerard, Koos, Piet, Tinus en Aart zullen
zaterdagochtend in alle vroegte Oostzaan verlaten en richting
Zuid–Frankrijk vertrekken.
Dirk is al weg. Hij heeft een vergadering in
Zuid–Duitsland en zal op vrijdag via Basel naar Grenoble
reizen. Daan, Jan en Martin rijden om 10 over
één Landsmeer uit voor een rit van zo'n 900
kilometer. Onderweg staat de GSM van Martin niet stil. Ondanks
dat hij de taak heeft de auto te besturen worden nog vele
zaken via de GSM afgedaan. Daan treedt hierbij op als
secretaresse en bedient feilloos de telefoon door hem telkens
op te nemen en de luidspreker in te schakelen. Onderweg schept
Daan nog even lekker op over de gigantische actieradius van
zijn bus en doet hij de mededeling dat we niet eerder stoppen
dan dat de tank leeg is. Al met al na zo'n 700 kilometer
rijden krijgt Daantje last van zijn blaas, Martin zit achter
het stuur en doet telkens of hij een tankstation op zal
rijden, maar op het laatste moment blijft hij toch de snelweg
volgen. Daan voelt zich steeds ongemakkelijker en uiteindelijk
na tankstation nummer 4 wordt er toch gestopt voor een
sanitaire pauze. De 3 Bluetrainmannen hebben via de GSM reeds
contact met Dirk gelegd en besluiten bij hem aan te sluiten.
Dirk regelt onderweg 2 hotelkamers in het Ibis hotel en vroeg
in de avond treffen wij elkaar daar. Parkeren blijkt nog een
probleem. De bus past namelijk niet in de parkeergarage van
het hotel en moet er worden uitgeweken naar een andere garage.
De bus wordt met de achterdeuren tegen een muur geparkeerd,
want stel je voor dat hij wordt leeggeroofd. Wij zullen dan
meer dan €35.000,– aan fietsen moeten missen en het
weekje trappen in de bergen kunnen wij dan vergeten. Na een
korte wandeling door Grenoble kiezen wij een terras voor het
diner. Na de nodige bieren, patat, salade en vlees zoeken wij
onze kamers op.
Zaterdag 15 september: In de ochtend gaat de route uit
Grenoble richting Vizille via de Route de Napoleon (N85) naar
Gap. Het is een mooie rit. Martin heeft de overstap gemaakt
naar de X5 van Dirk. Dirk kan zo nog wat zaken doen.
Tussendoor kletsen zij even bij. Na Gap besluiten zij richting
Embrun te rijden, om bij Savin le Lac langs het Lac de
Serre–Ponçon te rijden. Dirk is hier niet eerder
geweest. Er staat erg weinig water in het meer, maar het
blijft mooi om over de brug in de richting van de hoge bergen
te rijden.
Rond 12.00uur komen wij (Daan, Dirk, jan en Martin) bij hotel
AZTECA aan. Het valt niet tegen. Mooie kamers met alles er op
en er aan. Na het uitladen van de auto's en het opbergen van
de spullen en fietsen wordt besloten een klein rondje te
rijden in de richting van Jausiers. "Effe de benen lostrappen"
roept Daan. Onderweg worden de plannen al bijgedraaid en wordt
besloten de richting van Col de La Bonnette te gaan en
uiteindelijk komen wij deze dag boven op de hoogste col van
Europa op 2802 meter hoogte. Martin heeft het onderweg zwaar
te verduren. Hij kan sowieso slecht tegen zwaar sporten in de
warmte en om de eerste dag zo'n beklimming van 24 kilometer
met een gemiddelde stijging van 6% bij een temperatuur van
34°C te maken is misschien wat te veel van het goede.
Daarbij heeft hij nog steeds last van een gigantische
steenpuist op zijn gat. 2x stapt hij af om af te koelen en
zijn bips wat rust te gunnen en uiteindelijk komt ook hij
boven, toch slechts 12 minuten achter Jan. (overigens geeft
de hellingshoekmeter op het laatste stuk nog even 15% aan)  Bij het monument boven op de col worden nog een paar foto's
genomen en een leuke jonge dame wordt verleid om met ons op de
foto te gaan terwijl haar vriend of man het plaatje schiet.
De afdaling gaat fantastisch en de thermometer komt daarbij
niet eens onder de 22°C. Martin laat zich zoals
gewoonlijk door de zwaartekracht op volle snelheid van de
berg rollen, waarbij de 73 kilometer per uur even wordt
aangetipt en hij weet daarbij een groep motorrijders enkele
kilometers voor te blijven. Op het 2000 meter punt wacht
Martin op de rest van de groep en het kwartet rijdt
gezamenlijk terug naar Barcelonnette om de dag af te sluiten
met 64,8 kilometers en 1617 klimmeters op de teller.
Kort na aankomst sluit de rest van de groep zich aan en is de
Blue Train Barcelonnetteploeg compleet. We zoeken in het
centrum van Barcelonnette (5 minuten wandelen van het hotel)
een restaurantje en gebruiken een overheerlijk diner op het
zwoele dorpsplein. De restaurateur geeft ons nog een fles
likeur cadeau die vervolgens vrolijk rond gaat. Na het diner
maken wij het plaatselijke café nog even onveilig en
proeven een aantal Belgische bieren.
Zondag 16 september (officieel fietsdag 1)
 Koos heeft de leiding. In de ochtend spreekt hij de groep toe
over de te volgen route die dag. Koos is duidelijk in de
uitleg en heeft ter aanvulling op zijn betoog een landkaart
waarop hij de route aanwijst. Kort komt het er op neer dat de
route richting col de Vars zal gaan. Vlak voor de aanvang van
de beklimming rechts houden richting Maljasset en dan rechtsaf
naar Fouillouse, slechts 3 kilometertjes klimmen tot maximaal
12%. Iedereen knikt begrijpend en veel vragen worden er niet
gesteld. Een half uurtje later zitten we op de fiets het is
dan 19°C en op de D902 worden we nog ingehaald door Bruno,
de collega van Dirk van MIDIF in Sete. Bruno heeft een blonde
schone naast zich terwijl hij zijn gloednieuwe Audi TT
bestuurt. Wij stoppen even en er worden wat handen geschud.
Bruno geeft aan dat hij met zijn vriendinnetje gaat picknicken
en natuurlijk kan één Bluetrainlid het niet
nalaten om even te informeren of er ook condooms in het
picknickmandje zitten. Bruno lacht wat zuur en wij nemen
hierop afscheid van elkaar.
 Wij klimmen weer op de fiets en knoerten er vandoor. Tinus
komt op kop en Koos bungelt ergens achteraan. Logisch van
Koos, gezien hij nog geen 2 maanden geleden bij Limoges wat
ongelukkig naast zijn fiets was gaan liggen en daarbij zijn
sleutelbeen en duim had gebroken. Dit is pas weer een eerste
echte rit voor Koos. Door deze positie van Koos, is hij niet
in staat in te grijpen als hij ziet dat de hele club, blind
achter Tinus aan pedalerend, de verkeerde afslag neemt en Col
de Vars oprijdt. De groep rijdt vrolijk door terwijl Koos
driftig met zijn mobiel probeert contact te krijgen om de
groep terug te fluiten. Echter in het dal is geen ontvangst
en Koos moet lijdzaam toezien dat de blauwe trein voor hem uit
de berg opklauwt. Inmiddels is de temperatuur opgelopen tot
32°C in het zonnetje. De 10 sufferds komen zwetend en
puffend boven op Col de Vars en pas dan merken zij dat ze fout
zitten en waar is Koos ???
De afdaling wordt ingezet en met Martin op kop gaat het spul
met een gangetje van 68km/uur naar beneden. Daar, op de
kruising op een grote steen bij een bushokje zit Koos. Hij is
kortaf en meldt: "Ik riep jullie nog en ik heb het vanmorgen
nog gezegd: het wordt maar een klein klimmetje. Nu zijn jullie
Col de Vars (2109m) al opgereden. Dat is allemaal veel te
zwaar voor zo'n eerste dag. Het duurt nog tijden voor iedereen
beneden is. Bob komt als laatste aan en men vraagt of hij is
wezen wandelen, maar nee.. er was sprake van een lekke band en
bellen... dat lukt hier niet, dus.. Uiteindelijk volgen wij de
aanwijzingen van Koos lijdzaam op. Niemand durft meer vooruit
te rijden en tezamen komen wij op de plaats van bestemming in
Fouillouse.
 Op de terugweg wordt er flink gas gegeven. 2 verschillende
(blauwe) treintjes denderen retour Barcelonnette. Op de D900
wordt echt gas gegeven en snelheden van boven de 50/uur komen
op de teller. Aart beklaagt zich als hij op kop gezet wordt:
"Doortrappen Arie" klinkt het achter hem en Aart doet zijn
uiterste best. "Goh dat ben ik niet meer gewend. Toch maar
meer met de groep meerijden in de toekomst" en hij pakt de
staart van de waaier. Na 77,5 kilometer en 3.22u rijden we
Barcelonnette weer binnen. Deze dag leveren 1392 klimmeters
op van gemiddeld 5 en maximaal 13%. Toch lekker gereden.
s'Avonds wordt wederom in Barcelonnette een restaurantje
bezocht en wordt nog een afzakkertje genomen in de
plaatselijke kroeg. Daar loopt Gerard een 3–tal Belgen
tegen het lijf die hij vervolgens een paar beledigingen naar
hun hoofd slingert. Later die avond bleken deze mannen ook in
ons hotel te logeren !.
Maandag de 17e (de Blue Train Koninginnerit) Om 09.30 uur vertrekt de groep na een uitgebreide briefing van
coach Koos.  De rit gaat vandaag over een route die lokaal
bekend staat als "La classique du cyclo club", Les 3 cols,
over 124 kilometer fietsen en 3300 hoogtemeters. De tocht gaat
vanuit Barcelonnette (1135m) via Bayasse (1783m) Col de
Cayolle (2327m) naar Saint Martin d' Entraunes (1009m), omhoog
naar Col des Champs (2095m), dan weer afdalen naar (1235m) en
voorts via Allos (1425m) over Col d' Allos (2240m) en dan in
één lange maar hele mooie afdaling terug naar
Barcelonnette. Koos gaat vandaag niet mee. Hij zal vanuit
Barcelonnette een kleiner rondje rijden omdat zijn
trainingsachterstand het hem onmogelijk maakt de zware rit
zelf te maken.
Vol frisse moed en met gepaste gereserveerdheid wordt aan de
tocht begonnen. De eerste klim brengt ons door een fantastisch
dal en na een uurtje fietsen krijgen wij onze 3 Belgische
vrienden in het oog. Ook zij volgen de zelfde route, maar
besturen om en om een volgwagen. De Belgen maken ook hele
series foto's van ons, die zij ons later geven. Er zitten
zeker hele mooie plaatjes bij. Boven op Col de Cayolle nemen
wij afscheid van onze nieuwe vrienden en storten ons naar
beneden. In een hotelletje in het dal besluiten we te stoppen
voor een bakkie koffie. Fietsen worden, tot groot ongenoegen
van de hotelier, hier en daar in en tegen de plantenbakken
geplaatst. Na enig aandringen zetten de Blauwe rakkers hun
fiets op een betere plek en na het genot van een lekker bakkie
wordt de route weer opgepakt. Voor ons ligt de rest van een
mooie afdaling over een prima asfaltweg.  De snelheden gaat
ras omhoog en in verschillende groepjes bereiken we Saint
Martin d' Entraunes. Daar hergroepeert de groep en
gezamenlijk beginnen we aan de volgende beklimming. De Blauwe
Trein valt uit elkaar en met name Aart en Willem hebben het
deze beklimming erg zwaar. Als extra handicap blijkt dat een
groot deel van de weg juist op deze dag wordt geherprofileerd
en moet op de smalle bandjes over nog dampend asfalt worden
gereden. De beloning is ultiem. Buiten een prachtige
beklimming met mooie uitzichten, biedt ook de top van Col
des Champs een fantastisch uitzicht. De meesten van ons
kunnen op deze bult weer rustig op adem komen. Het duurt
namelijk nog wel even voor Aart en Willem zich weer bij de
club zullen aansluiten.
De afdaling van deze berg gaat over een zeer slecht wegdek
met brede sleuven, gaten en bulten. Desondanks gaat ook hier
de snelheid tot boven de 65 in het uur op de smalle bandjes.
Martin en dirk nemen het voortouw en na een kilometer of 5
rijden horen zij achter zich een luide schreeuw. Bob blijkt
een lekke band te hebben. Na even te wachten besluiten de 2
hun kamikaze voort te zetten en razen zij voort naar Colmars.
Daar vinden zij een bankje in het zonnetje, waar zij de komst
van de groep rustig afwachten, waarbij zij de tijd nuttig
gebruiken door het nuttigen van het nodige aan repen en
drankjes.
 De rit vervolgt zich naar Allos. Daar wordt bij de SHOPI
supermarkt gestopt en voor de nodige euro's een grote
hoeveelheid cola, water, sportdrank, chips en harde worst
ingeslagen. De groep valt als wolven aan op het juist
aangevoerde voedsel. Aart en Willem geven te kennen niet meer
verder te willen rijden. Het gaat niet meer, de pijp is leeg.
Via de mobiel wordt door Martin contact gelegd met Koos.
Overeengekomen wordt dat Koos met de bus van Daan de groep
tegemoet zal komen rijden om de mannen op te komen pikken.
Aart en Willem besluiten nog wel door te rijden tot Koos
gearriveerd is.
Na de stop bij supermarkt zit ook Martin even in een dip.
Hij komt achter in de groep te rijden. Kennelijk is het juist
verorberde voedsel nog niet omgezet in bruikbare energie.
Jan en Daan besluiten Martin een handje te helpen en nemen
hem in hun kielzog mee. Jan besluit zelfs om Martin af en toe
een duwtje te geven. Uiteindelijk vindt Martin zijn krachten
weer terug en ziet hij zelfs kans om Piet en Gerard voorbij
te rijden. In de beklimming van Col d' Allos wordt Piet
overvallen door kramp en moet noodgedwongen een tandje terug.
Hij weet overigens wel zonder te rusten boven te komen.
Martin lukt het zelfs in de buurt van Bob te komen, slechts
enkele tientallen meters blijven tussen beiden. Na een zware
klim hergroepeert de blauwe Trein op Col d' Allos. Er wordt
nog gewacht op 'het busje' met Koos, Aart en Willem en dan
wordt na een kort rustmoment de afdaling ingezet.
Daan onderuit: Na een rustige start nemen Dirk en
Martin het voortouw en laten zich in volle vaart van de berg
rollen. Piet die nog even de illusie heeft bij te kunnen
blijven ziet beide vrienden met grote vaart van zich
verwijderen.  Onder aan de Col verbreedt de weg zich
behoorlijk en door beiden om en om bij elkaar te slipstreamen
weten zij de de snelheid nog op te voeren tot boven de 73
kilometer per uur. De laatste 2,5 kilometer naar
Barcelonnette ronden zij in een rustiger gangetje af en geven
daarmee Piet de tijd om weer de aansluiting te maken. Vlak
voor Barcelonnette gaat de GSM van Martin. Een kort blik op
het venster toont een bericht van Koos en na het opnemen
meldt Koos kort en zakelijk : "Daan is gevallen en hij blijft
liggen. Het ziet er ernstig uit". Na enig doorvragen blijkt
dat Daan keihard ten val is gekomen en op straat is blijven
liggen. Koos vermoedt dat Daan ernstig gewond is geraakt. Een
Fransman die achterop kwam rijden heeft al een ambulance
gebeld. Besloten wordt door te rijden naar het hotel en met
de auto terug te gaan. Na een paar minuten zijn wij op de
plaats des onheils, onder Col d'Allos op het stuk valsplat,
vlak voor de brug, heeft Daan geprobeerd Tinus af te troeven
in een ultieme eindsprint. Al staand in de pedalen gaf Daan
alles wat hij in huis had en bij een snelheid van boven de
50 kilometer per uur trok hij plotseling zijn voet los van
zijn pedaal. Het resultaat was dat Daan zijn balans verloor
en ten val kwam. Alles lijkt er op dat hij zijn schouder of
sleutelbeen gebroken heeft. Zijn heup, schouder, knie en voet
zijn geschaafd en praten deed hij ook niet meer. Hij is
gelukkig volledig bij kennis en na enkele minuten arriveert
de brandweer en politie om de zorg voor Daan van ons over te
nemen.
 Erg snel werken de hulpdiensten niet, maar uiteindelijk wordt
Daan ingepakt in een opblaasbare brancard en in de
brandweerauto/ambulance gelegd. Dan duurt het zeker nog 15
minuten voor ze hem transporteren. Eerst formuliertjes
invullen en onze Daan ligt daar maar. Dirk is bij hem gaan
zitten en treedt op als tolk. Uiteindelijk wordt Daan naar de
plaatselijke dokterspost gebracht. Daar moet eerst de dokter
geactiveerd worden en na weer een tijd wachten wordt hij
onderworpen aan allerlei onderzoeken en het maken van een
drietal röntgenfoto's. Ten slotte heeft Daantje niks
gebroken en met een handje vol pijnstillers en onder zijn arm
een stapeltje stukgeknipte Bluetrainkleding , rekeningen en
fotomateriaal, kregen wij hem weer mee. Veel zin in eten
heeft hij die avond niet en hij zoekt direct zijn heil op
zijn bed. Jan neemt direct de zorg voor Daan over en begint
hem te vertroetelen en betuttelen. Wij hebben de twee maar
even alleen gelaten. Overigens is het weer van deze dag
fantastisch, daar heeft het niet aan gelegen. In totaal
hebben wij 6.45uur over de tocht gereden met een gemiddelde
van 18,5 km/uur.
Dinsdag 18 september: De dag begint met regen en het
is een stuk frisser dan wij tot heden gewend zijn. Een aantal
van ons voelen zich niet zo goed. Martin is wat misselijk en
Aart en Willem hebben niet zo veel vut.  Daan is al weer wat
opgeknapt. Hij heeft al weer praatjes voor 10 maar heeft nog
wel veel last van zijn ribben. Vermoedelijk is hij tijdens
zijn val met zijn elleboog hard tegen zijn ribben gestoten.
Daan blijft vandaag op het hotel passen en zal zijn dag
vullen met rusten. Er wordt gekozen voor een kort ritje naar
het Lac de Serre–Ponçon om via Col de Pontis
naar Pontis te rijden. Dan via le Sauze du–lac retour
naar Barcelonnette. Een rit over 80 kilometer en 1230
hoogtemeters. De groep rijdt gemakkelijk naar Col de Pontis
en daar besluiten Aart en Willem het voor gezien te houden.
Zij keren om en rijden dezelfde weg terug. Martin hangt
achterin de groep en begint als laatste aan de klim. De
hellingshoekmeter geeft direct 15% aan. Dirk rijdt met hem
mee, maar veel helpt dat niet. Na ongeveer een kilometer
klimmen moet Martin van de fiets en zegt tegen Dirk dat deze
maar door moet rijden. Martin ledigt nog even zijn maag in
de wegberm, neemt nog wat rust en begint rustig aan de
terugrit. Onderweg moet hij nog een keer van de fiets om
maaginhoud in de berm te deponeren. Tijdens de rit speelt
zijn zitvlakpuist nog behoorlijk op en verder zonder al te
grote problemen komt hij na een rit van 61 kilometer en 600
hoogtemeters weer terug in het hotel, waar hij na een
verfrissende douche zijn bed opzoekt. Een uurtje later is de
groep weer compleet als ook de anderen hun rit hebben
volbracht.
Woensdag de 19e: Het wordt een zware dag. Col de la
Bonnette (2802mtr) staat weer op het programma.  Daan voelt
zich weer voldoende hersteld en doet weer mee. Het is een
frisse ochtend. Slechts 13°C geeft de thermometer aan. We
besluiten dat iedereen zijn eigen snelheid rijdt. Koos rijdt
ook vandaag niet mee. Hij zal de PC Hooft–trekker van
Dirk als volgwagen besturen en onderweg wat filmen. Tevens
zal hij zorgen voor wat eten en drinken, waarvoor hij eerst
een bezoek aan de supermarkt brengt. Daar gaat de trein weer.
Bij Jausiers rechtsaf en gelijk gaat het pad rustig aan
omhoog, om uiteindelijk aan de beklimming van de La Bonnette
te beginnen. De groep valt in 4 delen uiteen. In de voorste
gelederen leveren Jan, Daan en Dirk strijd om een koppositie.
Zij worden gevolgd door Bob, Tinus, Gerard en Piet. Martin
heeft zich na ongeveer 2 kilometer rustig intrappen
losgemaakt van Willem en Aart die als hekkensluiters de
staart van de groep vormen. Martin voelt zich nog niet goed
na de rit van gisteren en ook zijn puist zit hem behoorlijk
in de weg. Onderweg vallen ook de groepjes weer uit elkaar
waardoor de Blauwe trein zich als een lang lint de berg op
worstelt. Uiteindelijk komt iedereen boven. Jan als eerste,
op enkele minuten gevolgd door Daan en Dirk. Martin komt
uiteindelijk slechts 20 minuten na Jan boven op La Bonnette
aan, maar is helemaal naar de kl... Hij weet niet meer hoe
hij op het zadel moet zitten, zo veel pijn heeft hij aan zijn
zitvlak. Boven op La Bonnette worden wat foto's genomen en
voorziet ieder zich van een lekker zoet appelbroodje en
glazen met cola en water. 7 rijders van de ploeg besluiten de
rit af te maken en dalen aan de achterzijde van la Bonnette
af richting het 26 kilometer verder liggende Saint Etienne
(1144mtr).  Willem en Aart zijn dan nog niet boven. In de
verte zien we ze ter hoogte van de bunkers over het laatste
stuk vals plat naar boven pedalerend. Martin krijgt het
uiteindelijk te koud boven op de hoogste col van Europa en
besluit rustig aan de afdaling naar Barcelonnette te maken en
zich zelf te sparen voor de dag van morgen. In de afdaling
komt hij Aart en Willem tegen, die inmiddels bij de doorsteek
naar st. Etienne/Nice zijn aangekomen. De 7 anderen zijn via
de andere zijde van de berg naar beneden gerold.
Het is koud
in de afdaling. Daar waar de thermometer enkele dagen geleden
nog 22°C liet zien komt de temperatuur nu niet boven de
8°C. De 7 blauwe ridders eten in Saint Etienne een bordje
spaghetti en laten zich door het Nederlands echtpaar Ad en
Aat Oele uit Schagerbrug op de foto zetten. Later hebben deze
mensen de foto gemaild, waarvoor nog onze grote dank. Na deze
happening stappen de mannen weer op de fiets om de afdaling
die zij zojuist hebben gemaakt in omgekeerde richting te
volbrengen. Uiteindelijk doen zij er nog een hele tijd over
en om 18.15uur keren zij volledig moegestreden weer terug in
het hotel. Martin was daar al om 14.30uur gearriveerd en 2
uur na hem waren Aart en Willem weer op het nest
teruggekeerd. Martin, Aart en Willem hebben 65 kilometer en
1617 klimmeters op de teller, de 7 anderen 119 kilometer en
3471 klimmeters.
Donderdag, de 6e dag van ons avontuur zal ons naar
Col de Allos (2240mtr) brengen. Ook hier rijdt iedereen in
eigen tempo. Martin heeft van dr. Bob een zalfje gekregen wat
verdovend zou moeten werken.  Kennelijk werkt het wel want
Martin kan in ieder geval weer redelijk op het zadel zitten.
De klim is 1105 meter over een afstand van 23 kilometer. Het
weer is aardig bijgetrokken tot een temperatuur van 27°C
en het zonnetje schijnt voorbeeldig. Willem en Aart geloven
het deze dag wel. Zij besluiten vandaag een aangepast
programmaatje te rijden naar de Super Sauze, een lullig
klimmetje van 500 meter over 25 kilometer. Met aan het einde
een café waar de mannen uiteindelijk zich hebben
zitten laven aan een paar gigantische pullen bier. Met een
slokkie op zijn zij weer afgedaald. Ook Koos is weer van de
partij in de groep naar Col Allos. Hij rijdt met Dirk naar
boven. Martin rijdt vlak achter Piet voor hen uit en daarvoor
is de groep uiteengerekt, met Jan op kop. Jan is zoals
gewoonlijk niet te slopen en laat iedereen zien wat bergieop
rijden is. Uiteindelijk komt iedereen aan de top en boven
wordt in het bergcafé een frisje genuttigd, waarna de
afdaling kan worden ingezet. Martin en Dirk nemen het er weer
van en nemen de afdaling in volle vaart, gevolgd door de rest
van de groep. Zij rijden in het dal samen met Koos en Jan
naar het Hotel, terwijl Gerard, Bob, Tinus en Piet besluiten
ook nog het klimmetje naar de Super Sauze te maken. Al met al
een geslaagde dag die voor Martin en Dirk gelijk de laatste
dag is. Dirk zal ons morgen namelijk verlaten. Voor zaken
moet hij naar Berlijn en Martin zal hem naar het vliegveld in
Marseille brengen.
Vrijdag 21 september: Martin en Dirk vertrekken vroeg
met de auto naar Marseille, een ritje van 180 kilometer.  Na Dirk te hebben afgeleverd rijdt Martin via Gap in de
richting
van Col de Var. Vandaag staat namelijk voor de groep een rit
over 130 kilometer met 1780 hoogtemeters op het programma. Of
dit een juiste beslissing is zal later blijken, maar vast
staat dat de vermoeidheid de mannen parten zal spelen. Op het
moment dat Martin Gap heeft bereikt wordt hij door Bob
gebeld. "Piet is gevallen" zo luidt het bericht en verder
fietsen zit er voor Piet niet meer in. Hij heeft schaafwonden
opgelopen aan zijn heup en been en zijn kleding is stuk. Piet
zal een stukje terugfietsen naar Embrun en daar op martin
wachten. In het centrum van het stadje treffen zij elkaar.
Piet heeft zijn wonden in een plaatselijk etablissement wat
schoon weten te maken, maar hij vergaat van de pijn. Wat is
voorgevallen had iedereen kunnen gebeuren. Op een
verkeersplein waar men hard aan de weg werkt, is wat olie op
het wegdek terecht gekomen. Piet rijdt precies over het
oliespoor en glipt met zijn voorwiel weg. Hij weet het
glippertje niet te corrigeren en valt vol op het bitumen, met
het eerder genoemde resultaat. Ook de fiets blijkt door de
uitglijder wat beschadigd. Willem is de tweede die op dat
plekkie op zijn snuit gaat, maar loopt geen noemenswaardige
schade op. Kennelijk zijn de mannen te moe geweest om nog
alert te kunnen reageren met een stuurcorrectie bij een
glippertje. Dit zou waarschijnlijk de eerste dag, toen
iedereen nog lekker fris was, nooit gebeurd zijn.
 Martin en Piet rijden met de PC Hooft–trekker achter
de groep aan en in de eerste kilometers van de beklimming
komen zij Aart en Willem tegen. De mannen gebaren driftig dat
er gestopt moet worden. Zij blijken volledig zonder drinken
te zitten. Door het politiekoppel worden, door het toepassen
van de Zaanse verhoormethode, kritische vragen aan het
fietsende duo gesteld over het feit hoe het kan gebeuren dat
zij zonder vocht zitten. De mannen blijven het antwoord
schuldig en kijken hol voor zich uit. Zij, maar ook hun
fietsen zijn moe van alle inspanningen in de afgelopen week
en hebben al hun water in korte tijd opgedronken. Er worden
nog een paar fotootjes gemaakt, waarna de achtervolging wordt
ingezet op de rest van de groep, Aart en Willem aan hun lot
overlatend. Ook de anderen worden één voor
één bijgehaald en van water voorzien. In Vars
treffen wij Koos, die via de andere kant Col de Vars is
opgereden en nu samen met Jan de rit terug gaat maken.
Onderweg worden nog een paar mooie plaatjes gemaakt en
uiteindelijk bereikt iedereen de top van de Col de Vars. Aart
overigens rijdt in de laatste kilometer nog even zijn
achterband plat en rijdt op de lekke band naar boven. Hij is
te moe om zijn band nog te kunnen repareren. Martin en Piet
klaren deze klus voor hem. In het bergcafé worden een
aantal cola's genuttigd en bestellen de fietsers een
uitgebreide maaltijd. Ze zijn allen uitgehongerd en moeten
eerst flink eten om energie op te doen ten einde het laatste
deel van de rit te kunnen maken. Martin en Piet besluiten al
eerder de weg naar Barcelonnette in te slaan, zodat Piet zijn
wonden kan verzorgen. Zo'n 2 uur na hun komen de anderen
volledig volgevreten bij het hotel aan. Na het douchen en
opknappen worden alle materialen in de auto's opgeborgen, ter
voorbereiding op de terugtocht van morgen. 's Avonds nemen
we nog een extra biertje op de afsluiting van een hele mooie
week fietsplezier in het Franse berggebied rond
Barcelonnette. Het is een goede keuze geweest en wellicht
zullen wij hier eens terugkeren. Het is jammer dat niet
iedereen zich in een uitmuntende conditie bevond, hetgeen
overwegend werd veroorzaakt door blessureleed.
Zaterdag de 22e septemberdag, om 4 uur in de ochtend
rijden de eersten richting Nederland om uiteindelijk in de
middag rond 6 uur in Oostzaan te arriveren. De rit naar huis
levert geen problemen op en ook fileleed blijft ons allemaal
bespaard. Wie weet zien ze ons nog eens terug daar in
Barcelonnette.
Giant
Naar boven
|
|
|
