De weersomstandigheden beloofden niet veel goeds, regenachtig
(motregen) veel prut en steentjes op de weg, een behoorlijk
windje, veel deelnemers die ons in de weg reden en en
temperatuur van niet meer dan +7°C. Daar moesten we het
deze dag mee doen.
10 mannen van de Blauwe Trein zouden dit jaar de Tourversie
van de Amstel Gold race rijden, echter uiteindelijk hebben 6
van hen de rit volbracht. Piet, Willem v S. haakten af wegens
privé bezigheden, Gerard en Wijb bleven thuis inzake
tegeltjes plakken en oppas bezigheden en van Koos hebben wij
niets meer vernomen. Nog wel zijn voicemail inge..... maar
geen succes.
MartinT hadden wij vooruit gestuurd om kwartier te maken.
Vrijdags nam hij, onder begeleiding van zijn echtgenote,
intrek in een hotelletje onder aan de voet van de Cauberg en
stond zoals keurig afgesproken om 08.30uur ons op te wachten
in het startvak van de race. In het kader van een Blue Train
promotiestunt heeft Martin van het bestuur van de Blue Train
Bikeclub de opdracht meegekregen volledig verslag te doen van
de Wedstrijd en desnoods Boogert handmatig de Cauberg op te
duwen ten einde Neerlands winst mogelijk te maken. Mocht hij
deze opdracht uitvoeren en ten aanschouwen van het gehele
Nederlandse volk, gekleed in het bekende Blue Train
fietspakkie zou hij zijn weekeindverblijf mogen declareren
bij het bestuur. Martin zou zijn best doen.
 Vertrek om 06.30uur van huis. Eerst Dirk ophalen en
vervolgens naar Limburg. Ondanks alle goede bedoelingen en
het feit dat de routeplanner ons om 08.00uur bij de aankomst
plande, waren wij natuurlijk te laat. Verkeersdrukte,
discussie over de te dragen kleding, de laatste instructies
aan onze Willem, wiens vuurdoop het zou worden in 'de bergen',
welke voeding neem je mee etc. etc. maakten het er naar dat
we uiteindelijk op zoek konden gaan naar Martin T. Na de
auto's te hebben achtergelaten op een drassig weilandje, dat
voor deze dag was omgedoopt tot parkeerterrein 'P3' troffen
wij hem bij de startplaats. Na het gebruikelijke
handjesschudden, het op nul stellen van de
kilometertellertjes, hoogtemeters, hartslagmeters en allerlei
ander digitaal en elektronisch vernuft, werden wij om 09.05u
weggeschoten.
Martin T. was overigens de enige die voorzien was van een
originele startuitrusting (nummer 1582 en bijpassende chip).
Wij (Bob, Willem V., Dirk, Daan en ik zelf) hadden ons niet
meer kunnen inschrijven en reden deze editie ZWART mee. De
organisatie had namelijk, bij het behalen van de 12.000
deelnemers de inschrijving gesloten, zonder rekening te
houden met het feit dat die gekke Bluetrainbikers uit
Oostzaan al onderweg waren en............... koste wat kost
dat toggie wilden rijden.
Na vertrek bleek direct hoe druk 12.000 deelnemers het kunnen
maken. Na ruim 2 kilometer (waarin je in hoofdzaak alleen
bezig bent met het elkaar niet uit het oog te verliezen)
hadden we al het ongekende toeristische gemiddelde van
17,2 kilometer per uur op de teller. Daarna ging het beter en
konden wij ons al ras opmaken voor de 1e beklimming. Het
onthouden van alle namen van de heuvels die in het parcours
zijn opgenomen is voor velen (en ook voor mij) een crime.
Vandaar dat ik een plaatje heb bijgevoegd.
De gehele dag zijn wij bij elkaar gebleven. Willem
profileerde zich als klimmer in spé. Al moest hij 3 x
uit het zadel en op de voetjes zijn weg vervolgen, voor een
sportman die op een van steigerpijp gefabriceerd rijwiel
(17 kilogram) voorzien van bovenbuiscommandeurs en dameszadel
een ongekende opgave. Volgend jaar zo deelde hij ons na
afloop mede, dan zou hij 40 kilogram lichter zijn, een
trippeltje laten monteren en met gemak de Eyserbosweg, de
Bergweg en de Keutenberg opfietsen. (Wij houden hem in de
gaten)
Bob, had de hele dag wat last van timing. Elke keer als wij
een wachtplaats verlieten presteerde hij het om juist op dat
moment zijn rugzakje af te doen om een appeltje eten of een
dergelijke activiteit te ontplooien. Hierdoor gebeurde het
keer op keer dat wij weer eens wegreden en Bob gewoon bleef
staan en hij veelal genoodzaakt was alleen de achtervolging
in te zetten. Waar hebben we dat eerder gezien.
Daan heeft de hele dag 'behoudend' gereden. Tenminste dat zei
hij achteraf. Zijn hartslag was de hele rit leidend geweest.
Elke extra inspanning was hij uit de weg gegaan. Dat
probeerde hij ons in ieder geval wijs te maken, maar bij de
aanvang van elke helling ging hij er met grote inspanning
tegen aan en ging uiteindelijk, telkens zenuwachtig
achteromkijkend, over in een "staande klim" om uiteindelijk
keer op keer met een rood hoofd ten top te verschijnen. (wat
behoudend en met een lijdende hartslag..........? )
Onze Dirk. Hij schuwde het zware werk niet. Knoertte bij elke
helling voor 100% naar boven en deed regelmatig kopwerk,
gehuld in geel regenpak van het merk Rijkswaterstaat en
gekleed en korte broek pakte hij bij voortduring het 2e wiel
waardoor hij het met zijn grote lijf voor anderen interessant
maakte hem te volgen. Zij konden dan lekker uit de wind
zitten.
Dan de Martin's, Martin T. maakte er een potje van. Dan reed '
hij al stoempend enkele kilometers op kop, dan liet hij zich
weer ver achter de groep afzakken om vervolgens iedereen weer
voorbij te rijden. Bergie op ging het hem goed af. Op de
hellingen (bergen mag je het amper noemen) kon ik lekker bij
hem blijven of hem zelfs voorbij rijden. Wij waren aardig
tegen elkaar opgewassen en konden lekker met elkaar sparren.
Met uitzondering dan van de Eyserbosweg. Daar......... ging
Martin als een dwaas naar boven. Ik keek nog even op mijn
tellertje 12 kilometertjes per uur gaf hij aan en 7% stijging.
In een constante staande klim ramde onze Tinus bruut alles en
iedereen voorbij, kwam meer dood dan levend boven en had een
hoofd als een tomaat. In accentloos Oostzaans dialect
proestte hij uit dat hij toch wat te overmoedig was geweest
om met zo veel oergeweld dat hellinkje te nemen. Martin
straalde van zelfkennis. In de hellingen die volgden voelde
hij lood in de benen en moest alles uit zijn
Noord–Hollandse lijf persen om de verschillende
heuveltoppen nog een beetje fatsoenlijk te kunnen bedwingen.
Uiteindelijk bracht de tocht ons naar de finishlijn die
ritueel op de top van de Cauberg was gesitueerd. Ik reed voor
Martin uit de Cauberg op en tegen de helling van die puist
lukte het hem mij voorbij te steken. Met de explosie die hij
daarbij ten toon stelde zag ik duidelijke overeenkomsten met
de actie van Michael Boogert uit de editie van de Amstel
Goldrace 2004, waar hij Davide Rebellin voorbij knalde en
uiteindelijk op de meet werd geklopt door die zelfde Rebellin.
Martin sloeg een gat van een meter of 15 en moest
uiteindelijk erkennen dat de fut er uit was. Ik zag mijn kans
en met het laatste beetje power dat ik nog in mijn benen had
zette ik alles op alles en...... het lukte mij daardoor toch
nog om hem vlak voor de meet (chipmat) voorbij te steken.
 Boogert heeft dat vast en zeker vanuit zijn hotelkamertje
zien gebeuren, want toen ik die zondag met een bak chips
tussen de knieën en een biertje in de hand vanuit mijn
luie stoel op televisie naar de finish van de Amstel Gold
wedstrijd zat te kijken zag ik het Boogert opnieuw doen. Dit
jaar gunde hij echter de winst aan Danilo di Luca en
Tinus...... Die was vergeten Boogie het duwtje in de rug te
geven en hem de juiste aanwijzingen te geven, helaas...... Al
met al was het weer een feest om zelf de toerversie van de
Amstel Goldrace te kunnen rijden, al was het dan via de
zwarte route. Wij hebben daar overigens weinig van gemerkt.
Niemand van de 12.000 uitverkorenen reed ons echt in de weg,
er was dus nog plek zat !
Door het slechte weer hebben we wel afgezien van ons rondje
koffie met bekende Appelpunt en slagroom en wij konden binnen
de 6 fietsuren, na een totale afstand van 142 kilometer te
hebben afgelegd (door een ongeval zijn wij een klein stukje
van de route afgeweken en bleken iets afgesneden te hebben)
binnen de 6 fietsuur aan de finish met een gemiddelde van
25,5 kilometertjes per uur. Het aantal hoogtemeters kwam op
2060 meter met een gemiddeld stijgingspercentage van 4%. De
steilste helling was 15%. Door het regenachtige weer en de
Limburgse bagger (lus of zo) die daardoor rijkelijk over des
herens wegen stroomde was het afdalen niet geheel zonder
gevaar geweest en zagen de fietsen en hun berijders er uit of
ze een lange veldrit achter de rug hadden. Wie weet volgend
jaar een zonnetje en een graadje of 20 ?
De volgende rit is de Ronde van Noord-Holland.
Giant.
De belevenissen van een onervaren
amateur wielrenner in de Amstel Gold !
Ik weet niet of het de gewoonte is maar ik heb toch maar
besloten om mijn ervaringen op papier te zetten met
betrekking tot mijn eerste serieuze ronde als beginnend
cyclisist.
Toen de eerste lente zonnestralen zich aan de horizon
verschenen, werd ik gebeld of ik nog goesting had om weer mee
te rijden met Blue Train, ik was bijna vergeten dat ik nog
een racefiets had, maar ik beloofde met de eerste buitenrit
er weer bij te zijn, het zou een ontspannend ritje worden.
Achter in de schuur vond ik mijn trouwe mediterraan blauwe
racemonster weer, weliswaar onder het stof, maar na een
schoonmaakbeurt stond ik toch weer trots te kijken naar mijn
geliefde karretje.
De eerste zondag ging mij in het begin zoals gewoonlijk weer
goed af, gemoedelijk pedaleerden we door het prachtige
Noord–Hollandse landschap de dames keuvellen er rustig
op los, ik genoot met volle teugen, heerlijk zo'n
trainingsritje lekker tempootje niet te hard (gem. 35 km p/u)
ik reed gelukkig met perslucht want anders had ik nu nog
tussen Neck en Spijkerboor ergens onder aan de dijk gelegen
happend naar adem happende als een gerimpelde Rietkikker naar
lucht.
Eigelijk wilde ik de fiets meteen al over de brugreling bij
het Alkmaardermeer donderen en de pijp aan Maarten geven, maar
het vooruitzicht om de verjaardag van MartinG te
vieren in het met 3 Michelin sterren gewaardeerde café
Kipslinger (waar komt die naam eigenlijk vandaan) trok me over
de streep, al harkend en met kramp in de benen gelukte het me
toch nog op tijd bij de verfrissingpost te arriveren, met mij
waren er nog enkelen die moeite hadden het tempo bij te benen,
blij dat ik meegereden was want de warmte die ik proefde
tijdens het ten gehore brengen van het "lang zal hij leven"
deed me erg goed, in de hele kop van Noord–Holland was
te horen dat rechercheur MartinG met dubbel aa en dubbel ff
zijn 82ste verjaardag vierde, maar wat wil je als 17
koorknaapjes hun keeltjes opzetten. De dame achter de bar wist
niet hoe ze het had, en maande ons wild gebarend tot iets
minder volume, bang als ze was, dat als het gezang aan zou
houden en ze de hele dag geen klant meer in de zaak zou
krijgen. Onze MartinG nam met tranen in de ogen het cadeau in
ontvangst – een fles aftershave van het merk Hugo
Bo......ldoot – en bedankte "zijn vrienden" voor zoveel
aandacht en vrijgevigheid. Onze sponsors trakteerden ons op
Cappuccino en warm appelgebak met slagroom, jongens nog
bedankt, kortom het werd gewoon een verjaardag om nooit te
vergeten.
Nou dat was de eerste trainingsrit, na terugkomst de hele
middag voor oud vuil op de bank gelegen, mannen bedankt!
De week daar op ging het tempo nog meer omhoog en de wind was
ook nog wat steviger, sommigen waaronder ik, moesten
regelmatig lossen en het commentaar was dan ook niet van de
lucht. Gelukkig koffie!
Na aandringen van vele rijders van Blue Train om ook mee te
gaan naar het mooie Limburg en de Amstel Gold Race te rijden,
maakte ik nog de opmerking dat ik nog nooit een hogere berg
had beklommen dan de "Kippenbrug" (0,3%) in Zaandam, dit werd
met een simpele handbeweging weggewuifd alsof in Limburg niet
eens zo'n "muur" te vinden is. Ik denk dat ik een week
geleden in Edam de enthousiast makende verhalen aanhorend van
voorgaande jaren tijdens weer een trainingsrit op
zondagmorgen, in een vlaag van verstandsverbijstering heb
geroepen, "Oké ik ga mee". Slik!!!!
Met groot applaus werd mijn aanmelding ontvangen, volgens de
mannen een prima voorbereidingsrit op toekomstige bergritten,
wel werd er door diverse gegniffeld, ik voelde meteen
nattigheid, wat zal dit worden?
De nachten daarna kon ik de slaap niet vatten, woelend en
badend in het zweet zag ik mezelf al bij de eerste de beste
bergrug in Limburg met m'n tong tussen de spaken omhoog
rijden. De vele adviezen die ik kreeg (1..... t.w. .... neem
je fiets mee) waren zeer waardevol, nogmaals mannen bedankt!
Op eigen initiatief zelf maar gaan rondvragen bij diverse
jongens ten eerste dacht ik: "de politie is je beste vriend"
dus even een mailtje naar onze heer van stand, er kwam al
snel reactie en wel het volgende: "je zit duidelijk nog in de
knechtenfase ha ha ha ha ha" nou bedankt prima advies daar
kan ik wat mee, ik ging nog meer twijfelen hoe moest dit ook
ooit goed komen. Ten einde raad naar broer Gerard, welke net
thuis kwam van een bezoekje aan vriendin Odette, wat een
verademing ik werd ontvangen met koffie, boterkoek en het
regende adviezen, kreeg waardevolle tips over kleding, eten
en uiterlijke verzorging, hier kon ik wat meer. Toen ik weg
ging werden mij diverse voedingssupplementen en andere
waardevolle attributen toegestopt, ik ging met een heel goed
gevoel de deur uit, de volgende morgen naar het
–onlangs geheel vernieuwde– wielerpaleis van de
langste mecanicien van Nederland, daar werden mij ook de
nodige tips gegeven. Ruimtevaart maaltijden en dorstlessers
werden mij aangeraden en het vervangen van enkele tandwielen
van mijn Titaniumfiets om de cols in Limburg te bedwingen,
toen ik weer buiten stond overviel mij een gevoel van "wat
zijn het toch fijne jongens, het gaat allemaal goed komen".
Wat dacht je hier, van Henk (voormalig eierenhandelaar
en advocaatmaker uit Oostzaan) kreeg ik een nagelnieuw Teddy
Mercks koersshirt, tijdens het passen bleek dat er nog niet
genoeg kilo's vanaf waren, het shirt zat als een soort
bodystocking om m'n lijf, maar de komende maanden zal ik er
voor zorgen, dat in de toekomst het shirt flitsend om mijn
dan afgetraind lichaam zal zitten. Toen mijn vrouw me even
later zag staan in mijn adamskostuum zei ze "Ohh lekker dier
van me, je lichaam lijkt wel één brok dynamiet"
verwachtingsvol keek ik haar aan, waarna ze vervolgde "maar
wel met een erg klein lontje". Ahhumm! Nogmaals Martin de G.
gemaild en toch nog gevraagd of hij mij een serieus antwoord
zou kunnen geven, uiteindelijk kwamen daar ook nog de nodige
tips vandaan, en vrijdagavond kon ik beginnen met het pakken
voor de volgende morgen. Toen ik na enige tijd de woonkamer
inliep met mijn Dirk van de Broek tas schoot het op de bank
zittende gezin volledig in de slappe lach, er werd mij
gevraagd hoeveel weken ik weg ging, gezien de omvang en het
gewicht van de tas. Mijn dochter, 7 jaar wilde, de tas wegen
maar kreeg deze niet van de grond nog meer hilariteit. Het
uiteindelijke gewicht was 58 kg, wat zou dat worden als ik
een meerdaagse tocht moest rijden? Ik verontschuldigde mij
dat ik toch genoeg eten en drinken bij me moest hebben, want
ik moest en zou goed eten en drinken dat was door de mannen
als belangrijkste punt aangegeven.
 De volgende morgen om 05.00 uur wekker, Bob verscheen precies
op tijd, fietsje op de Twinnylood en rijden maar. Met de
prettige stem van de routeplanster, dirigeerde ex
nieuwslezeres Tanja Koen ons naar Muiden waar Dirk, Martin en
Daan zich bij ons zouden voegen. Martin en Daan draaiden
precies op tijd voor ons in Muiden bij Dirk voor de deur,
Dirk bood aan om met zijn auto te gaan, en onze Maccloud
normaal gewend aan 1 pk tussen de benen zag zijn kans schoon
en dook direct achter het stuur van de BMW met bijna 200 pk.
En als de Maccloud van de 21ste eeuw stuurde hij trots de
bolide over Nederlands wegen, ook moet gezegd worden dat hij
zich voortreffelijk aan de snelheid hield. De
weersvoorspelling was prima, 20% kans op regen –dat
hadden we onderweg al gehad dachten we– en een graadje
of 18, later zou blijken dat de 18 graden over 3 dagen
verdeeld moest worden, maar ja dat wisten we voor vertrek nog
niet. Kijkend naar de lucht die al begon te breken werd door
4 man besloten in korte broek te gaan, Bob nam het besluit om
de lange broek aan te doen wat achteraf de beste beslissing
was want het regende vanaf de start 09.00 uur tot ongeveer
13.00 uur. Vertrek van P3....
Naar de start, MartinT opgepiept, en de rit kon beginnen,
nou onze Maccloud heeft me met woord en daad ter zijde gestaan
met opbeurende woorden als ik er weer eens doorheen zat, ik
zal er een paar noemen:
- Waar bleef je nou? De bezorgtassen van de zaterdag
Telegraaf hangen nog over je bagagerek! Als je een lekke band
krijgt dan rij je op je achtertandwiel !
- Ben je bij een wandelclub gegaan (3x) je moet nodig aan
een nieuwe fiets, want dat brok pijp stijg ijzer kan echt
niet meer en als je hem naar de sloop brengt, dan levert de
oud ijzerprijs al de helft op van een nieuwe fiets.
- Wat doen die 2 wasknijpers (commantrices) nou daar op het
frame (was Daan B.)
- Ik wist niet dat je met klompen op een racefiets kon
- Waar heb je die kleding nog op de kop weten te tikken?
- Waar heb je nou weer koffie gedronken Knechie ?
- En....natuurlijk niet te vergeten, de bekende Bluetrain
kreet "HOMOOOOO"
Nou zoals je leest, niks anders dan opbeurende woorden, en
dan te bedenken dat dit de eerste keer was dat ik in het
hooggebergte reed. Ik zal enkele moeilijke momenten memoreren:
de eerste klim volgens mij de Gulpenerberg, ik werd door de
serieuze jongens gewaarschuwd, "van pas op hier meteen om de
bocht begint meteen een pittige helling". Dus ik schakelde
alvast wat en de klim kon beginnen, Dirk reed voor me dus ik
zat lekker uit de wind (zoals gewoonlijk) echter toen ik de
bocht omkwam doemde er een muur op waarvan ik het bestaan
nooit had verwacht in Nederland. Ik schakelde nog een keer en
nog een keer en ... Jezus ik heb er niet meer, Dirk reed
gewoon door en ik zag de kilometerteller terug te lopen
14... 6... 5... dat was het dan, ik slingerde van links naar
rechts over het parcours, het bord Topklim 100 meter verscheen
en met alles wat er nog in m'n tengere lijf zat kwam ik toch
nog boven. De mannen wachten op de top en lachend werd me
medegedeeld dat dit pas het begin was, slik!! Het verdere
verloop van de rit zal ik jullie grotendeels besparen, maar
enkele "klimmetjes" zijn nog wel het memoreren waard te noemen
zijn de IJzeren Kuitenberg, het Caubos, waarschijnlijk haal
ik het een en ander door elkaar maar door de vermoeidheid,
maar dat moeten jullie me maar niet kwalijk nemen. Wat ik wel
met 100% zekerheid nog weet dat er op het 3–landenpunt
sneeuw lag, maar toen ik de top bereikte was het zwarte
sneeuw, en dat was wel weer vreemd.
De peristaltische beweging in de darmen begon bij sommige ook
op te spelen, in aanloop naar de top kreeg ik te maken met
behoorlijke krampen, helaas ik moest er even één
laten waaien, –niets menselijk is me vreemd– nou
dat heb ik geweten, diverse rijders welke ook een kleine stop
hadden ingelast doken van schrik achter bomen weg of in de
naastgelegen drooggevallen greppel, natuurlijk had Unsere
Alte ook weer commentaar volgens hem had de toren op het
3–landenpunt een uitslag van links en rechts van een
procent of 8. Dirk waren we ook enige minuten kwijt, maar die
kwam met een opgelucht gezicht even later uit de Dixie,
volgens eigen zeggen kon de cabine meteen naar de stort want
na zijn bezoek stonden de wanden helemaal bol en was deze
ernstig ontwricht.
 Dan eindelijk de finish boven op de Grebbeberg, ik werd door
de mannen met veel enthousiasme onthaald en de felicitaties
waren niet van de lucht na het volbrengen van mijn eerste
bergrit. Medailles en bloemen werden in ontvangst genomen, en
trots reden we met onze net verkregen zilveren plak naar de
parkeerplaats terug, 10 kilometer verder, goed georganiseerd.
Parkeerplaats P3, een grasland waar de reeds vertrokken
rijders een spoor hadden getrokken, het gras was er afgereden
en het pad bestond uit een crossveld waar menige crossmotor
grote moeite zou hebben er door heen te komen, gelukkig was
de wagen van Dirk voorzien van Fourwheeldrive want anders
hadden Bob en ik daar nog gestaan. Er werd besloten om de dag
nog even door te spreken onder het genot van een borrel, we
belanden in de stamkroeg van Dirk, een gezellig
dorpseetcafé, het ene na het andere biertje werden
aangesleept en in rap tempo verdwenen deze in de droge kelen,
de maaltijd was meer dan voortreffelijk t.w. gehaktbal met
een salade en Belgische aardappels, alles ging schoon op. Ik
werd nog even door de mannen door de mangel gehaald –
ze pakken altijd de lulligste– met wederom als grootste
animator onze net gekozen Benadictus MartinG, op 1 vraag
over het gebruik van Viagra moest hij het antwoord schuldig
blijven, wat meteen voor hem wel erg pijnlijk was, ik wil hem
niet in diskrediet brengen dus ik laat er niets over los.
Er is een tijd van komen en gaan, en de tijd van gaan was nu
gekomen, wat erg jammer was want een gereïncarneerde
Manke Nelis met band betrad net het etablissement om wat
muziek ten gehore te brengen, maar een ieder was wel toe aan
wat liefde en masaasje van het vrouwtje thuis en aldus werd
besloten om huiswaarts te keren. Maar alle gekheid
daargelaten, MartinT, Bob, MartinG,
Daan en Dirk, ik wil graag zeggen dat ik
een geweldige dag heb gehad, met veel humor en gekkigheid, de
saamhorigheid onder elkaar, de manier waarop mij elke keer
weer moed werd ingepraat als ik er weer doorheen zat en hoe
ik door jullie om de beurt weer werd teruggebracht naar de
groep heeft me erg goed gedaan, zeker na mijn lekke band, wat
een samenwerking. Ik heb genoten!
Wim van Est jr.
Naar boven
|
