| Blue Train Bike Club |
Zaanstreek/Waterland |
| Verslagen 11–stedentocht: |
|
| Donderdag 19 augustus 2021 |
Op donderdag 19 augustus 2021 hebben HansD, FrankC, FrankS, Erick, WillemS, MartinT, Gerard, Wijb, Dirk en Bob de elfstedentocht gereden. De eerste 6 genoemde personen deden dat voor de eerste keer. De laatste 4 hebben de tocht al heel veel maal gereden.
Dit jaar was door de Corona er een bijzondere editie. Je kon met een app op je telefoon stempelen en de rit hoefde niet per se op de tweede pinksterdag verreden te worden. De route was ook iets anders dan normaal.
Ondanks het matige weer hebben we toch een prima dag gehad. De regen zat vooral in het eerste deel van de rit. Gelukkig stond er weinig wind en was het niet koud. Op onze vaste stopplaatsen waren we gelukkig niet drijfnat en konden we dus in Dokkum koffie met gebak nuttigen en in Bolsward een stevige lunch weg werken.
Na afloop gingen we weer naar Oostzaan waar we heerlijk hebben zitten dineren bij de plaatselijke Chinees. De mannen die hun eerste elfstedentocht hebben gereden werden uitgebreid in het zonnetje gezet.
Al met al een heel leuke dag.
Naar boven
|
|
|
| Maandag 21 mei 2018 |
Het is weer de vaste 2e Pinksterdag dat een aantal BTBC-ers in de auto stappen en naar het mooie Friesland rijden. Dit jaar zijn Piet, broeders Willem en Gerard, Ron, HansT, Bob en Wijb (moi) de gelukkigen om op deze stralende dag te gaan starten aan de 240 km van de ELFSTEDENTOCHT.De gezamenlijk groepsinschrijving, goed verzorgd door Bob, werd met een starttijd uit Bolsward om 07.00 uur als een perfecte tijd gewaardeerd. Om 05.15 werd er verzameld voor het voormalig Weeshuis in Oostzaan vanwaar we met opgeladen fietsen naar Bolsward vertrokken.
Aangekomen bij de voor ons favoriete afslag (niet te ver van het startpunt) werden we door een vrijwilliger naar een weiland gedirigeerd. Op deze boerenafslag hadden al ca. 10 auto's een plek gevonden en wij parkeerden onze auto's mooi in lijn langs het weiland. Tot onze schrik verscheen er plotseling een tandeloze, schreeuwende boer, die ons voor "rotte vis" uitmaakte en of we maar subiet wilden oprotten daar hij het pad ging afsluiten en de verblijvende auto's onder de giermest zou spuiten. Na voorzichtige pogingen leek het toch verstandig een nieuwe plek voor de auto's te vinden. Gelukkig waren we ruim op tijd.
Enkelen van ons hadden wind- of bodyjack en armwarmers aan. We gingen bij een temperatuur van ca. 12 graden 06.30 richting startvak in Bolsward. Net 100 meter onderweg riep er iemand: "Gerard waar is je helm"? En ja hoor die lag nog in de auto. Het zal de spanning zijn. Een paar jaar geleden wilde Gerard op z'n gewone sportschoenen wegrijden.
Ca. 07.10 werden we achter de muziek aan door Bolsward geleid en ging de BTBC van start. Het was voor de meesten van ons bekend terrein. We hadden hem allen al meerdere keren gereden.
HansD en Karin hadden gemeld dat ze ook naar Friesland zouden komen om de 2e lus in het parcours van 95 km ook mee te fietsen. Het ging deze twee uiteraard om de after party!
Het eerste uur werd er door Bob meteen goed snelheid gemaakt. Hierdoor kwamen wel wat protesten uit het achterveld. Na enige discussie werd er toch een mooi tempo gevonden waar iedereen happy mee was. Het feit dat als de eerste van de groep soms 3 à 4 rijen dikke fietsgroepen inhaalt met 32 km/uur, het voor de 7e van onze groep nodig is om 45 km/uur te gaan rijden om de groep weer in te halen. Dat kan erg frustrerend werken en extra vermoeien, terwijl de gemiddelde snelheid niet beter wordt.
In Harlingen werd relatief vlot gestempeld en ging het vlotjes richting Franeker. In Holwerd werden we geconfronteerd met een 1 à 2 km fietsfile voor het binnengaan van het stadje. Door het mooie weer waren er weinig afzeggingen, dus rijden er waarschijnlijk het maximale aantal deelnemers van 15.000 personen.
Onderweg sprak Bob nog een rijdend voorbeeld aan, de man was 77 jaar en fietste deze dag zijn 60e Elfstedentocht. De eerste had hij gereden toen hij 15 jaar oud was. Later hoorden we dat er 7 deelnemers waren die voor de 50e keer deelnamen. Zelf was dit voor mij de 31e keer, dus we zijn benieuwd waar het uiteindelijk op gaat uit komen. Gerard, Bob en Piet hebben ook al allen tussen de 15 en 25 keer meegedaan.
De temperatuur liep lekker op en met een oosten tegenwindje gingen we in vlot tempo richting Dokkum. Er was een mooi nieuw gedeelte in het parcours opgenomen langs de waddendijk wat echt een verbetering was t.o.v. de oude route. In Dokkum aangekomen, waar de stempelpost was verplaatst naar andere locatie, vonden we na het stempelen een mooie stek voor de koffie met Red cake en Cheesecake gebak. We zaten subliem in het zonnetje en genoten van de fantastische entourage. Wat is Friesland mooi!
Na de koffie vol gas voor het windje retour via Leeuwarden naar Bolsward. Het gemiddelde vloog omhoog en dit deel was echt fantastisch genieten. Aangekomen in Bolsward zagen we Harry Klaver die met vriendin en vader ons kwam aanmoedigen en de BTBC veel succes wenste voor de 2e lus in de middag.
Hans en Karin waren al vertrokken. We aten uitsmijters en broodjes gezond en vervolgden met goede moed onze rit. Dit jaar hadden we veel geluk met de bruggen en hebben ook weinig ongelukken gezien, wat wel verschilde met andere jaren als het slechter weer was. Er werd door WillemV, Ron en Piet nog lekker doorgetrokken en zo pakten we allemaal nog ons deel van het kopwerk.
Ergens langs het IJsselmeer stond de fanclub van Willem: Marion en Astrid. Ze traden op als rondemiss en Willem ging aangesterkt, fluitend het laatste stuk afleggen met dank aan deze enthousiaste supporters.
Bij HansT ging het tempo halverwege de middaglus wel zij tol eisen en ook kreeg Bob na Stavoren last van zijn kwaal, waardoor we wel tot enige voorzichtigheid werden gemaand. Ook liep de achterband van Bob zijn Pinarello racekanon langzaam leeg. Gelukkig troffen we na een dichte fietsenwinkel een supporter met een hogedrukfietspomp, dus kon de weg worden vervolgd. Later nog eenmaal een gaspatroon gebruikt en Bolsward kwam in zicht.
Het laatste uurtje werd voor een aantal van ons nog wel even goed doorbijten, maar met een compliment voor het groepsgevoel en samenwerking kwam de groep met 7 man over de finish waar we hartelijk onthaald werden door hans en Karin. Met de bekende emoties feliciteerden we elkaar met het uitrijden van de rit, er werden bier, water en de glanzende medailles opgehaald en een fantastische dag nog even buiten de finishtent gememoreerd.
Vlot reden we ca. 19.00 uur weer richting Oostzaan. Er werd Thai besteld bij het beste Thais restaurant van heel Noord-Holland: KRUNGTHEP. En onder het genot van een laatste biertje werd bij Gerard in de tuin een TOP dag afgesloten.
Wijbrand (Dit jaar de nestor van het stel)
Alle foto's van deze dag vind je hier
Er is ook een filmpje gemaakt van de noordelijke lus tot Bartlehiem.
Naar boven
|
|
|
| Maandag 9 juni 2014 |
Ondanks dat we elk jaar zeggen "het is te lang" en "we hebben
het al zo vaak gedaan", staan er toch weer 5 Bluetrainers
aan de start in Bolsward: Dirk, Piet, RonJ, Gerard en Bob.
 Deze keer kunnen we extra vroeg starten, omdat de meesten
een vroege kaart hebben en anderen kunnen profiteren van de
kaart van de mensen die verstek laten gaan. Om 6.20 uur lopen
we bij droog weer en een graadje of 15 achter de muziek aan
richting de startstempel. Afgesproken was om in de nieuwe shirts
met het witte boordje te rijden. 3 Man hebben dat ook daadwerkelijk
aan. RonJ heeft in de zenuwen het verkeerde shirt van de stapel
gepakt en de WhatsApp van Dirk delete automatisch het verzoek
om dit shirtje aan te trekken en pakte gewoon zijn eigen
Alteris shirt uit de kast. In ieder geval zijn we wel
donkerblauw gekleed.
Tot Dokkum is het druk en passeren we grote groepen fietsers op de
smalle fietspaden. Daar waar het breder is, profiteren we van
2 mannen uit De Rijp die tegen de wind in 35 blijven rijden.
Vlak voor Holwerd geven ze op en nemen we zelf de rest voor onze
rekening.
 In Dokkum drinken we op ons inmiddels vertrouwde stekkie een
bak koffie met een appelrondje met slagroom. Dirk kan het goed
vinden met de vrouwelijke bediening en noteert wat telefoonnummers
om volgend jaar weer op tijd plaatsen te kunnen reserveren.
Piet straft een poging tot voordringen bij het toilet af door zeer
uitgebreid te gaan zitten. De arme voordringer is niet te benijden
als hij eindelijk aan de beurt is. Als we Dokkum uitrijden, horen
we een ambulance met grote snelheid het centrum inrijden.
We vervolgen dan onze weg met schuin wind mee richting de Friese
hoofdstad. Piet, duidelijk opgelucht, neemt de kop en met een mooie vaart fietsen
we langs de Dokkumer Ee. Bij Bartlehiem delen ze appels uit en
fietsen we even een rustig tempo.
Vanaf Leeuwarden fietsen we een iets andere route. We blijven nu
eerst ten noorden van de A31 om er hem dan voorbij Marsum onderdoor
te gaan. De snelheid wordt opgevoerd en als we een groepje achterop
rijden die maar iets langzamer dan wij fietsen, besluiten we daar
achter te blijven. Geen slechte beslissing blijkt, want de mannen voeren
de snelheid op tot 42-43 km/u. Gerard en Piet kiezen er voor om in hun
eigen tempo te rijden tot Bolsward. Ook RonJ vindt het wel welletjes, zodat
Dirk en ik samen de mannen blijven achtervolgen. Vlak voor Wommels
zit een fotograaf van Sportplaat langs de weg die de nodige foto's van ons
schiet.
Uiteindelijk vinden we elkaar weer op een terras in Bolsward, waar we de lunch
gebruiken. Deze keer neem ik geen uitsmijter, want dat heb ik vorige keer tot
stavoren zitten opeten. Dirk en ik kiezen voor een pistoletje Gezond.
 Met nieuwe energie gaan we op weg voor de 2e ronde. Meteen hebben we wind tegen
richting Sneek. Vlak voor IJlst krijgt Piet de enige lekke band van de dag.
M'n gaspatroon werkt deze keer goed, dus in een mum van tijd heeft Piet
weer een keiharde band.
Na IJlst moet ik even stoppen om het magneetje in mijn spaak te verzetten. Er werd
namelijk geen snelheid meer gemeten. De rest van de mannen fietst door, dus ik
moet een gat van 500 meter dichtrijden. Eenmaal wind mee is het gat snel gedicht.
Met denderende vaart gaan we door het merengebied om uiteindelijk in Oude Mirdum
ons vochttekort aan te vullen met koude cola.
Naar Stavoren hebben we wind mee en onderweg worden we bijna van de weg gereden door
een auto die vond dat we niet snel genoeg opzij gingen. Bij Stavoren staat de brug open,
de enige die dag.
De laatste 30 kilometer naar Bolsward hebben we weer wind tegen en bij de meesten
is het beste er wel af. Toch kunnen we de snelheid op 31-32 km/u houden, zodat we uiteindelijk
met een mooi gemiddelde van precies 31 km/u de finishstreep passeren.
 De kruisjes worden in ontvangst genomen en buiten in het zonnetje laten we het
koude bier goed smaken. Terug bij de auto nemen we afscheid van Dirk en RonJ.
Piet, Gerard en ik hebben met het thuisfront gebeld en we spreken af om met
partners bij
eetcafé Oostzaan te gaan eten. Hans en Karin zijn ook van de partij.
Dit was weer een 11-stedentocht om in het boekje te schrijven. Prachtig weer
en iedereen heeft prima gereden. Onder de Oostzaanse kerk
evalueren we de lange dag nog eens.
Volgend jaar weer? Er zullen vast wel weer wat Bluetrainers zo gek zijn.
Bob
PS. Dirk heeft dit jaar officieel zijn 10e 11-stedentocht gefietst.
Alle foto's van deze dag vind je hier
Naar boven
|
|
|
| Maandag 20 mei 2013 |
 Als een van de slechtste verslagenschrijvers van de Blue
Train doe ik eindelijk ook een poging om een verslag te maken.
Elk jaar zijn er de vragen zoals: waarom vinden we dit na al
die jaren nog steeds leuk?
Mijn persoonlijke motivatie zit misschien niet in mezelf maar
meer in de andere teamleden. Drie jaar geleden reed ik mijn
25e Elfstedentocht in Friesland en dacht daar een speciaal
kruisje voor te krijgen. Echter, met de toen ook meerijdende
ceremoniemeester Piet om het uitreiken op te luisteren
met een heldenverhaal, was de terleurstelling verschrikkelijk
groot om te horen dat je minstens 30 maal gefinished moet zijn
voor dit "gouden" kruisje.
De weersvoorspellingen waren erg slecht en een aantal van onze
vaste rijders, hebben op de zondag voor Pinkster gereden om
toch zeker te zijn van wat trainingskilometers voor de trip in
september (zie verslag Hans ).
 Mede door het feit dat verschillende weersites een
optimistischer beeld gaven over de Pinkstermaandag is Bob in
alle vroegte afgereisd voor een start om 05.08 uur en de
laatslapers vertrokken om 6 uur uit Oostzaan om even voor half
8 in Bolsward te starten. Dit waren WillemV en Gerard,
RonJ, Harry, Piet en gebroeders Twin Dirk
en Wijbrand, in totaal dus 7 mannen.
Met Piet in de auto op de heen weg werden we getrakteerd op
verse koffie in de automobiel om al een beetje wakker te
worden. Tijdens de rit kregen Ron en Willem te maken met een
bijna lege tank en dichte benzinestations op de afsluitdijk!
Dirk had zelfs een nacht in Harlingen doorgebracht om daar in
celibaat goed te kunnen rusten voor de grote rit!
We hadden een verzamelpunt op de parkeerplaats voor de afrit
Bolsward. Later parkeerden we op de bekende plek waar kleding
en fiets klaargemaakt werden voor een dag "echt" trappen.
De ochtend verliep voorspoedig. Wij reden allen in korte broek
en Harry in een kanariegele maillot van werkgever Jumbo. Er
werd lekker doorgetrapt bij een zeer gering windje.
 Koffie met appelgebak was er op de vaste plek in Dokkum,
daarna via de bekende plaatsen retour naar Bolsward als
afsluiting van het eerste deel van de ronde.
Daar werd geluncht met een lekker broodje beenham. Daarna werd
de fiets weer beklommen voor het 2e gedeelte van de rit van
230 km.
Helaas ging het na 10 minuten motregenen wat later over ging
in spontane regenbuien. De lol werd wat minder en de laatste
80 km is het niet meer droog geweest!
Tussentijds kregen we van Bob een smsje dat hij inmiddels
droog binnen was om iets over 2 uur en ondertussen alweer naar
Oostzaan onderweg was.
Het resterende peloton kwam om 17.15 over de finish en heeft
3 maal oponthoud gehad door valpartijen van andere renners.
Eenmaal zijn we gestopt voor de wiellagers van "grote" Willem
die helaas onderweg niet konden worden vervangen. Eerst
piepte het als een schreeuwend varken, terwijl er 's middags
met de watersmering bijna geen geluid meer te horen viel.
Ron J. was een van de sterkste in het veld, terwijl Gerard ook
flink kopwerk heeft verricht om het gemiddelde boven de 30 te
houden.
Willem reed eind van de dag nog een paar dozijn volgers uit
het wiel toen de snelheid naar de 40 km/uur werd opgevoerd.
Kortom: allemaal fantastisch gereden met tevreden gezichten,
biertje in de ontvangsttent en een snelle hap bij een
chauffeurscafe bij Zurich.
Ca. 20.30 uur zijn we weer allemaal binnen de poort!
Mannen bedankt voor de 28e medaille! Volgend jaar vragen we
ons weer af: waarom vinden we het nou zo leuk?
Wijbrand, emeritus CEO
Kort verslagje van Remi: Eigenlijk was mijn belangrijkste
motivatie om zo vroeg te starten het ontwijken van de
immense drukte. Ik heb er een hekel aan om zo dicht op al die
medefietsers te rijden.
 Om 5.08 uur starten is een aparte
ervaring. De auto kon ik op pole position parkeren en met
alleen groep 1 voor me (600 fietsers) vertrek ik samen met
groep 2. Met de 142 kilometer van een dag eerder in de benen,
dwing ik
mezelf rustig aan te doen. Desalnietemin heb ik het idee dat
ik in Harlingen de meesten van de 600 gepasseerd ben.
De stempelaars schrikken wakker in een uitgestorven straat.
Tot Holwerd kom ik nog maar sporadisch een fietser tegen en
moet opletten dat ik niet verkeerd rijd. Voor Holwerd sluit
ik me aan bij 3 andere fietsers en samen rijden we met een
gangetje van 37 km/u naar Dokkum. Daar blijken toch al aardig
wat fietsers gearriveerd te zijn.
Dan blijkt het grootste
nadeel van zo vroeg starten: wachten bij de tijdcontrole. Ik
moet me bijna 3 kwartier vermaken op het plein van Dokkum.
Na appeltaart met koffie en nog een blikje cola, zie ik
langzaam allemaal fietsers arriveren die ik in de ochtend
gepasseerd ben. Om het niet koud te krijgen trek ik mijn
regenjack aan. Om 8.08 mag ik eindelijk verder. Ik neem me
voor om rustiger te fietsen om weer zo'n lange wachttijd te
voorkomen. Na Leeuwarden begint het te regenen en fiets ik op
met iemand die de oetztalmarathon gefietst heeft. We wisselen
wat ervaring uit en voor dat we het weten zijn we al in
Bolsward.
 Na de zoute soep is het toch weer een half uur
wachten. 10.23 uur gaat de reis verder. In Oudemirdum stop
ik even om wat te eten en te drinken. Met nieuwe energie rijd
ik de dijk op richting Stavoren, waar ik al snel een mannetje
of 8 achter me heb. Tot Stavoren is niemand genegen de kop
over te nemen. Wederom is het wachten geblazen tot 13.08 om
aan de laatste 30 kilometer te beginnen.
Plotseling krijgt
iedereen het op zijn heupen en begint als een gek te koersen.
De Blue Train op woensdagavond is hier vergeleken niets bij.
Kennelijk wil iedereen vooraan in het peloton de finish
passeren. Tot Hindeloopen rijd ik mee en gaat het boven de
40 km/u. Dan begin ik toch echt de kilometers in mijn benen te
voelen en besluit de laatste 2 etappes normaal uit te fietsen.
Maar de ontketende meute wordt voor me bij Workum vanwege een
openstaande brug omgeleid. Ik zie de brug dalen en kan net
onder de opengaande bomen de gewone weg volgen (ik heb
trouwens voor het eerst geen enkele brug tegen). In Workum
passeer ik rechts van me de
alternatieve brug, ook open, en de hele meute staat aan de
andere kant
te wachten. Ik zwaai beleefd.
Bij Bolsward hebben ze met snot in de ogen me weer bijgehaald
en ben getuige van een ware eindsprint op het laatste rechte
stuk.
Na mijn kruisje opgehaald te hebben zie ik honderden
fietsers voor de soep wachten die net vanuit Leeuwarden in
Bolsward gearriveerd
zijn en dus nog 90 kilometer voor de boeg hebben.
Ik ga snel naar de auto, kleed mij om en stop alles in de
auto. Ik heb het portier nog niet gesloten of het begint
serieus te regenen. Ik heb medelijden met de laatstarters.
Na een bijzondere dag rijd ik half vier het garagepad weer op.
Dr. Bob
PS. Resultaten van de Garmin vind je hier
Alle foto's van deze dag vind je hier
Naar boven
|
|
|
| Maandag 28 mei 2012 |
 Deelnemers: Twin Wijb, Ron J, Wullum, Hans T, Bob,
Ron v H en Twin Dirk. Bijna deelnemer: Gerard (niet op foto)
Na op de vooravond van het friese evenement nog plotseling
vernomen te hebben dat Gerard op dringend advies van de
plaatselijke (vrouwelijke) teamarts te horen had gekregen dat
hij vanwege de nog steeds aanwezige schouder/nek blessure
beter kon passen voor deze monstertocht van 240 km, bleven er
uiteindelijk 7 mannen over. Wijb memoreerde in de mail op de
avond vooraf aan nog iets over het traditioneel '' nemen van
een bokkie'' door Gerard en iets van maandagochtend een uurtje
langer wat activiteit met zijn Ineke te kunnen hebben. Ik weet
even niet of hier een relatie tussen gezocht moet worden maar
dat laat ik maar even aan de vrije denker over. Verder had
HansD al weken gepland om die dag er eindelijk eens met
twee vrouwen vandoor te kunnen gaan (Karin en Ineke) maar ook
hij kwam al snel van een koude kermis thuis, Gerard had
blijkbaar diezelfde vooravond hier toch een wat
'' unheimisch '' gevoel over gekregen en had vervolgens
besloten om zich bij dit trio aan te sluiten om tegen de
middag vanaf Bolsward de tweede lus te gaan rijden (90 km),
tja Hans sommige geneugten, gepland of niet blijven slechts
een illusie.
De volgende ochtend werd er rond 05.45 uur verzameld op het
marktpleintje tegenover het weeshuis, althans in ieder geval
door 6 personen, Dr.Bob (mister multimedia himself) had
blijkbaar als enige in de vooravond de laatste mails niet
gevolgd en stond derhalve nog op de oude verzamelplaats
oftewel bij Gerard voor de deur. Achteraf meldde Bob wel wat
vreemde geluiden bij Gerard vernomen te hebben, zo had hij het
over een krassend/bonkend getik, hoe dan ook het zal vast iets
met de hoorns van '' het bokkie '' te maken hebben gehad. Het
zou weertechnisch een prachtige dag worden en uiteindelijk
vertrokken we na nog even snel een bakkie bij Wijb te hebben
genomen om iets over zessen richting Friesland. Dirk was
rechtstreeks vanuit Muiden vertrokken maar was blijkbaar al zo
zenuwachtig voor deze tocht dat hij vlak voor Amsterdam
erachter kwam dat zijn startkaart nog thuis lag en moest dus
nog even rechtsomkeert, maar sloot even later, na z'n turbo
even gekieteld te hebben op de A7 weer gewoon aan. Zoals te
doen gebruikelijk had Wullum natuurlijk weer last van enige
winderigheid in de ochtend met als gevolg dat de ramen van de
bus van Ron J binnen afzienbare tijd volledig beslagen raakten
en Ron zelf met enige braakneigingen het voertuig onder
controle moest zien te houden.
Eenmaal aangekomen op de plaats van bestemming dacht Wullum
met dat imposante, robuuste lijf weer de truckendoos open te
kunnen trekken door de afzetting even te verplaatsen en
daarmee gelijk twee extra parkeerplaatsen te kunnen
realiseren, helaas niets was minder waar want deze actie werd
gelijk afgestraft door een vrouwelijke afgevaardigde van de
plaatselijke organisatie, ondanks alle charmes en ook niet
charmante opmerkingen wilde zij van geen wijken weten en hield
voet bij stuk, vertrekken met die handel. Nadat Wijb de
frustratie enigszins had gecompenseerd door met de Cayen even
schuin met iets teveel gas achteruit te hebben gereden waarbij
de reeds kunstmatig gecreëerde parkeerplaats gelijk
omgeploegd was, hebben we de auto's toch maar verderop gezet.
Even snel wat plaatjes geschoten en snel naar de start gereden
alwaar wij uiteindelijk zo rond 07.45 konden vertrekken.  Het
was maar goed dat Bob een bel op z'n fiets had (overigens niet
voor de overige fietsers die dag, die werden er knettergek
van) want het was tijdens de eerste lus een behoorlijke
inhaalrace, waarbij de autoweg ook soms erg handig was voor de
bluetrain formatie om weer wat colonnes voorbij te kunnen
rijden. Na 80 km gereden te hebben en toe aan de gebruikelijke
versnapering (koffie en een appelrondje) in het schone Dokkum
konden we met wat schuiven en ronselen onszelf een plek
toebedelen op het zonovergoten terras, een plaats was echter
vergeven aan een dame die opgesloten tussen die dampende,
bronstige herten gewoon op haar plek bleef zitten en
aanvankelijk aangaf hier ook geen probleem mee te hebben. Ik
zal niet herhalen wat er tijdens dat koffie half uurtje
allemaal over tafel kwam maar het was uiteraard de voor ons
gebruikelijke '' vrouwvriendelijke ' kost. Het ene moment zag
ik haar glimlachen maar de meeste keren zag ik haar toch met
enig schaamrood op de kaken haar hoofd ligt wegdraaien en
vermoedelijk dacht ze achteraf dat ze waarschijnlijk toch de
verkeerde keus gemaakt had door gewoon te blijven zitten, ach
ja shit happens en zo hoor je nog eens wat.
Gedeeltelijk ontladen (mondeling dan) en aangesterkt door het
prima smakende appeltaartje en koffie vervolgden we de rit
richting lunchlocatie Bolsward.
 Opvallend was de rol van Wullum die ons normaliter met z'n
torso (windscherm) toch wel altijd uit de wind rijdt (althans
zo brengt hij het wel), maar dit keer was hij tijdens de rit
enerzijds opvallend rustig en anderzijds druk met het zich
verschuilen in de groep (het Boretti virus??, mogelijk
opgelopen bij de '' andere '' vrienden??), maakt overigens ook
niet uit. Je neemt een vriend gewoon op sleeptouw, ook al is
dat gedurende 239 km, samen uit samen thuis. Nadat Ron J lek
had gereden en Wijb met Hans T hadden besloten om maar alvast
rustig door te rijden, had het overige deel van de ploeg na de
reparatie een serieuze opgave, namelijk die twee verkenners
voor Bolsward nog even in te halen. Het kan niet anders dan
dat het vooruitgesnelde duo zichzelf '' rustig '' het vuur uit
de schenen heeft gereden want dit leek aanvankelijk voor de
rest een onmogelijke klus. Blik op oneindig, diep in de
beugels, samenwerking en volharding waren de ingrediënten
die uiteindelijk toch doorslaggevend waren om die twee boefjes
vlak voor Bolsward nog in te kunnen rekenen, erop en erover.
Iets minder waren de relatief lange wachttijden bij de diverse
stempelposten maar gelukkig heeft Bob ook daar inmiddels wat
ervaring in opgedaan, sneeky manoeuvreerde hij ons langs
diverse sluiproutes waarmee we geregeld honderden plaatsen
tegelijk opschoven en quasi nonchalant weer ergens in de rij
aansloten. Nadat we in Bolsward de nodige uitsmijters en
stevig belegde broodjes naar binnen hadden geschoven vergezeld
van diverse drankjes konden we ons opmaken voor de laatste
90 km. Bob had bij een van de volgende stempelposten nog even
last van een fata morgana, hij dacht namelijk de stempel
ontvangen te hebben van onze welbekende '' Doutzen '' waardoor
hij even niet meer in de gaten had dat de rest van de ploeg al
weer vertrokken was. Met de kin op het stuur en schakelend op
de grote molen moest hij het gat weer dichten.  Bijzonder
pittig was het stuk over de dijk naar Stavoren en Hindeloopen
waar we de wind volop tegen hadden en ons '' windscherm ''
wederom in geen velden of wegen in de frontlinie te vinden
was. Rond 17.45 uur kwam de bluetrain formatie voltallig over
de finish en werden we onthaald door Karin, Ineke, Hans en
Gerard. Na de nodige gele rakkers naar binnen te hebben laten
glijden, Dirk zijn verslag had afgerond bij een plaatselijke
journalist en Wullum weer van het zuurstof losgekoppeld was,
zijn we later op de avond in Oostzaan bij de chinees nog even
wat gaan eten.
Zoals te doen gebruikelijk werden aldaar de diverse details
van de dag nog even grondig besproken.
Mannen, prima gereden, het blijft een takkeneind maar het was
een absolute topdag waarvoor dank. Speciale felicitaties gaan
uit naar Wijb die met slechts 2 x 60 km voorbereiding aan deze
monsterklus begon, grote klasse !!.
Ron
PS. Resultaten van de Garmin vind je hier
Naar boven
|
|
|
| Maandag 13 juni 2011 |
 Deelnemers: HansT – Wijbrand – Ron
J – WillemV – Bob – Dirk
In de weervoorspellingen daags voor de rit werd droog weer en
windkracht 2–3 beloofd door de Friese weergoeroe Piet
Paulusma. Thijs, de zoon van Dirk, moest verstek laten gaan
omdat hij studieverplichtingen had. Ik denk laat mij de kaart
maar overnemen gezien de voorspellingen, dus donderdag mij
aangemeld bij de groep, zodat ik de jongens lekker uit de
wind kon houden, vinden ze altijd prettig!
 Zondagavond laat thuis na een leuk weekend met m'n meisje op
de Veluwe, fiets geprepareerd, voeding gemaakt enz enz wekker
gezet en tussen de lakens.
Om 05.30 uur gaat de telefoon, het is broer Gerard (The
Elefantmen) "Ik ga niet, het is veel te slecht, te veel wind
en er komt nog veel meer regen", ik protesteer nog met iets
over koffie en een uitsmijter maar hij bleef bij zijn
standpunt. Op de achtergrond hoor ik Ineke roepen Gerard "kom
je nog!" en met een korte "succes" gooit hij de hoorn op de
haak.
Bij mij slaat ook de twijfel toe maar ik besluit toch maar te
gaan, hopende dat de anderen ook wel zoiets hadden van we
gaan niet.
Ik word opgehaald door Ron. Die is ook niet bepaald
enthousiast is, aangekomen bij het huis van Gerard staat daar
Bob, Hans en Dirk, ik vraag wat doen we? Ze kijken me aan of
ik van een andere planeet kom, "it kiet oan" is het enige wat
ze zeggen.
Wijbrand voegt zich bij de groep en zegt "we gaan het mooie
weer tegemoet", nou dat was het, ik moest er aan geloven.
 Onderweg over de Afsluitdijk was de Zuiderzee donkergroen en
de bewolking boven Friesland kleurde van lichtgrijs naar
donkergrijs tot zwart, en de Nuon was bezig afgewaaide wieken
van de windmolens te verzamelen. Bij aankomst in Bolsward
reden we weer naar onze vertrouwde stek waar we altijd netjes
de afzetlinten verplaatsen en dan een parkeerplek hebben vlak
achter de finish, de organisatie had echter vandaag een
verkeersregelaar geposteerd op 'onze' plek. Deze dame wilde
van geen wijken weten ondanks de aangeboden steekpenningen,
dus moesten we enkele kilometers verderop parkeren. Nog wat
foto's voor het nageslacht gemaakt, en toen op de fiets
richting startstreep. Het hoempaorkest had de toeters al
opgeborgen vanwege de enorme hoeveelheid regen.
 We starten om 08.05 uur, regenjack en overschoenen aan, de
eerste 80 kilometer waren werkelijk dramatisch, regen, regen
en nog eens regen.
Bob had het idee om maar geen koffie te drinken op onze
vertrouwde stek, "we worden ziek als we stoppen, we zijn
drijfnat". Hans moest even uit de broek, de andere vier
volgden hem de koffieshop in en ploften neer, koffie en de
appeltaart werd al snel geserveerd. De lucht in het
etablissement was al niet zuiver, maar volgens Dirk was dat al
voor dat Hans het toilet ging bezoeken, maar vriend Hans deed
daar nog een extra schepje boven op, het was op een gegeven
moment niet te harden, maar we hielden stand. Ik liep naar
buiten want Doktor Bob was zoek, zat nog op zijn fiets met een
kwaaie kop en weigerde mee naar binnen te gaan, hij verklaarde
ons voor gek. Uiteindelijk ging hij na veel 5en 6en onder
protest mee, het idee van alleen verder fietsen en dat hij
zich niet lekker achter onze ruggen zou kunnen verschuilen
deed hem beslissen toch mee naar binnen te gaan. Het waren de
Caffe Makiata en de appelrondjes met een dot slagroom die hem
deden ontdooien. Na een kwartier ging onze Bobbejaan weer met
een smile op z'n gezicht op de fiets en verklaarde hij dat de
koffie hem toch wel goed had gedaan.
 Het werd zelfs droog, we droogden weer op en het tempo zat er
goed in, hier kwamen de vele trainingskilometers van de mannen
goed van pas, we haalden werkelijk een paar duizend man in
tegen de wind. Verder reed Hans als een superknecht de eerste
160 kilometer bijna alles alleen op kop, hij voelde zich
super, waarschuwingen als van "let op de rit is nog wat
langer", sloeg hij in de wind. Ron kreeg zelfs kramp door het
tempo waarmee Hans de groep geselde, dus even in de rem en
trainingsbeest Ron laten recupereren. Wijbrand reed lekker
achter de ruggen van de grote jongens en genoot rustig etend
en pedallerend voor de 26e keer van zijn ronde, schijnbaar
zonder enige moeite.
 Na de soep en de lunch in Bolsward, vertrokken we voor de
laatste lus van 80 kilometer, al gauw kreeg het gezicht van
Hans een onheilspellende grimas, de ogen trokken zich terug
in de oogkassen, hij werd steeds grauwer en praten leek hij
niet meer te kunnen. Het begon ook weer te spetteren en even
later kwam het weer met bakken uit de lucht, gelukkig hadden
we toen de wind weer stevig in de rug. Hans belandde aan het
elastiek maar hield stand en reed stug door, uiteindelijk
ging hij toch nog lachend over de finish waarschijnlijk
vanwege de aanwezige media van de Bolswarder Gazette en de
Leeuwarder Coerant.
Felicitaties over en weer, medailles opgehaald en als beloning
een paar goudgele schuimkraagjes, we waren super trots, gezien
de regen en de wind die de hele dag ons gezelschap heeft
gehouden, gedachten gingen uit naar "de hel van '63".
We werden na afloop op de foto gezet door de plaatselijk
ronde miss (ma Flodder) helaas had ze al wat veel alcoholische
versnaperingen achter de kiezen, dus die zijn jammer genoeg
niet gelukt.
Op de terugweg gegeten bij Motel Wieringenmeer waar het ene
sterke verhaal na het andere ter wereld kwam, de Hilton
brothers (Dirk en Wijbrand) namen de kosten voor hun rekening
waarvoor onze hartelijke dank.
Moe maar voldaan arriveerden we om 21.30 uur in Oostzaan.
Mannen ik heb genoten van de samenwerking en de humor vandaag,
volgend jaar de 100ste editie dan hoop ik dat we met een grote
groep Bluetrainers aan de start verschijnen.
Wullum.
PS. Resultaten van de Garmin vind je hier
Naar boven
|
|
|
| Maandag 12 mei 2008 |
Heren,
Het belooft maandag prachtig weer te worden, dus dat wordt
feest. We vertrekken om 5 uur bij Gerard. Ron en Martin rijden
en komen samen naar Gerard. Verder rij ik en kan 4 personen
en fietsen meenemen. Daarnaast rijdt Dirk of Wijb en kunnen
ook fietsen meenemen. Wijb twijfelt nog, maar het wordt een
schitterende dag dus die gaat wel mee. We starten in Bolsward
om 6.36 uur met groep 13. Voor de goede orde, ik denk dat er
een behoorlijk niveauverschil is bij de mensen die meegaan,
maar laten we proberen zoveel mogelijk als groep te rijden.
Laten we ieder geval weer net als vorig jaar als 1 groep over
de finish rijden in Bolsward. Dat is vorig jaar volgens mij
voor de eerste keer gelukt in de historie van de btbc. Een
mooi moment, laten we dat herhalen.
Tot maandag.
Groet,
Bob 
Maandag 2e pinksterdag, 12 mei 2008 om 5 uur. Met bovenstaand
e-mailtje van Bob in het achterhoofd rijden 10 man van de
BTBC in 3 auto's via de A7 richting Bolsward voor de zoveelste
episode van de 11 steden rijwieltocht. Het zijn 'de harde
kern' 11 stedenrijders Dirk, Wijbrand, Bob, Gerard, Piet, Daan
en Martin, aangevuld met de bijna tot de harde kern behorende
Willem V, Hans T en Ron J. Bob heeft net als bij voorgaande
11 stedentochten, de inschrijvingen weer keurig geregeld en
vlak voor het vertrek de startkaarten uitgedeeld.
Volgens de 11 stedenorganisatie zullen dit jaar 12.200
wielrijders deelnemen aan de rijwieltocht over 240 kilometers
(in Friesland loopt men qua taal iets achter en spreekt men
over een rijwiel, maar zij bedoelen een fiets). Gerard gaat
deze keer voor de 10e (officiele) keer. Wijbrand heeft er al
bijna 25 achter de kiezen en het merendeel van de groep gaat
overigens ook al voor meer dan 5 keer deelname. Wat zal toch
de reden zijn van het bericht van Bob? Probeert hij zich zelf
in te dekken? In de auto hebben we het er nog over en
trouwens... zegt Ron, "als we ons aan de regelementen houden
zal ook de Blauwe Trein wel in zijn geheel aan de finish
komen". Reglementen? Zegt Martin, hebben ze die dan? En
vervolgens drukt Ron hem een velletje papier in de hand
waarop een opsomming van... Tijdens de autorit worden de
regels doorgenomen en snel kan de conclusie worden getrokken
dat men het rijgedrag van de BTBC als basis heeft genomen
voor het vaststellen van regels omtrent hetgeen NIET mag. Een
kleine opsomming; De Elfstedenrijwieltocht is een toertocht
en geen wedstrijd! , (er moet even gelachen worden), er mag
niet sneller worden gereden dan 25km per uur, er mag niet in
een waaier gereden worden, er mag uitsluitend en alleen over
fietspaden gereden worden, er is sprake van tijdcontroles etc.
etc. Kortom, allemaal zaken waar de BTBC zich nooit aan zal
houden. Meer onzinnige regels zijn te lezen op de
11stedenwepzeit... Jeetjemina wat een onzin zeg! 25km per uur?
Zijn ze wel lekker hier? Dan ben je meer dan 10uur onderweg,
nou daar beginnen we absoluut niet aan!!!!
 De autorit voert de mannen over de Afsluitddijk en geeft een
prachtig zicht op een juist opkomende zon. Het belooft een
mooie dag te worden, volgens de voorspellingen kan de
thermometer vandaag de 26 graden gemakkelijk bereiken en het
zal licht bewolkt zijn. In Bolsward aangekomen draaiden we
direct naar ons bekende parkeerplekkie. De organisatie had
dit jaar zelfs de moeite genomen om voor de
BTBC–parkeerplaatsen te reserveren. Netjes was met lint
een stuk grasland afgescheiden van de rest van de Friese
wereld. Het enige wat ons te doen stond was even het lintje
een paar metertjes op schuiven en de BTBC stond als van ouds
op nog geen 2 kilometer van de start/finish netjes geparkeerd.
Ook het sanitair was zoals in eerdere edities keurig verzorgd.
In é&eactue;n boom hing zelfs nog wat papier van wat
Piet daar vorig jaar had achtergelaten!
Snel wisselde de Blauwe Trein van tuniek en stapten de mannen
op hun keurig geprepareerde rijwielen. Gerard deed 3 trappen
en begon vervolgens te brullen als een bezetene. Nu zijn wij
wel wat vocaals van Gerard gewend, maar dit overtrof alles.
Wat bleek... Zijn schoenen wilden niet vastklikken aan de
pedalen van zijn Trek en een korte blik gaf als resultaat dat
Gerard met zijn slaperige kop zijn gympies weer had
aangetrokken i.p.v. zijn wielerstappers. Wijb voelt zich
verplicht zijn schildknaap te hulp te schieten, snel is het
leed geleden en kon de hele ploeg naar het startvak, met
Gerard die voor alle zekerheid toch maar zijn regenjas op het
stuur heeft gebonden. Op de kade stond men ons al op te
wachten. De organisatie had speciaal een breed geschouderde,
in oranje hes geklede, official van het type 'friese beul'
voor de ingang van het startvak gepositioneerd. "We zijn
(iets) te vroeg!" galmt uit de Blauwe Trein en lachend
antwoordt de man: "Jullii moet'n nag effn wagtn tot hut jully
tiet izs. Gruune koart is gruppe dreitjien en U moot nag tzwei
grupp'n wagtn". We kijken met z'n allen quasi dom in de
richting van 'talenknobbel' HansT. Die twijfelde geen
moment en gaf direct een korte en uiterst doeltreffende
vertaling: "Het is goed jongens, een aantal van ons mogen er
al vast door". Gelukkig maar... snel drukken een viertal
blauwe rakkers zich langs de official door de barricade en
maken zich rap uit de voeten. De rest moet nog verplicht 10
minuutjes in de rust. De toon is weer gezet en stoom kwam uit
de man zijn oren!
Al met al, om ongeveer 6.40uur kwam de Blauwe Trein, onder
escorte van de plaatselijke hoempaband, langzaam op gang en
baande zich brullend een weg naar de uitgang van het
pittoreske Bolsward om het vervolgens weer in alle rust
achter te laten. Langzaam bracht Martin de trein op gang tot
een rustige 32 in het uur, om net buiten het dorp een
jammerende Piet achter zich te horen, die meldde dat hij
moest plassen. De opmerking dat een beetje renner 'het'
rijdend doet hielp niet en op aandrang van Piet werd een
geschikt plekkie gezocht voor een korte sanitaire stop.
Martin kneep in de remmen in de veronderstelling dat de hele
groep zou stoppen voor de vroege sanitare stop. Echter de
waarheid bleek anders. Martin, Piet en Hans stopten en onder
de bezielende leiding van juist Bob trapte de rest van de
groep vrolijk en resoluut door. Bob?, hij was het toch die
het groepje bijeen wilde houden? Nou ja we halen ze wel weer
in! en de 3 concentreren zich eerst maar even op het lozen
van afvalwater. HansT, die niet kan plassen als anderen
toekijken, keilde zijn rijwiel in de graskant en rende
vervolgens 100 meter verder naar een bossage. Hij verdween
voor een aantal minuten uit het zicht om zijn natuurlijke
behoefte in alle rust en eenzaamheid te kunnen doen. Kom op
Hans! doorpissen, we gaan weer! En even later kon de
achtervolging op de groep worden ingezet. Martin ging even
lekker op de pedalen en met Piet en Hans in zijn wiel had hij
na enkele minuten een 4-tal blauwhemden in het oog, maar waar
was de rest?, Hans en Piet vonden aansluiting bij het viertal
en volop stoempte hij voort om na enkele kilometers de
aansluiting bij Bob, Ron en Daan te kunnen maken. Het drietal
had zich onder leiding van Bob volledig losgemaakt van de
rest van de groep. Pas in Harlingen kon verandering in de
ontstane situatie worden gemaakt omdat (na een beetje
voordringen bij de eerste stempelpost) iedereen weer de
aansluiting– en de groep compleet kon maken.
Kunnen ze hier geen tijdmeetchip introduceren? Riep een van
de BTBC–rijders, dat doen ze inmiddels overal!. Dan kan
je pas lekker doorrijden!, maar of dat in de geest van 'De
Friese elfsteden rijwieltocht' is , valt te betwijfelen.
Gezamenlijk pakte de trein de rails weer op richting Franeker
voor een volgend stempeltje. In tegenstelling tot voorgaande
keren was het dringen op kop van het pelotonnetje. Gretig nam
de een na de ander een kopplaats in. Zelfs Wijbrand kon de
verleiding niet weerstaan om eens te proberen hoe het er aan
de voorkant uit zou zien en reed een paar kilometers in de
voorhoede van het blauwe groepje. De onderlinge strijd om het
kopwerk gaf Martin zelfs even de tijd om, vanuit de
achterhoede, een fotootje van de waaier te maken. De groep
reed zo lekker door richting Dokkum, waar zoals inmiddels, in
BTBC–kringen te doen gebruikelijk, koffie met
appelgebak wordt gebruikt. Bob weet elk jaar eerder door de
stempelcontrole te komen dan de rest van de groep, terwij(l)
hij al sinds mensenheugenis als laatste van de groep het
stadje binnenrijdt. Hij wil ons dit jaar wel inwijden in zijn
grote geheim en reed voorop via een slinks omweggetje de hele
rij wachtenden voorbij en plots stonden we vlak voor de
stempelpost, waar wederom een in oranje hes geklede official
ons probeerde aan de regels te houden. Hij kwam met het
excuus dat hier een tijdcontrole gelde en dat slechts
rijwielers behorende tot groep 11 door mocht rijden. Gezien
wij overwegend in het bezit waren van een groep 13 kaart kwam
het op BTBC–takt en beleid aan om er toch door te kunnen
komen. De man werd daarom volkomen genegeerd en iedereen
stormde af op de stempeldames. Deze stempelden vervolgens in
al hun naïviteit de kaarten af. Snel reden wij naar een
terras waar Willem, door het laten glippen van een aantal
vette en onwijs stinkende winden, in 'No–Time' voldoende
zitplaatsen vrij wist te krijgen, zodat de gehele groep kon
zitten.
Met nog 158 kilometer te gaan verlieten wij een half uurtje
later een naar rotte eieren riekend Dokkum onder de opmerking:
"Ach, ze hadden hier toch nog iets te goed voor wat ze
Bonefatius hebben aangedaan". 
Buiten de stadsgrenzen werd in strijd met alle regels weer
snel een bekende 'Blauwe waaier' gevormd en met een rustig
windje in de rug en gebruikmakend van de naast de fietspaden
gelegen rijbanen weet de Blauwe Trein zich met snelheden tot
boven de 40 per uur, op z'n gemakkie door het Friese
platteland te stormen. Tot in Bolsward gaat het zo door en
Martin, Daan, Ron en Dirk weten er zelfs nog een ultieme
eindsprint uit te persen waarbij onder luide aanmoediging van
het aanwezige publiek de 50 kilometer per uur ruim werd
overschreden. Bob moest jammerlijk capituleren en zag met
lede ogen zijn makkers voor korte tijd uit het zicht
verdwijnen. De 4 hadden inmiddels een plaatsje op een terras
weten te bemachtigen als ook Bob zich weer bij hen wist te
voegen. Nog even langer duurde het voordat de laatste 5 hun
plekje in een terrasstoel hadden gevonden. De Blue Train was
weer compleet en uiterst luidruchtig aanwezig en Willem zette
gelijk op het overvolle terras zijn geurvlaggen uit. De
mannen bestelden vrijwel unaniem een uitsmijtertje. Martin,
die 'slechts' 2 cola op de rekening liet plaatsen keek het
menu van zijn maatjes hoofdschuddend aan. Mannen, zei hij:
"Dat gaat niet goed hoor, al die vette zooi in je lijf". Naar
hem werd niet geluisterd en als Martin een van zijn van huis
meegenomen krentenbolletjes wegspoelde met een overheerlijk
en suikerrijk colaatje, kreeg hij van verschillende
fietsvrienden de restanten van hun uitsmijtertjes aangeboden.
Wijselijk wees Martin de aanbiedingen van de hand en liet de
zwaar op de maag vallende boterhammetjes met ham en
halfgebakken eieren voor wat het was en kauwde rustig zijn
krentenbolletjes en ontbijtkoeken weg.
Na de nodige grappen en grollen konden de bidonnetjes gevuld
met vers water in de houders geschoven worden en ging de
groep weer op pad voor het laatste rondje, waarvan al zeer
snel bleek dat het 100 zware kilometers zouden worden. De
groep kwam slecht op gang. Martin nam hierop het initiatief
wat snelheid in de groep te brengen, maar zag met lede ogen
toe dat de Blauwe Trein slechts in staat was met een snelheid
van zo'n 27kilometer per uur vooruit te komen. Met hulp van
Daan en later ook nog een bijdrage van Bob weet Martin de
groep weer tot snelheden van rond de 33 kilometer per uur te
krijgen, maar...
In Sneek is de groep voor de zoveelste keer uiteen gevallen.
Het wachten op de achterblijvers duurde lang. Ron maakte van
de verplichte pauze gebruik om vanaf de wallekant een plas in
de vaart te doen ten aanschouwe van de gehele Sneekse
waterrecreatie. En ja hoor, daar kwamen Gerard, Willem, Dirk
en Wijbrand aangereden. Met een rood hoofd wijst Willem naar
de rechterzijde van de achtervork van zijn rijwiel. "Ik
voelde hem al wat zwabberen en nu blijkt mijn DraCat frame
alweer gebroken" en ja hoor, aan de rechterzijde lag de
achtervork van zijn fiets helemaal doormidden. Willem vliegen
gelijk allerlei adviezen om de oren in de trant van; "Koop
een merkfiets, knappe Trek is wel wat voor je, dan rij je
veilig". Willem legde nog even uit dat een pen van de
achtervork nog onder de breuk, in het frame stak en dat hij
er wel op door durfde te rijden. Hij voegde gelijk de daad
bij het woord, zette de 117kilogram Oostzaans
achterwerkgewicht weer op het ranke zadeltje en... weg was ie.
De trein zette zich traag weer in beweging voor een reis naar
het volgende stationnetje in IJlst. Het is duidelijk, bij 80%
van de groep is de fut er uit. Alleen Martin en Daan zijn nog
in staat om de kop te nemen. Er wordt in 2 waaiers gereden.
 
Martin rijdt voorop en geeft het tempo aan. Hij heeft moeite
een tempo aan te houden wat nog door de volgers gereden kan
worden. Regelmatig daalt het tempo tot onder de 31 kilometer
per uur en moeten de benen even stilgehouden worden omdat er
een of meerdere blauwe rijders uit de groep zijn gevallen.
Bij grote herhaling worden in onvervalste wielertermen door
de volgers aanwijzingen gegeven over; of de kopman links of
rechts van de weg moet rijden, dat het rustiger moet, dat na
een bocht de groep weer langzaam op gang geholpen moet worden
en zo meer... Kortom moegestreden komt de trein aan in
Bolsward, waar Daan, Martin en Ron het toch niet kunnen laten
er nog een ultieme eindsprint uit te persen in de richting
van de finishboog. De eer is voor Ron, die beide kopwerkers
op een wijze die Robbie McEwen zou sieren, in de laatste
meters weet te kloppen.
Bij/in de finishtent blijkt pas echt hoe zwaar de rit was
geweest. Kennelijk was door een combinatie van warm weer en
een slechte getraindheid de rit te lang geweest. Met moeite
stapten de mannen af en werden de fietsen tegen een hek
geplaatst. Hans z'n kop was zeker 5 centimeter in omvang
toegenomen en knal rood gekleurd, Willem's hoofd had het
zelfde probleem en het zweet stroomde er vanaf. Bob was er het
ergst aan toe. Hij sprak geen woord meer en keek als in trans.
Even later in de tent zat hij eenzaam op een stoel met holle
ogen voor zich uit te staren. Toen hem door Wijbrand een
biertje werd aangeboden wees hij die resoluut van de hand met
de opmerking: "Ik ben een beetje misselijk". Ook Piet bleek
zich niet helemaal lekker te voelen, maar kon de verleiding
van een goudgele rakker met blonde kraag toch niet weerstaan.
Wijbrand en Dirk gaven geen krimp en waren gelijk weer even
vrolijk en spraakzaam als wij van ze gewend zijn. Eenn voor
een werden de medailles opgehaald en kreeg Gerard van de
organisatie zijn felbegeerde gouden 'Friese
elfstedenrijwieltochtspeld' uitgereikt om vervolgens door een
reporter van radio Friesland in het Fries te worden
geïnterviewd. Of de lokale luisteraars uit de
onvervalste Oostzaense keelklanken van onze Gerard ooit iets
hebben kunnen opmaken, valt ernstig te betwijfelen. Terwijl
een omroeper door de luidsprekers schalde dat reeds 1800 van
de 12.200 deelnemers gefinishd waren, hobbelde de friesin met
haar microfoon tevreden naar een volgend slachtoffer.
Wij mochten terugzien op een mooi resultaat, ondanks de hitte
en het gebrek aan trainingsarbied van enkelen, was de Blauwe
trein toch in staat gebleken de 240 kilometer in 7uur en 35
minuten af te leggen met een gemiddelde snelheid van 30,8
kilometer per uur. Tot volgend jaar maar weer...
Giant.
Naar boven
|
|
|
| Maandag 28 mei 2007 |
Op een mooie 2e Pinksterdag was het ook dit jaar weer zover,
de tocht waar we met de Blue Train altijd trouw aan meedoen
en waar we zo welkom zijn. Zoals het hoort fietsen we deze
rit natuurlijk als een echte toertocht en niet als wedstrijd..
De dag begon om 05.00 uur bij onze Gerard voor de deur. We
kwamen daar samen met Bob, HansT, Daan, Martin (giant),
Gerard en broer Willem, Dirk en Piet. RonJ had uit een
gevoel van medelijden de Blue Train geruild voor het groepje
Hard Gaat Ie (HGI) uit Landsmeer. Dit clubpie dat, onder
leiding van schaatsheld Jelle Attema, het Friese rondje in
wandeltempo wilde rijden miste namelijk een kopman. WillemV
reed weer op z'n vooroorlogse stalen ros, aangezien
zijn (spier)gewicht het hoogwaardig aluminium van z'n nieuwe
fiets had doen ombuigen.
Bob had dit jaar de voorinschrijving goed geregeld en zelfs al
de startkaarten voor ons ingevuld. Met drie auto's ging het
richting Friesland. Richard hield niet van samenrijden en
vroeg opstaan en meldde zich onderweg per telefoon in de
karavaan, zou een kwartiertje later in Bolsward arriveren.
Wijbrand koos ervoor eerder te starten, samen met Harry Klaver
en diens oom. Hij had dit jaar wat minder kilometers gemaakt
en wilde zich niet helemaal stuk gaan rijden. In Bolsward
parkeren op de vertrouwde plek naast het openlucht toilet.
Vlak daarbij stond ook een groot model Audi geparkeerd,
ongeveer zo naast het startpunt van de tocht en bovenop het
bord niet parkeren ! Snel omkleden, met hulp van de rol
tissues van Daan nog even het toilet bevuild en vlot door
naar de start. Onder de luide klanken van een lokale drumband
gingen we als startgroep 13, kort na 6.30 uur, van start. De
weersvoorspellingen waren somber, maar de hele ochtend bleef
het droog. In een mooi vlot tempo via stempelpost Harlingen,
Franeker en Holwerd naar Dokkum.
Na 80 kilometer even een terrasje opgezocht. De dame van het
terras moest op onze vraag of ze naast gewone koffie ook
cappuccino hadden even nadenken... Sponsor Dirk zorgde ervoor
dat we met gevulde magen vol appeltaart verder gingen. Als
kleine blijk van onze waardering trof hij bij vertrek in zijn
fietshelm een bloeiend plantje aan, jammer dat er geen ruimte
was dit mee te nemen. In volle vaart richting Leeuwarden.
Onderweg ging het Piet wat te hard, dus aan kopman Daan
gevraagd het gemiddelde zo rond de 36/37 te houden. Uiteraard
na zo'n 500 meter volhouden ging het tempo, aangemoedigd door
Bob, Martin en Willem weer vlot omhoog naar een acceptabele
40 in het uur, met als gevolg dat Piet en Hans met de tong op
het frame in de Friese hoofdstad arriveerden. Wat stevige
woorden naar de kopmannen deden wonderen en de straf kwam
onmiddellijk. Tijdens het verlaten van Leeuwarden maakte het,
door Topzaak Dral geleverde en door de fabrikant Mavic
aangeprezen als; onverwoestbaar driedubbelstaalgespaakt
achterwiel model Hushovd, van Daan het indringende geluid van
een knappende snaar. Onderzoek leverde het resultaat van
één geknapte spaak en noopte tot een bezoek aan
de reparatie, ter plaatse bekend als een "Fryske
reewhieeeelhearstoallereij". Richard, Hans en Piet waren
daardoor in staat rustig en in eigen tempo wat door te
trekken. Met een mooi gemiddelde van iets boven de 30
verkeerde Piet constant in de stille hoop Wijbrand ergens op
te pikken. Wat had hij toch graag met Wijb meegereden. De
fiets van Daan werd ondertussen geschouwd door de
plaatselijke rijwielreparateur. Die had dergelijke wielen
niet eerder gezien en zulke spaken behoorden duidelijk niet
tot zijn voorraad. Onder aanvoering van Martin werd de spaak
geheel uit het achterwiel geknipt en de race kon weer worden
opgepakt. Dit resulteerde er in dat het peloton in korte tijd
het groepje vluchters weer in zich opslokte en de Blue Train
compleet en in harmonie kon doorknoertten naar Bolsward, waar
we rond de klok van 12.00 uur arriveerden.
Eerst de lekkere beker warme soep en daarna aanschuiven in
ons vertrouwde clubhotel in het centrum. De nodige
uitsmijters en pannenkoeken later waren we weer gereed.
Alleen Martin hield het bij zijn eigen vertrouwde
krentenbolletjes. Richard vond de 135 kilometer mooi geweest
en ging in droog tenue terug naar de auto om die middag met
zijn zoon andere leuke dingen te gaan doen. Na een
informatief telefoontje van Martin kwam Wijbrand tijdens de
lunch ook even naar het clubhotel. Hij was door Harry
uitgenodigd voor een low budget lunch op de camping in
Bolsward. Daar had een oudtante van Harry allerlei lekkere
oud Fryske biologische doch voedzame gerechten voor beide
mannen bereid. Verlekkerd keek hij met een korte blik naar
het etenswaar op onze borden, groette ons nog, sprong op z'n
bike en vol nieuwe energie reed hij vervolgens weer zo'n 20
minuten voor ons uit. Hierdoor voelden wij ons toch weer
gedwongen de achtervolging op hem in te zetten.
Vanuit Bolsward begon het licht te regenen, waarna het nog
even droger werd en we met veel plezier in volle vaart Sneek,
Balk en Sloten wisten te bereiken. Vanaf het bos bij
Oudemirdum ging de hemel echt open en kwam de regen met
bakken op ons neer, waardoor wij waren gedwongen de laatste
twee uur in plensbuien te koersen. Aan de IJsselmeerkust, net
onder Stavoren, organiseerde de bijna uitgeputte Hans T. in
opdracht van de eveneens aan het eind van hun latijn zijnde
Piet en Daan, een lekke band (de enige van de dag!). Dit
bracht de ploeg even uit het ritme, waardoor Harry, met zijn
gastrijders kans zag ongeslagen de finish te bereiken. Wij
waren behoorlijk nat, koud en vies geworden, de moraal bleef
overeind en ook het gemiddelde tempo had onder de
omstandigheden niet te lijden.
Na een lange eindsprint, met dank aan Martin en Gerard,
kwamen we rond 16.30 uur weer terug in Bolsward. 240 kilometer
gereden, de laatste 60 tot 70 vol in de regen, een
gemiddelde snelheid van 31,3 in het uur. In de finishtent
snel onze medaille gescoord en daarna aan een paar gele
rakkers. Samen met Wijbrand, Harry en zijn oom de ervaringen
uitgewisseld en weer een beetje op krachten gekomen. De kou
zorgde ervoor dat we vrij snel naar de auto's gingen om droge
kleding aan te doen. Daarna in vlot tempo over de afsluitdijk
terug naar Oostzaan, waar wij de gastvrijheid van onze lokale
Chinees erg konden waarderen. Een gezellig diner, waar ook
Richard en zijn zoon weer waren aangeschoven, was een gepast
einde van deze lange en mooie sportieve dag. De plannen voor
2008 zijn al weer gemaakt. Iedereen bedankt voor de sportieve,
gezellige en zeer geslaagde dag !
PrinciPiet.
Naar boven
|
|
|
| Maandag 5 juni 2006 |
Een tweede
Pinksterdag uit het leven van een blauwe fietser
Het is half zes als de wekker gaat, eigenlijk net als iedere
maandag. Aankleden en een bord pap met veel suiker naar binnen
werken. Voer voor een week kamperen in mijn tas stoppen en
tanden poetsen.
Na de racefiets achter op de auto geknoopt te hebben, de
brommer starten en op weg naar Gerard. Wijb, Dirk en Gerard
staan al klaar. Martin de G. komt achter mij aan. Het wachten
is op de plaatselijke loodgieter die ook mee gaat. De
afgesproken vertrektijd is verstreken als Martin mobiel
poolshoogte gaat nemen bij deelnemer nummer 6. Die blijkt al
in Bolsward te staan, terwijl hij 3 van onze fietsen zou
meenemen. Ja, ja, klein probleempje. Ik was nog wel van plan
een CV-ketel bij hem te bestellen. Gelukkig is Martin met de
Caddy, dus dan maar daar 3 fietsen inproppen en snel op weg.
Valt niet tegen hoe hard dat karretje nog gaat, 7.10 zijn we
in Bolsward. Na het in elkaar knutselen van de fietsen,
installeren van al het eetwerk en bemesten van het Friese
land, gaan we op weg naar de Start. Met de bekende Hollandse
grote mond en Oostzaanse voordringtechnieken starten we met
groep 20 (7.32). Martin zet meteen de toon met een gezapige
34 km/u tegen de wind. Met z'n vieren er achter vallen we net
niet in slaap als we in Harlingen aankomen. In Harlingen is
het 7 graden, grijs bewolkt, maar wel droog. De wind is de
hele dag NW 4 à 5. Naar Franeker toe oefenen we verder
aan onze inhaaltechnieken. Ook nu gaat Martin voorop en laat
zien dat hij de techniek zo wel linksom als rechtsom beheerst.
Onderweg voeg ik "belachelijke idioten" en "debiele dwazen"
aan mijn Friese woordenlijst toe.
Na Franeker komt de langste etappe. Onze jongste telg is niet
te remmen en besluit ook nu de 4 belegen mannen met een
gezamenlijke leeftijd van 201 jaar op sleeptouw te nemen. Ook
nu komt mijn pingbelletje prima van pas en door het fietspad
met 30 cm gras te verbreden, zijn we in staat grote groepen te
passeren. Na Holwerd komt Dokkum en daar heb ik Martin en
Dirk tuk door via een achterommetje een kwartier wachttijd
voor de stempelpost te ontlopen. Je kan ook niet verwachten
dat je na 7 keer deze truc gezien te hebben, je snapt dat je
hetzelfde kan doen.
Na appeltaart met slagroom en 2 koffie keer 5 gaan we met de
wind in de rug op weg naar de hoofdstad. De eerste 5 minuten
heb ik het idee dat mijn wielen los zitten, zo trilt mijn
fiets. Na de kou overwonnen te hebben fietsen we richting
Bartlehiem. Daar krijgen we traditioneel een appeltje.
Eveneens traditioneel geeft Martin ons geen tijd om dit op te
eten. Na Leeuwarden gaan we weer terug naar Bolsward. Weer
zo'n lange etappe, maar wel wind mee. Wijb begint wat kramp
in zijn lies te krijgen, dus we nemen wat gas terug. Hij laat
de zere plek in Bolsward door een niet onaantrekkelijke
fysiotherapeute masseren. Mooie praktijk trouwens met bont en
spiegels aan de muur en sfeervolle rode verlichting. Na de
bekende uitsmijter of een halve meter stokbrood gaan we weer
klapperend op weg naar Sneek. De brugwachters kennen we al
goed in deze streek en zij zien ons al van verre aankomen,
zodat geheel volgens verwachting 100 meter voor onze neus de
slagbomen dalen. Na Sneek komt heel snel IJlst en dan op weg
naar Sloten. Voor het eerst staat Martin de kop af, zodat we
ook even het gevoel hebben dat we hard kunnen fietsen.
Vlak na Sloten komen we bijna in een kettingbotsing. Met
piepende banden en creatieve manoeuvres ontlopen we een
nieuwe kleurige collage op onze website. Door het prachtige
Gaasterland arriveren we in Oude Mirdum. Dan vertrekt de
blauwe trein voor de zware rit boven op de dijk met pal wind
tegen naar Stavoren. Onder weg verliezen we voor het eerst
een oude roestige wagon waarvan de wielen dit jaar nauwelijks
gedraaid hebben. Gelukkig gaat onze locomotief hem persoonlijk
ophalen. Van de chocomel in Stavoren gaan we bijna over ons
nek. Het schijnt dat ze daar in Friesland ZOAB van maken. Na
Hindelopen doen we in Workum nog een stukje cross country om
een open brug te vermijden. Ongeveer half zes arriveren we
weer in Bolsward, waar we Martin met een ketting aan een boom
binden om te zorgen dat hij niet gewoon doorfietst.
Bij mij gaat het eerste biertje er door de inspanning met
moeite in, maar dat went snel. Trots halen we ons zoveelste
kruisje op. Met Wijb en Dirk reed ik in 1985 mijn eerste
11–stedentocht. Gerard (en Daan) sloten in 1996 aan en
Martin (en Piet) doen sinds 1997 mee. Het was dus een rit met
de ouwe hap. We sluiten de dag af met een eenvoudige doch
voedzame Thaise maaltijd aan de keukentafel bij Wijb. Man van
de dag? Geen twijfel mogelijk: Martin, 200 kilometer op kop
gereden, klasse! Goede tweede is Wijb, met slechts
loopconditie 240 kilometer fietsen. Petje af.
Dr Bob.
 Naar boven
|
|
|
| Maandag 16 mei 2005 |
Deelnemers:
Daan, MartinG, Piet, Dirk,
Wijbrand, Bob, HansT, WillemV en
Frans Nogwat
Leen Jongewaard en Adele Bloemendaal zongen het in Nederland
wereldbekende lied: Op een mooie Pinksterdag, nou daar begon
het zeker mee, om 06.00 uur verzamelen bij de kerk in
Oostzaan, ik kwam als laatste aan –zoals
gewoonlijk– werd hartelijk ontvangen door een ieder,
alleen MartinG had een enkele opmerking over m'n
fiets, tenue, haar, schoenen, tas, bril, verschoning,
aftershave, voeding en portemonnee maar ach, fiets achter op
de auto van Hans, en rijden maar.
Het was wat bewolkt maar de voorspellingen waren niet echt
slecht in de middag een spat en 13 graden dus ideaal
fietsweer, net na de afsluitdijk schrok ik wakker "Zurich",
ik was wel moe vanmorgen maar dat het zo erg was geweest nee,
ik keek naar Hans die zat nog ontspannen achter het stuur en
stelde mij gerust, het komt allemaal goed.
Aangekomen in Bolsward werd zoals gewoonlijk elke aanwijzing
van de verkeersregelaars genegeerd, en reden we tegen het
verkeer in naar een prachtig stekkie vlak na de finish.
Tussen de schuifdeuren van de auto in het tenue, de
pletterpet op en rijden maar naar het startpunt, Piet
werd na 50 meter al los gereden, wat bleek Piet neemt zijn
werk altijd heel serieus en blijft ook buiten het werk alert,
het discreet schaduwen zit hem gewoon in het bloed, en tussen
de auto's had hij een fietser gezien met een Blue Train
Marmotteshirt ?????. De onbekende man werd met de Zaanse
verhoormethode onderhanden genomen, maar Piet kon de herkomst
van het shirt niet achterhalen, later bij de groep bleek het
Frans Nogwat te zijn, de broers Jansen en Jansen hadden het
over een bekende maar voor de anderen bleef het wat
onduidelijk. In het centrum aangekomen werden we welkom
geheten door de plaatselijke fanfare, plotseling week
iedereen voor ons opzij zodat we direct voor de startstreep
stonden (aardige mensen die Friezen) stempel gekregen en
rijden maar.
De stemming zat er meteen goed in, hoorde de dames vrolijk
kwetteren over vrouwelijke kwaaltjes en andere huishoudelijke
ongemakken, lekker voor de wind met een tempootje van tegen
de 40 ging allemaal lekker.
Echter aangekomen bij de 2e stempelpost stond er een rij van
± 300 meter, gelukkig is de politie je beste vriend en
zag 1 van onze dienders Bob voor in de rij staan dus keurig
ging de Blue Train al reclame makend en schreeuwend Bob ...
Bob...Bob... langs 950 fietsliefhebbers over de stoep buiten
de dranghekken, de opmerkingen waren niet van de lucht, voor
ons was het jammer dat niemand de Friesche taal machtig is,
wij konden er niets anders uit opmaken dan dat we geroemd
werden voor zoveel collegialiteit in de groep om een van de
onzen weer bij de groep te brengen!
De dames en heren van de stempels sputterden behoorlijk tegen
maar alle 950 fietsers hielpen ons meteen weer om te roepen
dat ook zij verder wilde, dus stempeltje erop en daar ging de
karavaan weer.
Elke stad, dorp, gehucht of boerenschuur had zijn best gedaan
om de noordelijke provincie zo gezellig mogelijk aan te
kleden, sommige dorpen waren volgehangen met de Serfriesche
Plompenbladenvlaggen, andere waren voorzien van een
geluidsinstallatie van waaruit vrolijke melodieen klonken en
je soms vergat dat je nog moest fietsen.
De partytent had hier ook zijn intrede gedaan, van waaronder
de barbecues lekker hun rookwalmen het parcours over joegen,
applaus en bewonerderende opmerkingen waren veelvuldig te
horen als onze jongens in een gestroomlijnd lint het dorpje
door donderde, ik geloof dat we de eerste 5 uur door niemand
zijn ingehaald, behalve door onze Maccloud die hand en
spandiensten had verricht, en wat was op achtergeraakt.
Met wat prettige opmerkingen werd ons duidelijk gemaakt dat
we om de saamhorigheid moesten denken, en daar moet ik hem wel
gelijk ingeven, ten 1ste is onze Martin toch niet te lossen
(voorlopig) en ten 2e even het tempo laten zakken als er
iemand het vuile werk opknapt is wel zo aardig.
In IJlst werd koffie met appelgebak gegeten, voor mij klonk
het "lang zal ze leven" in het plaatselijke café,
jongens nog bedankt voor de vele warme handdrukken.
In Sneek stond de vrouw van Dirk met kleine Dirk in de
kinderwagen ons toe te juichen, geweldig dat supporters zover
gaan in het aanmoedigen van hun idolen, Dirk kneep in de
remmen en na een paar minuten heftig te hebben geknuffeld
ging de rit weer verder, grote klasse!
De volgende stempelplaats zagen we Bob weer in de verte, en
wederom werden we aangemoedigd om vooral zodoor te gaan?
Voor de lunch in Bolsward werd ik gelost en vervolgens binnen
gepraat per mobiel, echter mijn oriëntatie in de
start– en finishplaats was dusdanig in de war dat ik al
weer bijna aan de volgende ronde begonnen was gelukkig kwam
Hans er ook aan en belanden we toch nog op tijd voor de
maaltijd in het restaurant.
De andere mannen waren in zichtbaar opgewonden stemming, niet
door onze binnenkomst maar voor enkele door de natuur meer
dan goed bedeelde dames welke naast hun zaten, ik moet zeggen
jongens ik bewonder jullie teelt keuze.
De heren bleken al 15 minuten te wachten om de bestelling op
te geven, ik vroeg me af of ze nog wel honger hadden de
eetlust was door het stijgen van de testeronspiegel gedaald
tot beneden nul, later bleek dat de bijzonder aantrekkelijke
dames allemaal in het plaatselijke ziekenhuis te werken en
moesten 's middags nog dienst draaien, ik verwachtte dat
enkele van ons direct in de hekken wilden rijden om zodoende
onder behandeling van de zachte handen van de verschillende
Hotlips te geraken.
De dames braken op, wij 1 minuut later, dit was geen tent om
langer te verpozen, de volgende plaats zou gestopt worden,
maar er gingen al stemmen op om maar door te rijden en na
afloop iets te nuttigen, ik durfde me niet te mengen in de
discussie bescheiden als ik ben, maar ik had van de honger
geen ontlasting meer.
Dus voorzichtig naar voren gebracht dat ik toch wel enig
smakelijk voedsel naar binnen wilde hebben, oké
oké bij de volgende plaats stoppen we, goed 45 km
verder werd in de remmen geknepen, en was binnen 2 minuten de
bestelling opgenomen, Dirk moest zoals gewoonlijk weer eens
een bruine trui breien en was enige minuten afwezig, nou het
restaurant heeft het geweten bij de kok was van de lucht
spontaan het glazuur van z'n tanden gesprongen, de kelner
kwam een paar maal met eten aan voor de gasten op het terras
en toen de maatijden geserveerd werden bleek de man de
Hollandse Pizza – pannenkoek– van Wijbrand
vergeten. Heerlijk om weer wat in de maag te hebben, werden
de stramme spieren weer opgerekt en de fiets beklommen, en ja
hoor nu moest Piet weer een splinter verwijderen, wij hadden
ons verscholen achter de heg om te kijken hoe Piet deze
situatie het hoofd zou bieden.
Inspecteur Ciska zag dat zijn mannen al vertrokken waren,
pakte zijn routekaart, greep vertwijfelt naar zijn hoofd en
pinkte enkele tranen weg, dit had hij niet verwacht, we
rolden achter de heg vandaan Piet vermande zich, en zei dat
hij ons allang gezien had en dat hij na het eten altijd voor
de smaak een Fischermens friend at, vandaar de tranen, ja,
ja......... Na Dokkum veranderde de mooie Pinkstermorgen in
een erg natte en erg winderige Pinkstermiddag, de lucht werd
zwart met enkele donkergrijze accenten, de temperatuur zakte
tot 6 graden, de snelheid zat er nog lekker in, en achter de
rug van Wijbrand was het goed toeven, iemand ? probeerde mij
nog naast de weg te rijden maar met het nodige kunst–
en vliegwerk gelukte het mij de stalen stijger weer op het
asfalt te krijgen. Bij Hinderlopen stond een rij van wel 200
meter, de straat was zo smal dat we niet naar Bob konden
glippen zodoende hebben we een kwartier in de tocht met onze
natte kleren gestaan wachtend op een stempel en een rolletje
King, weer op de fiets volgende stempelpost, de stempelkaart
was door de regen een soort prop papiermanche geworden, dus
weer wat geleerd voor de volgende keer.
Na deze stop ging bij mij de kaars op de spaarstand, ik was
net gewend aan 150 kilometer en niet aan 240 kilometer, ik
loste en moest op eigen tempo de laatste 12 kilometer
volbrengen, hangend achter een pas getrouwd stel met een
bakfiets zag ik eindelijk het bord Bolsward weer opdoemen,
gelukkig ik ging het redden op de weg stond nog 1 km
geschreven, echter na 700 meter hing de officiële rode
puntvlag van 1 km.
Er moest nog een flinke klim gemaakt worden ik schoot uit de
slipstream van de bakfiets en reed als een jonge hond op de
finish af, duizenden mensen juichten en applaudisseerden
alleen voor mij alsof ik de rit had gewonnen! Ik parkeerde
mijn geliefde karretje en strompelde meer dood dan levend de
tent in, het was er lekker warm door de vele mensen, zoekend
naar de tafel waar het eremetaal werd uitgereikt klonk ineens
weer het bekende gejuich op wat ik na elke rit hoor, ja daar
stonden de jongens lekker happend aan een biertje ik werd
gefeliciteerd en een biertje werd in de hand gedrukt, klokte
het naar binnen stond meteen te klappertanden en te trillen
van de kou, ik trilde van onder tot boven, ik moest snel wat
droogs aan maar het probleem was dat Hans nog niet binnen was
en mijn droge spullen in zijn auto lagen. Ik werd lekker
opgewreven door een paar groffe handen en 2 koppen thee
brachten weer een beetje leven in het onderkoelde lichaam,
Hans kwam ook binnen zag eruit of hij samen met het gezin een
stukje gefietst had en kon ook zijn Elfstedenkruisje ophalen,
ik had de sleutel al bemachtigd en reed zo goed en zo kwaad
als het kon met krakende spieren met een rotgang naar de auto.
Wijbrand kreeg ondanks de kou toch last van exibitionistische
neigingen en stond pontificaal in zijn blote togus midden op
de weg, enkele dames in de auto moesten een noodstop maken na
het aanschouwen van het meer dan aantrekkelijke lichaam,
iedereen weer in de droge kleren en in de auto op naar het
welverdiende diner.
In Den Oever werd de eerste de beste snackbar bestormt, 7
patat en .... Sorry we hebben geen patat meer????, volgende
snackbar prima gegeten voorgerecht hoofdgerecht en een toetje,
Dirk bedankt.
Na afscheid te hebben genomen keerde een ieder huiswaarts
waar een welverdiend bad of douche werd genomen en al vroeg
het bed werd opgezocht (ik tenminste)
Even nog over Bob, die was om 6.00 uur al gestart, maar daar
hebben wij goed van kunnen profiteren bij de stempelposten,
zoals uit bovenstaande wel blijkt.
Donderdagavond was er een samenkomen van de Blue Train
formatie in de winkel van HansD waar gezorgd was voor
diverse dranken een Appeltaart –smaakte wel hé
Willem– nootjes en chips.
Tijdens de vergadering kwamen enkele probleempunten naar
voren, maar de positieve punten hadden zeker de overhand, ik
had nog nooit een bijeenkomst meegemaakt mbt de Pyreneeën
maar ik moet zeggen dat als ik zie wat er allemaal heeft
plaatsgevonden aan voorbereiding, dan is er door enkele
mensen vreselijk veel werk verricht, want ik geef het je
allemaal te doen:
- financiële onderbouwing
- hotels boeken vervolgens weer annuleren en weer nieuwe
boeken plus folders
- vervoer regelen door de lucht en over de weg
- route uitstippelen en weer opnieuw, en weer opnieuw
- spatwaterdichte routekaarten maken
- reserve onderdelen
- begeleiders zoeken
- lunch regelen
- ...............................en ga zo maar door.
Tijdens de presentatie adhv de kaart van Zuid–Frankrijk
was precies te zien waar de grootste inspanning geleverd
diende te worden, waar er in de ochtenduren de koffiepauzes
met een appeltaartje zijn, waar de lunch word geserveerd door
topkok Ton Fagel, en waar het diner is en de strozak
opgezocht kan worden.
Ik moet zeggen het ziet er zeer verzorgt en goed onderbouwd
uit, jongens grote klasse!
Willem (v. Est).
Naar boven
|
|
|
